μετα την μετακομιση

Για τους φιλους που δεν μπαινουν στο φεησμπουκ. Συνεχιζω στην wordpress εδω.

Σας φιλω γλυκα!

The end of a blog and the beginning of a new!

Αγαπημενοι φιλοι του fin fon blog.  Σημερα με τρελλανε παλι η WordPress.  Προσπαθησα να σας φερω φωτογραφιες απο το Art Deco district στο Μαϊαμι. Για δευτερη φορα απο το 2009  εξαντληθηκε ο διατιθεμενος χωρος για αναρτηση φωτογραφιων. Και του θεου ν’ αρεσει.  Εκατονταδες φωτογραφιες σε 189 αναρτησεις.  Ετσι για δευτερη φορα μετα τον Σεπτεμβρη του 2011 πεφτει η αυλαια στο  ασπρο.  Ετοιμαζω καινουργιο blog!  Το παιδευω ακομα.  Το URL θα ανακοινωθει οταν ειναι ετοιμο. Σε ολους που επισκεφτηκαν το blog  τα τρια χρονια περιπου που με φιλοξενησε, πολλες ευχαριστιες.  Ελπιζω να σας δω και στο επομενο και ..οπως παντα..

σας φiλω γλυκσ.

Village of Merrick Park

BY DAY

Στην περιοχη Coral Gables νοτια απο το Μαϊαμι, το Village of Merrick Park, ειναι απο τα πιο ομορφα συγκροτηματα εμπορικων καταστηματων και εστιατοριων στην Φλοριδα. Τα τριοροφα κτιρια περιβαλλουν ενα ορθογωνιο περιβολο στο κεντρο του οποιου εχουν δημιουργηθει κηποι με τροπικα φυτα και περιποιημενα παρτερια. Αναμεσα τους τα εστιατορια της mall γεμιζουν τον χωρο με τραπεζακια “εξω”. Ο ωραιος καιρος της Φλοριδας επιτρεπει  ανετα την κυκλοφορια εξω ολο τον χρονο. Παρ’ ολα αυτα τα ξαφνικα μπουρινια της ανοιξης, δεν σταματουν την κινηση αφου οι χωροι κυκλοφοριας καλυπτονται με αρτιστικα σχεδιασμενα στεγαστρα.  Απο οποια γωνια, απο οποιον οροφο κι αν δεις τον κηπο, ειναι υπεροχος.

Τα καλυτερα εμπορικα καταστηματα και τις πιο φινες μπουτικ μπορει κανεις να βρει στο Village of Merrick Park.  Και οταν κουραστει μπορει να απολαυσει ενα καφε η ενα γευμα στα εστιατορια του ισογειου.  Το φιν φον βρεθηκε στο Village of Merrick Park προσφατα και φωτογραφισε το ωραιοτατο συγκροτημα by day και by night .  Παμε μια βολτα!

Σας φιλω γλυκα.

BY NIGHT

 

 

 

 

 

 

the birds of Coconut Grove

Αναμεσα σε μια σειρα απο ενοικιαζομενα καραβακια και στα πολυτελη γιωτ, στις αποβαθρες του Coconut Grove, υπαρχουν ενα σωρο ψαραδικα. Ειναι ισως τα λιγωτερο ομορφα σκαρια, ειναι ομως τα αγαπημενα των πουλιων της Φλοριδας. Αυτα τα πετουμενα μου τραβηξαν την προσοχη οπως περπατουσα κατα μηκος του μωλου. Εντελως εξοικιωμενα με τον κοσμο, βρισκουν χαρα στα ψαραδικα, ισως ψαχνοντας για καποιο ψαρακι που παραπεσε. Στην αρχη απο μακρυα νομισα οτι ηταν πελεκανοι, αλλα πλησιαζοντας παρατηρησα τα κοντυτερα ποδια και το μικρο ραμφος. Εψαξα να βρω τι ειδος πουλια ειναι, αλλα δεν τα καταφερα. Πιστευω οτι το ασπρο ειναι ειδος ερωδιου και το μαυρο ισως καποιος κορμορανος.  Οσο τα καραβια ειναι δεμενα, τα πουλια πετουν απο καταστρωμα σε καταστρωμα διωχνοντας τους μικροσωμους γλαρους. Οταν τα καραβια σαλπαρουν, τα ακολουθουν στο πελαγος.  Αξιολατρευτο πληρωμα!

Σας φιλω γλυκα.

earth day – 2014

 

*

Οι πιθανοτητες ειναι – αν διαβαζεις αυτο το ποστ – να βρισκεσαι καπου επανω στην γη.   Ανακαλυψη των γηινων ειναι το blogging, και δεν νομιζω οτι ως σημερα εχει εξαπλωθει σε ενδογαλακτικα επιπεδα.  Μπορει να βρισκεσαι σε καποια πολυσυχναστη και ισως λιγο μολυσμενη πολη, να ζεις σε καποιο νησι περιτριγυρισμενος απο θαλασσα,  σε καποιο βουνο η διπλα σε καποιο ποταμι.  Οπου κι αν βρισκεσαι ομως, εχεις καποιον  ελεγχο της γης και της ατμοσφαιρας της στον περιωρισμενο χωρο που υπαρχεις.

Η γη ειναι η κατοικια σου για ενα διαστημα απο μισο εως ενα αιωνα -πανω κατω- και φευγοντας θα την αφησεις στα παιδια σου. Να αναπνεουν τον αερα,  να κολυμπουν στις παλιες δικες σου θαλασσες, να κυκλοφορουν στα σοκκακια που τριγυρναγες εσυ.  Δυστυχως το να σκεφτεσαι σε μεγαλες κλιμακες αντι για μικρες, ειναι δυσκολο.  Οταν αμβλυνεις την οπτικη σου γωνια, τοτε σιγουρα θα νιωσεις περισσοτερο την αναγκη να την προστατεψεις.  Η γη μπορει να μην ειναι ζωντανο ον, συντηρει ομως την ζωη.  Η γη ειναι δυναμικη,  και μεγαλο μερος του δυναμισμου εξαρταται απο εξωγενεις παραγοντες, τον ηλιο, τις παλλοιριες,  αλλα και απο τις μετακινησεις στην μαζα της.  Και μπορει να σε νικησει ανα πασα στιγμη.  Να σε τρομαξει με ενα σεισμο, να σε καταπιει με ενα τσουναμι, να σου παρει το σπιτι, να σου χαλασει την σοδεια. Κι εσυ δεν μπορεις να κανεις τιποτα τοτε.  Η γη χανει για λιγο την ισορροπια της και μετα μπορει και την ξαναβρισκει.  Μπορει ομως να σου προσφερει την απολαυση μιας μαγευτικης αμμουδιας,  να σε ταϊσει, να σου προσφερει τον ισκιο ενος απο τα δεντρα που μπορει να μεγαλωσει.  Η γη σου δινει χιλια καλα, και σε σενα μενει να το εχεις συνειδητοποιησει και να το εκμεταλλευτεις.  Δεν ειναι θεριο η γη να το νικησεις η να το δαμασεις, ειναι ενα θαυμα σε ισορροπια που δεν πρεπει να την βιασεις.

Την ανακαλυψες σιγα σιγα γιατι σε ευνοησε να αναπτυχθεις διανοητικα και σου επετρεψε να την γνωρισεις.  Ανεβηκες βουνα,  καλλιεργησες καμπους,  ταξιδεψες στους ωκεανους και καταφερες να την απεικονισεις με καθε λεπτομερεια. Την μελετησες, την μετρησες, καταλαβες την δυναμικη της υποσταση και την ανακαλυπτεις συνεχως.  Και ξερεις  -απο μικρο παιδι- οτι μια μερα η γη κι εσυ θα γινετε ενα.  Ακους τους αλλους να λενε, θελω να ταξιδεψω, να γυρισω την γη.  Ποσο μεγαλυτερη μπορει να ειναι μια λαχταρα απο αυτη να τα δουμε ολα. Ποσο μεγαλυτρερος μπορει να ειναι ο συνδεσμος μας με εναν αψυχο πλανητη;

Ποσο μικρος εισαι, οταν στο καλεσμα να βοηθησεις στην ελαχιστοποιηση της καταστροφης των φυσικων πορων, προβαλλεις πολιτικες αντιρρησεις, η βλεπεις δολο και  εμεταλλευση σου απο εκεινους που ξερουν δεκα πραγματα περισσοτερα.  Η προστασια της γης δεν ειναι πολιτικο θεμα, εστω κι αν προβαλλεται εσκεμμενα σαν τετοιο.  Ειναι θεμα κοινωνικο και παγκοσμιο και θεμα προσωπικο.  Σημερα ακουσα στις ειδησεις οτι για ενα μηνα απο τωρα θα επιβαλλονται αυστηρα προστιμα για καθε ρυπανση που θα καταγγελεται στην Ουασινγκτων.  Η προστασια της γης θα πρεπει να επιβαλλεται απο νομοθετηματα και να ελεγχεται απο παγκοσμιους οργανισμους.   Αρχιζει ομως παντα στον δικο μας μικροκοσμο, στην εκπαιδευση και στην εφαρμογη.  Αν για οσα βλεπουμε στραβα, δεν καναμε καταγγελιες αλλα προσπαθουσαμε να μη τα επαναλαβουμε, θα ειχε παρει η σωτηρια του πλανητη μας ενα σωστο δρομο.

Σημερα η ΝΑΣΑ εκανε μια προσκληση στον κοσμο να στειλει μια σελφι -που ειναι τοσο της μοδας – με μια αναφορα -σαν background -σε oποιο μερος της γης βρισκονται.  Και μπορει να μην ειναι απαραιτητα ενα ειδυλλιακο τοπιο, η ενα χιονισμενο βουνο, αλλα ο κηπος σου που ολο τον χειμωνα κραταγε ζεστους τους βολβους και τωρα πεταξε ζουμπουλια.  Μπορει να ειναι  η στερνα σου που γειζει νερο καθε που βρεχει. Μπορει να ειναι το δαχτυλιδι με τον αμεθυστο που φορας και που βγηκε απο τα σπλαχνα της γης και τωρα στολιζει φιλαρεσκα το χερι σου.

Παντου, σε καθε μας κινηση, σε καθε μας σκεψη, υπαρχει καποιος συνδεσμος με τον αγαπημενο μας πλανητη, καποια προσφορα του στα χερια μας, καποια εικονα του να γλυκαινει  την ματια μας.  Εκτος απο ολα αυτα, η γη μου εχει προσφερει την ευτυχια να την γνωρισω, μεσα και εξω, να μπορω να την εκφρασω με αριθμους και εξισωσεις, σε πολλες περιπτωσεις να καταλαβω τι σκεφτεται, η να μελετησω καποια της δυναμικη αντιδραση.

Σε  ολους ομως προσφερει  ζωη.

Σας φιλω γλυκα.

* Η φωτογραφια απο τις παραλιες του Coconut Grove, Fl.

postcards from the southern edge

Σας φιλω γλυκα.

Petit Louis Bistro

Tony Foreman and Cindy Wolf  have managed to put Baltimore on the map of fine dinning since the late 90’s with the following restaurants: Charleston – American new cuisine -, Cinghiale -Northern Italy and enoteca – ,Pazo -Italian/Spanish/Mediterranean- , Bin 604 -Wine Cellar, Johnny’s -Cafe/Wine/Bar, and Petit Louis Bistro -French food-.   Although I love French food, I had never visited the French Bistro in Baltimore.  Last Friday coming out of Sushi Sono – my favorite Japanese place in Columbia -, I noticed a busy restaurant next to it. For many years this place was being rented by Chinese food businesses and although this area by the lake Kittamaqundi is very popular, the restaurant was always empty.  This time I noticed full tables through the glass windows, and raising my eyes I realized why.  The Petit Louis Bistro, including a restaurant and a pastry/coffee shop, has come close to us  -a fifteen minute ride – giving us more choices for good dinning in the area. I made reservations right away.

The interior is spacey and classic.  The hostess  greeds you with a bienvenu,  then she turns the conversation to american english, and at the end she wishes you bon appetit. However most of the servers speak really French and that is a nice touch, rarely found in the French restaurants in the United States.  The service is very good, reasonable wait between courses,  polite servers and not much interruption during eating. As a matter of fact I noticed that  the server would not  approach unless you are not  chewing or drinking.

The menu is representative of a French  bistro but of course  there is no way I could sample everything.  The terrine a la mode was wonderful and sinful, almost silky .  Unless there are  no cholesterol concerns, I would share it with more people.  The aubergine crocante with goat cheese and pistou  was also a good choice as an appetizer.   A great stake, flame broiled to perfection but.. here comes the but..  the fries were a bit to the greasy side.  The croque monsieur was also greasy  for my taste.  One expects  French food to be buttery, fatty  and rich, however this to me was overwhelming.  I am looking forward to try some lighter  specialties next time.

The cheese trolley was interesting with good selections and the wine list good too.   My gateaux aux cerises was great.   I will definitely go again to try the escargot and the trout almondine.   The location, the ambiance  and many of the dishes make this a nice place to dine in Columbia.

 

 

 

 

 

 

 

Petit Louis Bistro

• 10215 Wincopin Cir
  Columbia, MD 21044
• Get Directions
• Phone number(410) 964-9999
• Business websitepetitlouis.com

 

Σας φιλω γλυκα

 

 

 

 

πασχαλινα αυγα, 2014

 

Μερες γιορτινες, καθε χρονο επαναλαμβανομαστε στην θεματολογια. Οπως στολιζα το σπιτι για το Πασχα γυρνουσα και φωτογραφιζα τα αυγα που τα σκορπισα παλι εδω κι εκει. Εχουν τελειο σχημα τα αυγα και τα αγαπω. Μερικα απο αυτα μενουν στολισμενα εξω ολο τον χρονο. Αλλα παλι -κατι κατακοκκινα – μεταξωτα και αλαβαστρινα βγαινουν καθε που τελειωνει η Σαρακοστη και παντα φερνουν στην επιφανεια αναμνησεις.  Δεν ξεχνω οταν ημουν μικρο κοροτσακι, την λαχταρα να ανοιξω το μεταξωτο αυγο στα δυο και να βρω μεσα “βοτσαλακια”,  “ελιτσες”  και εκεινα τα ξεχαρβαλωμενα κιτρινα πουλακια με τα πλαστικα κοκκινα ποδια που τις περισσοτερες φορες ειχαν ξεκολησει.  Η μαμα ηξερε την αγαπη μου για τα αυγα   και  παντα μου εστελνε καποιο διακοσμητικο αυγο στα πασχαλινα πακετα.

Τα χρωματα εγιναν ζωηρα και ομοιομορφα  με βαφες που εφτασαν εγκαιρα στο γραμματοκιβωτιο μου, απο την Αθηνα.   Μοσχοβολησε το σπιτι ξυδιλα, τι να λεμε τωρα.  Σκεφτομαι του χρονου να πειραματιστω με φυσικες χρωστικες ουσιες κι ας μην γιινουν ετσι  παραδοσιακα.  Θα αρχισω να μαζευω τσοφλια απο κρεμμυδια.  Για την επιτυχια θα πρεπει να ευχαριστησω τους ευγενεις χορηγους βαφων,  και την μαυρικω την κοτιτσα.  Καλη επιτυχια στα δικα σας αυγα και καλη Ανασταση!

Σας φιλω γλυκα.

A Palm Sunday brunch

 

 

 

 

Για την γιορτη της Δαφνης, για την ανοιξη!

 

 

Η ΦΡΙΤΑΤΑ

ενα κιλο σπαραγγια

ενα κολοκυθι

δυο κιτρινες πιπεριες

δυο shallots

τρια πρασινα φρεσκα κρεμμυδακια

δεκα αυγα

μιση κουπα κρεμα γαλακτος

δυο κουταλιες της σουπας βουτυρο

***

Καθαριζουμε τα σπαραγγια και τα κοβουμε λοξα σε κομματια περιπου 2 εκ.

Κοβουμε το κολοκυθι κατα μηκος και τα δυο μισα σε λεπτες φετες

Κοβουμε τις πιπεριες σε λεπτες λωριδες και μετα σε κομματια περιπου 2 εκ.

Ψιλοκοβουμε τα κρεμμυδακια

Ψιλοκοβουμε τα shallots

***

Σε βραστο νερο ριχνουμε τα σπαραγγια για δυο περιπου λεπτα.

Τα μεταφερουμε σε παγωμενο νερο για να σταματησει ο βρασμος

***

Σε ενα αντικολλητικο τηγανι λιωνουμε το βουτυρο και προσθετουμε τις πιπεριες και τα shallots

Σε μεσσαια φωτια ανακατευουμε περιπου δεκα λεπτα μεχρι να μαλακωσουν οι πιπεριες

Στι μιγμα με τις πιπεριες, ροσθετουμε τα σπαραγγια, τα κολοκυθια και τα κρεμμυδακια.

***

Βουτυρωνουμε ενα γυαλινο ταψι και απλωνουμε τα λαχανικα.

***

Σε ενα μπωλ χτυπαμε τα αυγα με την κρεμα και τα ριχνουμε στο ταψι.

***

Ψηνουμε στιυς 180 C (350 F) για 40 περιπου λεπτα μεχρι να δεσει το αυγο

Σας φιλω γλυκα

magnolia peak, April 12, 2014

Ειναι μια ομορφια που κρατα μονο λιγες ημερες.  Ειναι τα τρια δεντρα στον κηπο μου που περιμενω με λαχταρα καθε χρονο να ανοιξουν τα μπουμπουκια τους.  Ολο το χρονο στεκονται κοντα κοντα,  και μαζι βλεπουν τις τεσσερεις εποχες να εναλλασονται. Ποτε καταφορτα με πρασινα φυλλα, ποτε με γυμνα κλαδια, ποτε  φορτωμενα χιονι.  Τον Απριλη ομως φορουν την πιο ομορφη φορεσια τους.  Εντονο ροζ που οσο το ανθος ανοιγει ασπριζει.  Η εξελιξη στις φωτογραφιες κρατησε τεσσερεις ημερες.  Σημερα Σαββατο 12 Απριλιου  τα λουλουδια λαμπουν ολανοιχτα κατω απο τον ηλιο του Μερυλαντ. Και οπως ολα τα αλλα χρονια σε δυο τρεις ημερες τα πεταλα θα αρχισουν να πεφτουν δινοντας την θεση τους σε μικροσκοπικα φυλλαρακια.  Μια εβδομαδα το πολυ κρατα αυτη η ομορφια.  Και ο κυκλος της ζωης των τριων δενδρων συνεχιζεται.

 

Σας φιλω γλυκα.

almost cherry blossoms – Washington DC

 

Το ηξερα -γιατι ειχα ενημερωθει απο το δελτιο μπουμπουκιασματος των κερασιων – οτι τα μπουμπουκια ειχαν μολις ανοιξει.  Ηξερα οτι δεν θα εβλεπα το εκτυφλωτικο ροζ σε ολο του το φασμα.  Το κορυφωμα της ανθησης εχει ημερομηνια μεταξυ 8-12 του Απριλη.

Ομως την επομενη εβδομαδα λογω ανειλημμενων φιν φον υποχρεωσεων,  δεν θα μπορουσα να παω για το ετησιο προσκυνημα.  Ακομα και αν δεν σταματησωω – γιατι το παρκιν ειναι προβλημα παντα τετοιες μερες στην ” πρωτευουσα ” –  μια βολτα – η δυο – γυρω απο το Tidal Basin και την Mall θα την κανω.

Ετσι και χθες,  Ηταν μια μερα να την πιεις στο ποτηρι.  Τα λευκα κτιρια της πολης ελαμπαν.  Και σαν τα πιο υπεροχα αξεσουαρ της ανοιξης, λουλουδιασμενα δεντρα παντου.  Παρ’ ολο που η Ουασινγτων ειναι ελαχιστα πιο νοτια απο μας,  εδω οι Θιβετιανες μανολιες ηταν ηδη μπουμπουκιασμενες εξω απο το Smithsonian.  Συντομα θα φερω περισσοτερες φωτογραφιες.  Αν θελει καποιος να δει τις κερασιες ολανθιστες τον παραπεμπω σε παλιοτερες δημοσιευσεις,  εδω   και   εδω !

Να λοιπον τι  ειδα χθες:

dogwood

σε αναμονη

τα μπουμπουκια στς κερασιες μολις ανοιξαν

 

παρ’ ολα αυτα ο κοσμος ειχε κατεβει στο παρκο να χαρει μια μεγαλειωδη ηλιολουστη ημερα

και για οσους αγαπουν την ποιηση, ενα αγαπημενο του Ουωλτ Ουιτμαν:

THESE, I, singing in spring, collect for lovers,
(For who but I should understand lovers, and all their sorrow and joy?
And who but I should be the poet of comrades?)
Collecting, I traverse the garden, the world—but soon I pass the gates,
Now along the pond-side—now wading in a little, fearing not the wet,
Now by the post-and-rail fences, where the old stones thrown there, pick’d from the fields, have accumulated,
(Wild-flowers and vines and weeds come up through the stones, and partly cover them—Beyond these I pass,)
Far, far in the forest, before I think where I go,
Solitary, smelling the earthy smell, stopping now and then in the silence,
Alone I had thought—yet soon a troop gathers around me,
Some walk by my side, and some behind, and some embrace my arms or neck,
They, the spirits of dear friends, dead or alive—thicker they come, a great crowd, and I in the middle,
Collecting, dispensing, singing in spring, there I wander with them,
Plucking something for tokens—tossing toward whoever is near me;
Here! lilac, with a branch of pine,
Here, out of my pocket, some moss which I pull’d off a live-oak in Florida, as it hung trailing down,
Here, some pinks and laurel leaves, and a handful of sage,
And here what I now draw from the water, wading in the pondside,
(O here I last saw him that tenderly loves me—and returns again, never to separate from me,
And this, O this shall henceforth be the token of comrades—this Calamus-root shall,
Interchange it, youths, with each other! Let none render it back!)
And twigs of maple, and a bunch of wild orange, and chestnut,
And stems of currants, and plum-blows, and the aromatic cedar:
These, I, compass’d around by a thick cloud of spirits,
Wandering, point to, or touch as I pass, or throw them loosely from me,
Indicating to each one what he shall have—giving something to each;
But what I drew from the water by the pond-side, that I reserve,
I will give of it—but only to them that love, as I myself am capable of loving.

Walt Whitman , Φυλλα Χλοης, 1900

περιπατητες γυρω απο το Tidal Basin. Στο βαθος λαμπερο το Jefferson Memorial.

 

Σας φιλω γλυκα.

το κηπακι

Ξαφνιάστηκα με ενα “ping” στο iPad πρωι πρωι. Ήταν ενα συγκινητικό μήνυμα στο inbox του Facebook σταλμένο απο μια φιλη κυρια που μένει τωρα με την κορούλα της στο πατρικό μου. Εκει που έμενε παλια η μαμα. Παραλείποντας ονόματα που δεν έχουν καμια σημασία αντιγράφω το μήνυμα.

“Αγαπημένη Δέσποινα σήμερα άνθισε το πρώτο λουλουδάκι της αβοκαντιάς στον κήπο, οι λεμονιές ανθίζουν εδώ και 10 ημέρες, η μανταρινιά προχθές, η σαγκουινιά δεν έχει αποφασίσει ακόμη. Φυτέψαμε ίριδες, ανεμώνες, φρέζιες, γλαδιόλες, ντάλιες και μόλις έσκασαν τα βλασταράκια τους. Πολύ τα αγαπάμε αυτά τα δέντρα και όσα φυτέψαμε και κάθε μέρα τα παρατηρούμε και τους στέλνουμε την αγάπη.”

Ο κήπος στο πατρικό μου ήταν στα νιάτα του πανέμορφος. Μπροστα ειχε γκαζόν και παράλληλα με το πεζοδρόμιο, φουντωτα λιγουστρα. Η μαμα ειχε φυτέψει κατα μήκος της προσοψης πολλές τριανταφυλλιές και ήξερε και τα ονόματα των ποικιλιών. Ήταν ονόματα περίεργα τοπονυμιων η ωραίων γυναικών που δεν τα θυμάμαι πια. Στα μεσα του Απρίλη άνθιζανε οι τριανταφυλλιές και μοσχοβολουσε η γειτονια. Ήταν τόσο όμορφες που δεν γλύτωναν τις βραδυνες επιδρομές απο περαστικούς που τις ρημαζανε. Ολόκληρα κλαδιά κατέβαζαν. Η μαμα ειχε πει, θα τους βάλω ενα κλαδευτήρι, τουλάχιστο να μην τις ξεμασχαλιαζουν.

Στο πλάι του σπιτιού είχαμε μια τσιντονια που την ανοιξη γινοταν κατακόκκινη.

Στο πισω μερος του σπιτιού υπήρχε ενα πλακόστρωτο και γυρω γυρω παρτερια. Εκει φυτεύτηκαν οπωροφορα. Οι λεμονιές υπάρχουν ακόμα και σημερα σαράντα χρονια και βάλε. Ήταν διάφορες, ολο το χρονο κόβαμε λεμόνια!

Στα παρτερια η μαμα φυτευε λουλούδια, φτέρες και πρασιναδες, διαφορα κατα καιρούς. Της αρεσε η κηπουρική και ειχε φιαξει ενα τροπικο δασακι εκει πισω. Την δεκαετία του 60 φύτρωσε μονη της μια τζανερια που θεριεψε κι έφτασε στο μπαλκόνι του επάνω ορόφου. Τα καλοκαίρια ήταν κατάφορη απο τζανερα. Κόβαμε, πλεναμε και είχαμε το πιο νόστιμο φρούτο.

Την δεκαετία του 80 φύτρωσε μόνο του ενα δέντρο άβοκαντο. Αυτο κι αν θεριεψε. Ακόμα και σημερα βγάζει καρπούς, μα ειναι δύσκολο να τους φτάσει κανεις.

Στο πλακόστρωτο έφεραν μια κούνια fer forge’ για μας τα κοριτσάκια. Η Τίνα την χρησιμοποιούσε σαν μονόζυγο. Παντα κρεμασμένη απο τα πόδια ανάποδα ήταν με το κεφαλι να αιωρείται στο κενό. Λαχταρούσε η μαμα και την έλεγε, το παιδι μου ο Τιραμολας. Εκει μεγαλώσαμε δυο χελωνιτσες που τις είχαμε φέρει απο κατι εκδρομές. Τον Τσικο και τον Τσίλι. Ειχαν εξοικειωθεί και έτρωγαν ντοματες απο τα χεράκια της Τινας χωρις να χωνονται στο καβούκι τους μόλις μας έβλεπαν.

Η μαμα ειχε φιαξει όμορφο και το μπαλκόνι της κουζίνας της που ήταν αρκετα μεγάλο κατα μήκος του σπιτιού. Ειχε παντα γλάστρες με κακτους, δενδροφυλλα, βασιλικους, αρμπαροριζες και αλλα αρωματικά. Αυτο το μπαλκόνι το τόσο ευωδιαστο, ήταν για μενα το … καλοκαιρινό μου γραφείο. Στο βάθος του μπαλκονιού ειχα βγάλει ενα τραπεζάκι κι εκει διάβαζα. Αυτή η γωνία με φιλοξένησε νύχτες αξημερωτες το καλοκαιρι που έδινα εισαγωγικές. Προστατευμενη απο μια πράσινη τεντα απο τον καιρο, με τα αρώματα απο τις γλάστρες, με το ποτήρι του νες καφε, και το φως του γραφείου μου που ειχα μεταφέρει εξω, με έβρισκε το πρωι, πάνω απο την οργανική χημεία που μισούσα η την γεωμετρία που λάτρευα.

Κι εκανα ενα ετσι και χαιδευα τον βασιλικό και γέμιζε ο αέρας ευωδίες.

Αργοτερα οταν γυριζα τα καλοκαίρια η μαμα μου ειχε παντα μια γλάστρα με βασιλικό. Εκει τρώγαμε μαζι πρωινό. Το τραπεζάκι μου τωρα ειχε ενα λουλουδενιο τραπεζομάντηλο. Εγω καφε με γάλα κι εκεινη γάλα με καφε – πως το πίνεις αυτο το μαυροζουμι; απορουσε καθε μα καθε φορα! –

Σε πείσμα των καιρών, το κηπάκι εξακολουθεί να ειναι μυρωδατο και να αγαπιέται! Σε πείσμα των δεκαετιών, η λεμόνια εξακολουθεί να δίνει. Σε πείσμα που νικά το χρονο, αλλα κοριτσάκια μεγαλώνουν στο κηπάκι μου!

Σας φιλω γλυκα.

The last storm

Τον Μάρτη περικάλεσα
και τον μικρό Νοέμβρη
Τον Αύγουστο τον φεγγερό
κακό να μη μας έβρει (*)

Μας βρήκε όμως. Ο Μαρτης δεν καταλαβαίνει απο παρακάλια. Τι τον υποδεχτήκαμε με άσπρες και κόκκινες κλωστιτσες, τι ξόρκια είπαμε, χαμπάρι δεν πήρε. Εδω και δυο μηνες, σχεδον κάθε Δευτέρα ανοίγουν οι ουρανοί και αρχίζει ο χορός των νιφάδων. Ετσι και σημερα, μάθαμε πια, εγινε … της μαρμοτας το κάγκελο. Μου καταπλάκωσε και τους κρόκους που μόλις άνθισαν.

Επειδη όμως ειμαι αισιόδοξη, πιστεύω οτι τελείωσε το πανηγύρι. Απο την τελευταια χιονοθύελλα της χρονιάς, φέρνω ενθύμια. Περιμένω Απρίλη ξανθό και Μαη μυρωδατο.

Σας φιλω γλυκα.

(*) απο το ποίημα του Οδυσσέα Ελυτη.

μουτη μου σε λεπω

Γεννηθηκε στην Σμυρνη το 1888.  Ηταν ο  μεγαλυτερος απο τα τρια αγορια  της Δαφνης και του Ιωαννη Δρακουλη.   Μεγαλωσε στην περιοχη της Αγιας Φωτεινης και σπουδασε στην Ευαγγελικη σχολη της Σμυρνης. Δεν μιλουσε ποτε για τα παιδικα του χρονια.   Ποτε δεν καταλαβα γιατι,  ηταν κοινωνικωτατος και μιλουσε για πολλα αλλα πραγματα.

Το 1900, ηρθε στην Αθηνα με εναν απο  τους μικροτερους αδελφους του, τον Μεντορα.  Ο αλλος του αδελφος ο Ριχαρδος εφυγε για την Ρουμανια και δεν τον ξαναειδαν ποτε πια. Ασχοληθηκε με το εμποριο ζαχαρωδων προιοντων και ανοιξε μαζι με καποιον αλλο συνεταιρο ,  ενα εργοστασιο στον Πειραια.

Γνωρισε και παντρευτηκε την Δεσποινα Παυλιδου. δωδεκα χρονια μικροτερη του.  Μια ωραια Αθηναια δεσποσυνη που γεννηθηκε στην Πλακα και πηγαινε στην σχολη Χιλλ.  Μαζι εκαναν πεντε παιδια,  δυο αγορια και τρια κοριτσια. Μετακομισαν απο την Δεξαμενη στα Πατησια στην ασπρη βιλλα ακριβως απεναντι απο την κοκκινη του Κλωναριδη – ιδιοκτησια του Εμμανουηλ Παυλιδη-.

Μετα ηρθαν οι δυσκολιες.   Καποιο καραβι που μετεφερε μια μεγαλη παραγγελια ζαχαρης βουλιαξε και ετσι χαθηκαν ολα.  Δεν το εβαλε κατω.  Αρχισε απο την αρχη.  Ανοιξε  μια βιομηχανια φλαντζων και  ειχε πολλους πελατες.  Μετα ηρθε ο πολεμος και η κατοχη.  Η Δεσποινα δεν αντεξε την οικονομικη καταστροφη και πεθανε στα 48 της χρονια με το μαραζι πως θα παντρεψει τρεις κορες χωρις προικα.

Κανενας ομως δεν χαθηκε,  μονο η Δεσποινα.  Τα παιδια μεγαλωσαν, σπουδασαν και καλοπαντρευτηκαν.  Εκεινος,  την ειχε αγαπησει πολυ και για χρονια φοραγε το μαυρο περιβραχιονιο και παντα μαυρη γραβατα.

Αργοτερα ηρθα εγω στη ζωη.   Παιδι της δευτερης κορης του της Δαφνης, σε αυτο το ιδιο σπιτι στα Πατησια.  Μου εδωσαν το ονομα της γιαγιας της Δεσποινας, και ημουν  η αγαπημενη του εγγονη.  Ζησαμε μαζι δεκατεσσερα χρονια.  Αυτα τα δεκατεσσερα χρονια, ηταν απο  τα πιο ομορφα χρονια της ζωης μου.  Το παιδι και τα ματια σου Δαφνη, της ελεγε  Μολις εμαθα να περπαταω, με επαιρνε μαζι του παντου. Ντυνοταν κομψα, παντα με την μαυρη γραβατα και μοσχοβολουσε κολωνια.  Την ανοιξη φορουσε κι ενα μενεξε στο πετο του σακκακιου.  Δεν τον ειχα δει ουτε μια φορα να βγαινει απο το δωματιο του ατημελητος.

Πηγαιναμε στα τσαγια του φιλανθρωπικου συλλογου στην Νεα Φιλαδελφεια, για παγωτο στου Κανακη, στο θεατρο, στο Σινεακ,  για ψωνια για περιπατους.  Εκεινος με πηγε στα μπαλεττα Μπολσοϊ οταν ηρθαν στην Αθηνα και μαγευτηκα. Ηταν ομορφος, γελαστος με καταγαλανα ματια,  και με φωναζε “μπουλου”  .   Αγορασε ενα σωρο ξυλινες παιδικες κρεμαστρες για τα ρουχαλακια μου, και εγραψε απανω με καλλιγραφια, το ονομα μου σε διαφορες παραλλαγες. Μπουλου, μπουληθρα, μπουληθρονα, μπουλσοσονα ..

Τα Σαββατα αγοραζε ενα παιδικο βιβλιο, που το διαβαζε πρωτα, και τις Κυριακες τα πρωϊνα πηγαινα κοντα του και μου ελεγε την ιστορια, χωρις το βιβλιο.  Οταν πηγα στο σχολειο,  ηταν εκεινος που μου αγοραζε  κασσετινα και τσαντα.  Πηγαιναμε στο βιβλιοπωλειο του Πετρου Πατσιλινακου -Πανεπιστημιου διπλα στο Αρσακειο Μεγαρο  κι εκει ψωνιζαμε.   Μετα πηγαιναμε για ρυζογαλο σε μια στενη στοα στην Ομονοια.

Καθε μερα μου εδινε ενα σνακ για το σχολειο.  Συνηθως ηταν σοκολατα γκοφρεττα, αλλοτε οταν εβρισκε κατι καινουργιο στην αγορα το εφερνε κι αυτο,  σοκολατα μπιτερ, κροκαν,  με γεμιση φραουλας, και παντα μου ελεγε, η σοκολατα κανει καλο, αλλα μη τρως ποτε καραμελλες αστακου.  Εκεινος ηξερε τι παλιοζαχαρες ειχαν.  Απο τις γκοφρεττες μαζευα τα χαρτακια,  σημαιες, ηρωες του ’21 και παραδοσιακες στολες.  Μαζι αρχισαμε να φιαχνουμε αλμπουμ.  Μια σημαια μας ελειπε και ειχαμε τρελλαθει να την βρουμε.  Πηγε και αγορασε ολοκληρο το κουτι χονδρικη στην αγορα. Σαν μικρο παιδι κι εκεινος μαζι μου ανοιγε τις γκοφρεττες μηπως και βρουμε την σημαια.  Δεν την βρηκαμε.  Αλλαξαμε σοκολατα!

Οταν μετακομισαμε απο την οδο  Πατησιων στην οδο Ροσταν,  διατηρησε την επιχειρηση του επι της Πατησιων.  Κατεβαινα με την σακκα μου το πρωι, περνουσα απο το γραφειο του κι εκεινος στη συνεχεια με περνουσε τον δρομο απεναντι και περιμεναμε μαζι το πουλμαν του Αρσακειου.  Μου αρεσε το γραφειο του .  Ειχε δερματινο χαρτοφυλακα επανω, μελανοδοχειο, ωραια χαρτια, εγραφε με πενα και διπλα ειχε και στυποχαρτο.  Μου αρεσε η μυρωδια του φελλου και του αμιαντου.  Μου αρεσαν τα μηχανηματα που εκοβαν τις φλαντζες.  Ιδιαιτερη αδυναμα ειχα σε μικρες ροδελλες που τις εβαζα στο ματι και τον κοιτουσα απο την τρυπα.

Μουτη μου σε λεπω – δωστη μου να σε βλεπω.

Απο τοτε που ηρθε απο την Σμυρνη το 1918, δεν ειχε ξαναμπει σε καραβι.  Μπηκε ακομα μια φορα για χατηρι μου, να με δει στην Αλλονησο που παραθερισαμε τρεις μηνες ενα καλοκαιρι.

Διαβαζε πολυ,  επαιρνε συνδρομητικα περιοδικα απο την Ελληνικη κοινοτητα της Σμυρνης – τα χρονικα του Μπουτζα –  εφερνε καθε μερα δυο εφημεριδες,  και το περιοδικο Εικονες. Μετα ηρθε η εποχη που ηταν μοδα οι εγκυκλοπαιδειες σε τευχη και μου αγοραζε την “Δομη” και την μαγειρικη της Χρυσας Παραδειση.   Διαβαζε λογοτεχνια και παρακολουθουσε καθε μερα τις ειδησεις.  Πηγαινε σε εκθεσεις και κουβαλουσε παντα κατι καινουργιο για  διαβασμα.  Κρατησα με αγαπη τα σχολικα του βιβλια απο την Ευαγγελικη σχολη που προφανως ταξιδεψαν απο εκει μαζι του και αρκετα λογοτεχνικα βιβλια.  Τα απαντα του Σουρη, του Ξενοπουλου, τον Λουκη Λαρα, την Αιολικη γη του Βενεζη και πολλα ακομα. Μου αρεσε να σκαλιζω την βιβλιοθηκη που ειχε στο δωματιο του.  Εκεινος μου εκανε δωρο το πρωτο μου πικ-απ και τους πρωτους δισκους σαρανταπεντε στροφων.  Λουις Αρμστρονγκ και Ντορις Ντεη.  Θεοφραστο Σακελλαριδη και Αττικ.  Μετα απο μακροσκελη συζητηση εμαθε για τους Μπητλς και τους Ρολινγκ Στοουνς και ηρθαμε πιο κοντα ..μουσικα.

Καθε Σεπτεμβρη ανεβαινε στην εκθεση της Θεσσαλονικης για τις δουλειες του.  Ηθελα να παω μαζι του μια φορα αλλα δεν προλαβα.

Ηταν ο πιο πραος ανθρωπος του κοσμου.  Δεν τον ακουσα ποτε να φωναζει, να οργιζεται, να θυμωνει. Εκτος απο μια. Πλησιαζα στο γραφειο του ενα πρωι πριν παω στη σταση του σχολικου, οταν καποιος στο πεζοδρομιο αρχισε να ασχημονει και να μου επιτιθεται. Εβαλα τις φωνες κι εκεινος μολις με ακουσε πεταχτηκε εξω και ποιος ειδε τον Θεο και δεν τον φοβηθηκε.  Ηταν ηδη περασμενα εβδομηντα.

Ολα αυτα τα χρονια δεν εμεινε ουτε μια μερα στο σπιτι.  Τις καθημερινες πηγαινε στο εργαστηριο η για δουλειες κατω στην Αθηνα, και τα Σαββατοκυρικα ειχε του κοσμου τις κοινωνικες υποχρεωσεις.  Στα τραπεζια που τον εκαναν πελατες του,  επαιρνε κι εμενα μαζι του. ” Θα φερω και την Μπουλου”.  Οταν καποιος πελατης του ζητησε να βαφτισει την κορη του,  εκεινος του ειπε: ” Εγω ειμαι  πολυ μεγαλος τωρα θα το βαφτισει η Μπουλου”.  Ετσι εγινα νονα στα οχτω μου χρονια σε μια Σμαραγδα που δεν ξαναειδα ποτε. Δεν πηγε ουτε μια φορα σε καφενειο να πιει καφε η κατι αλλο.  Δεν τον ειδα ουτε μια φορα να καθεται.  Το πρωτο καρδιακο επεισοδειο ηρθε καθ’ οδον προς τη δουλεια του ενα πρωι του Μαρτη.  Εζησε λιγες ημερες ακομα.

Δυο ημερες πριν τον χασουμε για παντα με φωναξε κοντα του και μου μιλουσε για την πολιτικη κατασταση της Ελλαδας, τι πρεπει να προσεξω οταν θα μεγαλωνα. Σαν να μιλουσε σε καποιο φιλο του. Αφηνε την παρακαταθηκη των αποψεων του -που ακομα και σημερα σεβομαι και εκτιμω – στην αγαπημενη του Μπουλου.

Την ημερα του θανατου του  μας πηγαν ολα τα παιδια στο σπιτι του μεγαλου του γιου.  Σαν παιδια αρχισαμε να παιζουμε και να γελαμε οταν ο θειος μας ανακοινωσε οτι εκεινος πεθανε.  Παγωσαμε, κανενα απο μας δεν ηθελε να το πιστεψει.  Θυμηθηκαμε εκεινα τα τραπεζια που μας εκανε ολα τα εγγονια του τα καλοκαιρια στην ταβερνα “Κληματαρια” στην Κυπριαδου.  Βγαζαμε και φωτογραφιες. Απο κατω γραφαμε και λεζαντες. ” Λοχος μικτος υποβαλλει τα σεβη του!”.  Στο κεφαλι του τραπεζιου καθοταν επιβλητικα παντα εκεινος. Γελαστος με τα γαλανα του ματια να μας καμαρωνει.

Ηταν ο μοναδικος και αγαπημενος  παπους μου ο Ροδολφος.

Εκατό λογιων χαπάκια!

Η φωτογραφια ειναι απο το κομοδινο μου, αφου πηρα κι εκρυψα στο ντουλαπι του μπανιου τα υπολοιπα πεντε κουτακια με διαφορα χαπια.

Σημερα θα πουμε λιγα πραγματα που δεν ειναι ισως πολυ φιν φον και θα ξεφυγουμε απο την διαθεση και το υφος  που προσπαθω να κρατω σε αυτο εδω τον χωρο.   Η διαθεση ομως ενος χωρου σαν αυτον, αντικατοπτριζει την διαθεση του γραφοντος, και πρεπει να ομολογησω οτι εδω και καιρο, προσπαθω να την κρατησω ψηλα με νυχια και με δοντια. Και συνεχιζω να προσπαθω, ισως τωρα με μεγαλυτερη επιτυχια σε σχεση με δυο μηνες πριν.

Θυμαμαι πριν απο εικοσι χρονια που ειχε ερθει η μαμα εδω στην ” πρωτευουσα ”  να περασουμε μαζι δυο μηνες τον χεομωνα. Ειχε φερει μαζι της ενα βαλιτσακι με διαφορα χαπια, τοσο πολλα που τρομαξα. Εκεινη ηξερε τι ειναι το καθενα και τα επαιρνε με ευλαβεια στην ωρα τους.  Το ενα για την μνημη, το αλλο για την χοληστερινη, το παραλλο για τις κραμπες.  Και ενω ηταν ανθρωπος με πολυ καλη υγεια γενικα,  κουβαλουσε μαζι της ενα ολοκληρο φαρμακειο.

Στην προσπαθεια μου να ξεπερασω ενα ας πουμε  αθωο προβλημα ισχυαλγιας, τον Γεναρη καπου ξεπερασα τον εαυτο μου και για να μην τα πολυλογω,  ενα μηνα πριν βρεθηκα στις πρωτες βοηθειες μη μπορωντας να σταθω στα ποδια μου.   Απο τοτε μεχρι τωρα -ναι σε ενα μηνα-  πολλα εχουν αλλαξει προς το καλυτερο και κυριως ο τροπος που αντιμετωπιζω το προβλημα μου που εκτος απο φυσιολογικο ηταν και ψυχολογικο.   Δεν θα επεκταθω σε αυτο,  γιατι ακομα προσπαθω,  ισως οταν περασουν ολα να επανελθω.

Βρεθηκα ομως ξαφνικα με εξι συνταγογραφημενα φαρμακα στο κομοδινο μου, απο μυοχαλαρωτικα, αντιφλεγμονωδη,  αναλγητικα, στεροειδη, βιταμινες, σπασμολυτικα, μεχρι και οπιωδη.   Ενενηντα χαπια σε καθε συνταγη.  Η αληθεια ειναι οτι χωρις αυτα, δεν  θα αντεχα τις δυο πρωτες μερες μετα το.. συμβαν.    Και μεσα στον πονο μου τρομαξα.  Με ποση ευκολια βρεθηκαν ολα αυτα διπλα μου!   Οποιο σε βοηθησει!  Η μεριμνα του να τα παιρνω με γνωση ποια δεν επιτρεπονται ταυτοχρονα, δικη μου. Δοκιμασε αυτο δοκιμασε κι εκεινο.  Αν εγω δεν ειχα τον ελεγχο των πραξεων μου και τη γνωση, θα μπορουσα να εκτραπω ευκολα,  και ισως αν ο γιατρος μου (για εικοσιπεντα χρονια) δεν με ηξερε ισως να μη μου τα εδινε.   Οσοι δεν εχετε βρεθει σε τετοια κατασταση, δε φανταζεστε ποσο ευκολο ειναι να εξαλειφεις τον πονο για μερικες ωρες με ενα χαπακι. Διαβασα προχθες ενα αρθρο που εβαλε μια φιλη στο φεησμπουκ για τον εθισμο στα φαρμακα, διαβασα ενα σωρο πληροφοριες για μακροχρονια ολεθρια αποτελεσματα και πατησα φρενο.

Τι εγινε σε διαστημα ενος μηνος;   Χλαρωσα και σταματησα να τρεχω σε οποιον υποσχοταν οτι εχει την θεραπεια, με εβαζε να κανω τουμπες  ,  και μου εδινε ενα φαρμακο ακομα.  Σταματησα να ακουω σε οποιον ελεγε … μπορεις κανε το,  ενω εγω δεν αισθανομουν ετοιμη να το κανω.   Βρηκα ενα ειδικο που κανει accu-pressure που με ακουει.  Ξερω οτι ειναι εναλλακτικη θεραπεια, αλλα με βοηθαει να χαλαρωνω, να μην πονω  κι αυτο για μενα ειναι σπουδαιο.  Ολα αυτα τα μυικα θελουν χρονο,  ας περνα πιο χαλαρα χωρις χαπια. Μαθαινω να ακουω το σωμα μου.  Σταματησα τα αγχολυτικα που επαιρνα για μια εβδομαδα.  Εκρυψα τα οπιωδη να μη τα βλεπω. Εκρυψα και τα υπολοιπα.   Κρατησα ενα αντιφλεγμονωδες που δεν μου προκαλει αλλα συμπτωματα αλλα κι αυτο δεν το παιρνω καθε μερα.   Παρακαλεσα για ανοιξη και ηρθε.   Κινουμαι ,  βγαινω και περπαταω, οδηγω , πηγαινω στο γραφειο, και συνηδειτα προσεχω καθε μου κινηση καθε μου σταση.   Προσεχω την διατροφη μου και αυξησα λιγο την πρωτεινη.  Ξερω παρα πολυ καλα οτι εχω ακομα προβλημα με φοβο και αγχος.  Φοβαμαι τα πισωγυρισματα σαν εκεινο πριν ενα μηνα.   Ξερω οτι ειναι θεμα χρονου να το ξεπερασω.   Πολλες φορες ομως ερχονται σε συγκρουση αυτα που θελουμε με αυτα που πρεπει και με αυτα που μας λενε να κανουμε.

Στο ταξιδι της ισορροπιας -θα το κανω εδω- θα ευχαριστησω την αγαπημενη φιλη μου Λενα που ειναι τοσο κοντα μου σε αυτη τη φαση αν και μακρυα.  Φυσικα πολλοι αλλοι εδειξαν ενδιαφερον και συμπαρασταση και τους ευχαριστω απο τα βαθη της καρδιας μου.  Την Λενα ομως την γνωρισα μεσα απο αυτο τον χωρο  πριν μερικα χρονια και οπως πολλοι αλλοι που γνωρισα εδω, ειναι φιλη ζωης.

Σας φιλω γλυκα.

μια λαμπαδα ισα με το μποι της Καρυατιδας, στη χαρη σου θα αναψω αγιε μου Γιωργη Κλουνη

Λιγα λογια σημερα για το πολυσυζητημενο γεγονος της απαντησης του ωραιοτατου Τζωρτζ Κλουνευ σε Ελληνιδα δημοσιογραφο, κατα την διαρκεια Press Conference. Ο γνωστος ηθοποιος απαντησε θετικα στην ερωτηση αν τα κλεμμενα εργα τεχνης της Ελληνικης αρχαιοτητας, πρεπει να επιστραφουν απο το Βρεττανικο μουσειο στην χωρα και στον τοπο που ανηκουν.  Και φυσικα απαντησε ναι.  Η Press Conference εγινε με αφορμη την τελευταια ταινια του Τζωρτζ, και το βρισκω πολυ φυσικο  και επικοινωνιακο επαγγελματικα να απαντησει οπως απαντησε.
Την προηγουμενη της συνεντευξης -οπως και καμια αλλη προηγουμενη ημερα – δεν νομιζω πως ο συμπαθεστατος Τζωρτζ ειχε σκεφτει ποτε να ασχοληθει με τις κλεμμενες αρχαιοτητες.  Ισως να ηξερε για αυτα, ισως πραγματικα να πιστευει οτι καλο θα ηταν να γυρισουν στον τοπο τους, ομως ποτε μα ποτε, δεν αρχισε απο μονος του καποια σχετικη διαδικασια ουτε εκανε καποια εθελοντικη κινηση.
Αν ειχε, τοτε τουλαχιστο θα ηξερε πως ο Παρθενων βρισκεται στην Αθηνα και το Πανθεον (οπως αποκαλεσε τον Παρθενωνα)  στο Παρισι.
Πολλοι καλλιτεχνες παγκοσμιας εμβελειας, αποφασιζουν καποια στιγμη στην ζωη τους να ασχοληθουν με καποιο κοινωνικο, πολιτικο, η πολιτιστικο θεμα, και πολυ καλα κανουν γιατι θα τους προσεξει ο κοσμος. Η δημοτικοτητα ενεργει υπερ της δημοσιοτητας.
Εδω ομως τα πραγματα συνεβησαν εντελως διαφορετικα.
Τα μηντια και πολλοι χρηστες κοινωνικων ιστοσελιδων μονο που δεν τον ανακυρηξαν εθνικο ηρωα. Παρ’ ολα αυτα, τα δημοσιευματα ταραξαν τα νερα και μια προσφατη στατιστικη ερευνα συην Μ. Βρεττανια, ενα ποσοστο 88% Βρεταννων εδειξε να συμφωνει με την επιστροφη των αρχαιοτητων στην Ελλαδα. Δεν γνωριζω σε τι πληθυσμιακο δειγμα εγινε αυτη η ερευνα, οποτε (οπως κανω με καθε στατιστικη ερευνα) αμφισβητω καπως το αποτελεσμα. Οπως αμφισβητω οτι θα δουμε συντομα την ξενητεμενη καρυατιδα να ταξιδευει στην Ελλαδα.  Κατι τετοιο θα ανοιγε τεραστια πληγη στο Βρεττανικο μουσειο και αυτο δεν τους συμφερει.
Το θεμα της επιστροφης των αρχαιων μνημειων ειναι θεμα πολλων δεκαετιων και ακομα και σε σοβαροτερες προσπαθειες απετυχε. Θελω κι εγω, οπως ολοι οι Ελληνες, να επιστραφουν ολα αυτα στον τοπο μας, ιδιαιτερα τωρα που υπαρχει υποδομη και χωρος να τα δεχτει σωστα. Το Μουσειο της Ακροπολης εχει θεση για το καθενα απο αυτα.  Με επιχειρηματα, με σοβαροτητα, με συλλογικες προσπαθειες, με κρατικο ενδιαφερον.
Δεν μπορω ομως να βλεπω φωτοσοπ με την Καρυατιδα να αποζητα ταχα τις αδελφες της, δεν μπορω να βλεπω ορμηνεμενα απο δασκαλους παιδακια, να διαδηλωνουν στο Βρεττανικο μουσειο με σημαιες, και κυριως δεν μπορω να ακουω τον κοσμο να ζητα πισω τα μαρμαρα του. Μαρμαρα ηταν αυτα που εκοβε ο μαστορας ο Σπυρος στην μαντρα οικοδομικων υλικων του Μιχα στα Πατησια. Αυτα που ζηταμε ειναι αγαλματα, μετοπες, γλυπτα και πρεπει να λεγονται με το ονομα τους.
Αφηστε που στη μεταφραση χανει το πραγμα γιατι ο μεσος Αμερικανος θα νομιζει οτι ζηταμε πισω βωλους (γκαζες).
Αν λοιπον τελικα ολο αυτο το θεμα που ανακινηθηκε απο μια απαντηση του Τζωρτζ Κλουνευ υποθεσουμε οτι εχει αισιο τελος,  μας βλεπω συντομα να κτιζουμε ξωκλησι διπλα στον Αη Δημητρη  τον Λουμπαρδιαρη αφιερωμενο στον Αη Γιωργη τον μαρμαροκουβαλητη και ολες οι πιστες θαυμαστριες να κανουν ταματα στη χαρη του.

Σας φιλω γλυκα

retail in the Washington Metropolitan area

Οδηγωντας προς το Rockville πριν λιγες ημερες πηρε το ματι μου μεγαλα πανὠ στο καταστημα Loehmanns που μαλιστα εχει δωσει και το ονομα ” Loehmann’s Plazza ” σε ολη την strip mall,  που ανακοινωναν οτι ξεπουλανε τα παντα γιατι κλεινει το καταστημα. Αναρωτηθηκα αν κλεινει απλα αυτο το καταστημα, που το θυμαμαι οσα χρονια βρισκομαι στην περιοχη,   η εαν η επιχειρηση κατεβαζει ρολα! Αργοτερα διαβασα στα νεα οτι πραγματικα η επιχειρηση Loehmanns κλεινει εντελως μετα απο εκατο περιπου χρονια λειτουργιας. Δεν ξερω ακριβως την ιστορια αλλα θυμαμαι οτι καπου ειχα διαβασει  πως μια γυναικα ανοιξε αυτη την επιχειρηση, οταν ο ανδρας της δεν μπορουσε πλεον να εργαστει και σιγα σιγα το κονσεπτ του καταστηματος εγινε οχι απλα αποδεκτο αλλα ανθισε για πολλες δεκαετιες. Τα καταστηματα αυτα εφοδιαζονταν με περασμενης εποχης μοντελα μεγαλων οικων  και τα πουλουσαν σε χαμηλοτερες τιμες. Κατι ας πουμε σαν τα λεγομενα ” στοκατζιδικα ” που την τελευταια δεκαετια ανοιξαν και στην Ελλαδα. Με αφορμη λοιπον αυτο το γεγονος σκεφτηκα να γραψω λιγα λογια για το πως εχει εξελιχθει η αγορα εδω στην περιοχη της ” πρωτευουσας”

Κατ’ αρχας ο βασικος λογος που η επιχειρηση κλεινει, ειναι η επικρατηση του internet shopping απο επιχειρησεις που κανουν ακριβως την ιδια δουλεια. Οι διαφορες ειναι οι εξης. Στο ιντετρνετ δεν μπορεις να δοκιμασεις τα ρουχα η τα παπουτσια, αλλα εχει ενα εκπληκτικο αβανταζ. Οι λεξεις κλειδια παραδειγματος χαριν ” παλτο ασπρο Ντιορ “, η ” τσαντα μπεζ Μποτεγκα Βενεττα ” σε παραπεμπουν αυτοματα στα συγκεκριμενα διαθεσιμα προιοντα, αντι να χανεις την ωρα σου να ψαχνεις αναμεσα σε στοιβες απο προιοντα. Μεταξυ μας οσο καλα κι αν τα τακτοποιουσαν στις κρεμαστρες, παντα γινοταν ” ο χαμος ο μεγας “. Στο συγκεκριμενο καταστημα εμπαινα καμια φορα οταν ειχα καιρο, και – επειδη σιχαινομαι και τα πολλα ψαξιματα – εριχνα μια ματια και αρκετες φορες ειχα βρει εκπληκτικες ευκαιριες, Οπως μια γαλλικη καμπαρτνινα μπλε με ωραια καρω μαλλινη φοδρα που αφου την φορεσα δεκαπεντε χρονια -και ειναι ακομα καινουργια- την κρεμασα στην αθηναικη μου ντουλαπα, μηπως με πιασει κανενα μελτεμι και ψαχνομαι.

Οταν ειχα πρωτοερθει στην ” πρωτευουσα” υπηρχαν καταστηματα που πλεον δεν υπαρχουν και δεν εννοω μονο overstock, outlets και λοιπα, αλλα κανονικα εμπορικα καταστηματα. Τα Garfinkel’s, I. Magnin και Woodoord and Lothorp εχουν κλεισει εδω και πολλα χρονια.  Αργοτερα εβαλε λουκετο και η επιχειρηση Hechts.  Καποτε υπηρχε στην περιοχη Rockville λιγο βορρεια απο την Bethesda  η White Flint Mall με σθμπαθητικα καταστηματα οπως Bloomingdale’s , Anthropologie,  William Sonoma ,  Border’s κλπ.  .  Η πελατεια, αλλαξε,  η περιοχη θα ελεγα υποβαθμιστικε λιγο και ολα αυτα εκλεισαν.   Η παραπλησια Montgomery Mall κρατιεται ακομα  αλλα δεν εχει τιποτε το εντυπωσιακο.  Ακομα και το καταστημα Nordstrom εχει περιωρισμενα ονοματα και εμπορευματα.  Ειναι γεγονος οτι  τα ιδια καταστηματα εχουν διαφορετικα εμπορευματα και σερβις αναλογα την περιοχη που βρισκονται.  Η Tyson’s Galleria στην Βιρτζινια εχει μεγαλυτερη ποικιλια καλων  καταστηματων  και μερικες καλεσ boutiques,  αλλα βρισκω πως κι εκει το σερβις δεν ειναι και τοσο καλο.

Στα συνορα Maryland-DC  (Friendship Heights- Chevy Chase ) υπηρχε απο παλια ενα ανοιχτο αγοραστικο κεντρο παντα με καλα καταστηματα.  Saks, Meiman Marcus,  αλλα και μπουτικ οπως, Dior, Tiffany’s , Louis Vuitton,  Εγινε κι ενα καινουργιο Bloomingdale’s  πριν λιγα χρονια παλι με περιωρισμενα εμπορευματα.  Τα καλυτερα καταστηματα, ειναι αδειανα (τουλαχιστο Σαββατα που μπορω να εχω γνωμη) .    Στο Saks μια μερα που πηγα για μια αλλαγη,  εκτος του οτι πληρωσα $16 για μιση ωρα παρκιν,  ημουν η μονη πελατισσα. Μου πεσανε απανω μου μονες και διπλες οι κομψοτατες υπαλληλοι των καλλυντικων,  για να με βαψουν και να με περιποιηθουν, μηπως και παρω καμια κρεμουλα.  Η υπαλληλος με μαυρο κουστουμι και μεταξωτη μπλουζα, δωδεκαποντο λουστρινι, κι εγω με κολλαν,  ενα φαρδυ πλεχτο πουλοβερ και μποτακι κατα των γλυστρηματων.   Μη το παρετε στραβα, τρελλαινομαι να ειναι περιποιημενοι οι υπαλληλοι.  Το προτιμω  απο κατι αλλες αχτενιστες και καραβαμμενες που ενω δεν ξερουν να  φιαξουν τον εαυτο τους καλα-καλα θελουν να κανουν εσενα ωραια! Αλλα δε μου ερχεται Σαββατιατικα πρωι πρωι να σενιαριστω για ενα ψωνιο.  Εικοσι φιγουρινια κι εγω σε ενα οροφο, ειναι βρε παιδια αβολο και ανορθογραφια.

Οι μπουτικ απο την αλλη μερια εχουν παντα ενα φρουρο (αυτο δε με πειραζει, μαλλον το συνηθισα)  και ειναι αδειες. Αντε να εχουν μεσα ενα πελατη.  Τωρα θα μου πεις, αν πουλησουν δεκα τσαντες, νατο το ενοικιο!  Και με profit μαλιστα.

Στην ιδια περιοχη ομως (ενας δρομος τους χωριζει)  εχουν ανοιξει τελευταια και στοκατζιδικα.   Nordstrom Rack,  Loehmanns (που τωρα κλεινει)  Filene’s Basement (που εκλεισε πριν μερικα χρονια και T.J. Maxx .  Μιλαμε για ενα συνοθυλευμα αγορας για ολα τα βαλαντια.  Αλλοιως ομως δεν θα μπορουσαν να επιζησουν αυτα τα αγοραστικα κεντρα.

Η Columbia Mall που προσφατα εμφανιστηκε σε ολες τις τηλεορασεις την προπερασμενη Κυριακη,  και η οποια ειναι αρκετα κοντα στο σπιτι μου, εχει ενα Nordstrom (μικρο και περιωρισμενο) , ενα Williams Sonoma,  επισης μικρο κι ενα J. Crew  και σε αυτα πηγαινω καμια φορα.  Ολα τα αλλα, παρ’ ολο που μερικα χρονια πριν ηταν υποφερτα,  τωρα ειναι σκετη καταθλιψη.   Η κλειστη  μωλ ηταν καποτε η Σαββατοκυριακατικη βολτα της  μεσης οικογενειας.   Αυτο ειλικρινα ποτε δεν το καταλαβα,  δεν παω στην μωλ για βολτα, παω να παρω κατι συγκεκριμενο.   Θα μου πεις τι να κανουν τα παγωμενα πρωϊνα;  Ολο και περισσοτερα ” τζατζαλομαγαζα ” ανοιγουν σ αυτες και διαφορα ” φαστφουνταδικα” .   Τα καταστηματα Macy’s ” παλιωνουν ”  σε ολες τις πολεις πια.  Ακομα και στο Σαν Φρανσισκο που θεωρουσα οτι ηταν το καλυτερο,  τωρα πλεον δεν μου κανει κεφι να μπω.   Υπηρξε μια εποχη γυρω δτην δεκαετια του  ’90  στην περιοχη της “πρωτευουσας”  που ειλικρινα πιστευω οτι η αγορα μας ηταν καλυτερη  σε προιοντα και σερβις.   Παντου ομως .. τα παντα, η οικονομια τα αλλαξε ολα.  Ολο και περισσοτεροι ανειδικευτοι υπαλληλοι,  το σερβις χειροτερευει,  ολο και περισσοτερες φιρμες κατασκευαζουν προϊοντα μονο για ” outlet shopping”  ,  ολο και περισσοτερο το διαδυκτιο γινεται η επιλογη για τις αγορες.

Τα βιβλιοπωλεια εξαφανιζονται,  κι εχουν μεινει μονο δυο Barnes and Noble.   Ενα στο Rockville κι ενα στο λιμανι της Βαλτιμορης.   Μεσα σε αυτη την  μιζερια που αναγκαστικα περναει ολος ο πλανητης υπαρχουν ακομα μερικοι επιχειρηματιες (κυριως στον τομεα της εστιασης) που κανουν κατι καινουργιο, ανανεωτικο και κρατιεται η πολη στα ποδια της. Γιατι οι ανθρωποι ποτε δεν θα παψουν να τρωνε!

Σας φιλω γλυκα.

κατα λαθος μαυροασπρο (black and white Georgetown)

Στα σπανια διαλειμματα του χειμωνα μου αρεσει να βγαινω και να περπατω εξω.   Οταν τα διαλειμματα αυτα  συμβαινουν  Κυριακη,  ειναι ακομα πιο ομορφες και χαλαρες αυτες οι βολτες.   Κατεβαινω απο την Μ street προς τον ποταμο Potomac.  Περνω την γεφυρα πανω απο το C&O Canal και φτανω στην μαρινα.  Τα τελευταια χρονια  εχει διαμορφωθει πολυ ομορφα κατα μηκος του ποταμου.   Τα νερα ειναι σχεδον παγωμενα.  Δεξια μου η Key Bridge και αριστερα στο βαθος το περιφημο Watergate.  Με την φωτογραφικη μηχανη του κινητου βγαζω φωτογραφιες.   Τα παγωμενα νερα,  την γεφυρα , το καναλι,  ενα γλαρο,   τα παλια κτιρια,  τα στενα δρομακια, τα σταχυα στις οχθες του ποταμου,  ακομα και τα αεροπλανα οπως χαμηλωνουν για να προσγειωθουν στο αεροδρομιο Reagan.

Ηρεμει η ψυχη μου και ανοιγει ο οριζοντας της.

Αργοτερα ξανακοιτω τις φωτογραφιες μου και ανακαλυπτω οτι ειχα την ρυθμιση στο μαυροασπρο.  Παω να ταραχτω, αλλα … μια στιγμη!  Μου αρεσουν στο μαυροασπρο!

Απο την χθεσινη μου βολτα στην Georgetown.

Σας φιλω με αγαπη.

the Mall in Columbia – tragedy hits close to home

This time tragedy hits very close to home.  The Mall in Columbia, is a large popular shopping mall  in the relatively new town with the same name ,  in the neighboring Howard county, only  seven miles away from my house.  In the past, I  wrote a story about the beautiful lake Kitamaqundi.   The lake is across the Mall in Columbia.  Thousands of people visit the mall  on a Saturday morning.  More now, with the very cold weather, the mall is the likely place to go and spend some time for many youngsters (hanging out) for many families who may push a stroller  and grab a bite at the food courts,  and for many shoppers as well.  I have shopped often at the Mall in Columbia, as it is the largest mall close to me  and it features some nice shops.

This time tragedy hits so close.  Still at this time the  police has not released much information on the details of the incident,  All we know is that a young male armed with a gun and ammunition  killed  a young woman and another young man,  injured some more, and then took his life.   Needless to say that all the local media talk about now,  is this incident.

Out in the parking lot, a witness is answering some questions of a local reporter.  She wonders.  ” Who in their right mind want to do such a thing on a Saturday morning?” .  That is all most people wonder.  Well it is very simple.

If someone goes to a mall armed like that, he will  kill.

If  one wants to kill he is not sane.

If he is going to kill in a public busy place, he does not expect to survive.

If he is determined to commit suicide he is not sane.

Yet this insane person  was obviously able to obtain a gun.

Why not?  He was exercising his 2nd amendment!

The system helps him.

Various discussions started already in all the media.  Some say that the first thing to do, is to identify and correct the psychological problems of the young people.  I agree, but this  may take a generation, if all is done correctly and systematically.  Others say that a gun law will not stop  a murderer.  I wonder how, without a gun, can someone take so many lives so quickly and kill themselves.   I say that there is no reason to make it easy for anyone.  I say that even a normal person may acquire the mentality of power just because he can easily obtain a weapon.   We see it in this country more and more, every day. How many times we have received a message that someone suspicious has been spotted in a University Campus!  And yet tragedies like this happen more and more often.  If this is not an alarming pattern, I don’t know what would be.  I am tired of this hypocritical society. The same people who  promote violent video games, are the same ones who defend  gun ownership.

Today, three more families lost their children,  thousands of people lived terrified moments,  millions of people realize that threat is hovering over their heads,  and yet those who make the important decisions,  just  “pray”  and  play political games.  They all agree on the increasing psychological  issues,  yet to those disturbed people, getting a gun is as easy as getting a bubble gum.

Σας φιλω γλυκα.

Η Βαλτιμορη τον Γενάρη (Lancaster street)

Στην Βαλτιμορη, μολις περασουμε το λιμανι (Inner Harbor) αφηνοντας πισω μας την περιοχη ” Little Italy “, εαν προχωρησουμε προς την θαλασσα, φτανουμε στην οδο Lancaster. Πριν μερικα χρονια , η περιοχη αυτη του λιμανιου ηταν μερος της παλιας βιομηχανικης πολης που παραλιακα εφτανε ως το Fells Point. Μεγαλοι δρομοι, ραγιες σιδηροδρομων και τεραστια κτιρια-αποθηκες ηταν τα χαρακτηριστικα της περιοχης. Τα τελευταια δεκα χρονια,   εχει μετατραπει στην πιο trendy ισως περιοχη της Βαλτιμορης. Η παραλια διαμορφωθηκε σε μια ομορφη μαρινα, και κατα μηκος της οδου Lancaster βρισκουμε τα καλυτερα στεκια της πολης. Με πρωτο και καλυτερο το εστιατοριο Charleston, που θεωρειται το καλυτερο της Βαλτιμορης, τα Ιταλικα στεκια Cinghiale, βορειο-ιταλικη οινοθηκη, και Pazo, σε μια μοντερνα διαμορφωμενη παλια αποθηκη, την Λιβανεζικη Ταβερνα (Lebanese Taverna) και το ελληνικο εστιατοριο Ouzo Bay. Μπυραριες, καφε και πολλα εμπορικα καταστηματα στεγαζονται στα τεραστια καινουργια κτιρια που στηθηκαν μεσα σε λιγα χρονια σ’ αυτη την αναβαθμισμενη γωνια της πολης. Ξενοδοχεια, διαμερισματα και γραφεια, ακομα κι ενα παραρτημα του πανεπιστημιου Johns Hopkins δινουν ζωη στην οδο Lancaster. Η μαρινα, χρονια κρυμμενη πισω απο ενα ψηλο προστατευτικο τοιχο, ανοιξε και γεμισε περιπατητες. Στο τελος της οδου Lancaster βρισκουμε το (ελληνικης ιδιοκτησιας και διαχειρησης) ξενοδοχειο “Inn at Black Olive” ( Boutique Organic Hotel)  που διαθετει εστιατοριο με θεα και νοστιμιες, στον τελευταιο οροφο, ενω στο ισογειο ενα Ελληνικο μπακαλικο και ντελικατεσσεν  ειναι πια το αγαπημενο πολλων αμερικανων!

 Παμε μια βολτα στην προκυμαια!

Σςα φιλω λυκα!

Gare d’Austerlitz

Λιγωτερο glamorous το Παρισι στις αποβαθρες των μεγαλων σταθμων.  O  σταθμος του Austerlitz στα ανατολικα του Παρισιου ειναι αφετηρια πολλων προορισμων στη Γαλλια κι ενας απο τους κομβους του μετρο.  Παλαιας κατασκευης και παλιομοδιτικος,  με τις κλασσικες μαρκιζες και τις τζαμαριες που αφηνουν το φως του ηλιο να  περνα στις σκεπασμενες αποβαθρες.  Οι μεγαλοι σταθμοι ειναι σαν τα λιμανια.  Ξερεις οτι εισαι περαστικος, δεν σε πειραζει η παγωνια, η αναμονη ουτε η εκγαταλειψη.  Ξερεις οτι σε λιγο θα πλησιασει ο συρμος και θα μπεις μεσα. Δεν ξερεις ποιος στεκεται διπλα σου, τι σκεφτεται, τι ονειρευεται. Ξερεις μονο οτι εχει ενα προορισμο.  Θα παρουμε το μετρο με προορισμο την Boulogne, για να παμε στην πολη του φωτος, ξεκινωντας απο το αγαπημενο Marais μονο δυο στασεις αφου περασουμε το ποταμι.

Μπορει ακομα και να κατεβουμε στο χαμηλοτερο επιπεδο και να βγαλουμε εισητηριο με προορισμο το Bordeaux.   Ναι αυτο θα κανουμε. Εισητηριο χωρις επιστροφη στην ενδοχωρα της ευδαιμονιας των ποταμων, των καστρων  και της οινικης περιπετειας.

Ταση φυγης;

Καμια αμφιβολια γι αυτο!

Σας φιλω γλυκα

(Μαιος 2013/ Παρισι)

Brookside gardens – winter edition

Την ανοιξη του 2012 -μα πητε μου πως περασαν κοντα δυο χρονια – μολις ειχαν ανθισει οι αζαλεες πηγα μια βολτα στους κηπους Brookside. Παρ’ ολο που ηταν Απριλης, φυσουσε πολυ θυμαμαι και ειχα παγωσει. Σημερα  Γεναρης ακομα, μια λιακαδα και μια -περιπου- Αλκυονιδα ημερα, εκαναν την βολτα πολυ πιο ευχαριστη. Ομως δεν παυει ειναι Γεναρης,  και δεν υπαρχει περιπτωση να δεις το ζωηρο πρασινο της Ανοιξης. Μονο το σκουρο πρασινο των evergreens που κι αυτο ομως ειναι θαμπο χωρις καμια λαμψη. Σαν σηκωσεις το κεφαλι λιγο ψηλα βλεπεις μονο γυμνα κλαδια και κορμους που καταληγουν σε θυσσανους. Η βολτα ηταν απολυτα αναζωογονητικη. Τις γιορτες στολιζουν τα δεντρα με λαμπακια και τις νυχτες ο κηπος γινεται μαγικος και παραμυθενιος. Τα λαμπακια δεν τα ειχαν βγαλει ακομα. Στους κηπους τον χειμωνα αξιζει να επισκεφθει κανεις το θερμοκηπιο με τα τροπικα φυτα.

Μπαινεις απο εξω που εχει παγωνια και βρισκεσαι σε τροπικο δασος!  Παρ’ ολο που η ζεστη και η υγρασια δεν ειναι ιδανικες συνθηκες για τον ανθρωπο, η κλιματικη αυτη αλλαγη ειναι απιστευτα ευπροσδεκτη.  Τι δεν ειδα!  Μπανανες, φτερες,  εσπεριδοειδη, ευκαλυπτους,  ορχιδεες, ακομα και το λατρευτο μου ασπρο γιασεμι!

Απο την σημερινη μου βολτα με αγαπη στους φιλους του μπλογκ.

Μια επιλογη απο τροπικα λουλουδια θα σας φερω σε ξεχωριστη αναρτηση.  Γιατι εκεινα ειναι τοσο ομορφα που θα χαθουν εδω.

Σας φιλω γλυκα.

tropical beauties

Το καθενα ειναι ενα μικρο θαυμα. Ποιος το σκεφτηκε, ποιος το σχεδιασε, τι παιχνιδια παιζει η φυση; Τα συναντησα χθες στο Brooks Garden’s Conservatory.  Μια εκπληκτικη συλλογη απο τροπικα φυτα.   Ολοι χαμογελαμε στην θεα ενος τριανταφυλλου, ολοι ονειροπολουμε με τα γιασεμια,  αλλα ετουτα εδω μενεις και τα κοιτας μαγεμενος.  Δεν ειναι καθημερινες μας εικονες.  Εμεινα κι εγω αρκετη ωρα κοντα στο καθενα απο αυτα,  παρατηρωντας το,  και αποθανατιζοντας το για να τα μοιραστω μαζι σας.

Δικα σας!

Σας φιλω γλυκα.

ενα νεοκλασσικο στα Πατησια

Το  διαβασα προχθες σε ανακοινωση του Δημαρχου Αθηναιων.

”  Μέχρι το τέλος Ιανουαρίου αναμένεται να υπογραφεί το εργολαβικό συμφωνητικό για την αποκατάσταση της διατηρητέας έπαυλης στην οδό Θεοτοκοπούλου 34 στα Πατήσια. Το ανακαινισμένο ημιτριώροφο κτήριο θα λειτουργήσει ως πολιτιστικό κέντρο του Δήμου, ενώ τα 2 στρέμματα του κήπου θα αποδοθούν στο κοινό ως τόπος αναψυχής. Το έργο, δηλαδή η αποκατάσταση του κτηρίου και του περιβάλλοντος χώρου, αλλά και η προμήθεια του εξοπλισμού του πολιτιστικού κέντρου, έχει ενταχθεί στο αναπτυξιακό πρόγραμμα «ΕΡΓΟ ΑΘΗΝΑ» που χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ. Βάσει της μελέτης, το κατασκευαστικό έργο έχει προϋπολογισμό 575.000 ευρώ, επί του οποίου έχει προσφερθεί έκπτωση 57% από τον μειοδότη στη σχετική δημοπρασία, που διεξήχθη στις 3 Δεκεμβρίου 2013. Οι εργασίες προβλέπεται να διαρκέσουν 12 μήνες.
Το κτήριο χτίστηκε την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα σε περιβόλι 3,3 στρεμμάτων, στα τότε εξοχικά Πατήσια. Γύρω στο 1967, μέρος του κτήματος μετατράπηκε σε θερινό κινηματογράφο που λειτούργησε για 15 χρόνια περίπου. Ολόκληρο το ακίνητο αγοράστηκε το 2005 από τον Δήμο Αθηναίων έναντι 1.675.000 ευρώ, αλλά παρέμενε ως τώρα αναξιοποίητο. Μετά την αγορά του και μέχρι το 2009 ήταν υπό κατάληψη και υπέστη λεηλασίες.
Το κτήμα βρίσκεται στα δυτικά του τέως παγοποιείου Φιξ – Κλωναρίδου, του οποίου η σωζόμενη διατηρητέα «Βίλλα» πρόκειται επίσης να αποκατασταθεί μέσω του ίδιου προγράμματος, για ανάλογες χρήσεις. Έτσι οι Πατησιώτες θα μπορέσουν να χαρούν και να απολαύσουν ένα αναγεννημένο κομμάτι της κληρονομιάς τους, που θα αναβαθμίσει την ποιότητα της καθημερινής τους ζωής.”

Το νεοκλασσικο της φωτογραφιας βρισκεται διακοσια μετρα απο το – πρωην – νεοκλασσικο που περασα τα πεντα πρωτα χρονια της ζωης μου.  Διακοσια μετρα με το ζορι

Ηταν κιτρινισμενο ασπρο με δυο ημικυκλικες μαρμαρινες σκαλες που ανεβαιναν δεξια και αριστερα. Ειχε πολλους φοινικες,  μπουζια στα παρτερια, με μεγαλα ψηλοταβανα δωματια.   Ηταν απεναντι απο την κοκκινη βλλα Κλωναριδη,  οπου εμενε η δεσποινις Τζουλια  Κλωναριδη με πολλα σκυλια.   Υπαρχουν  πολλα νεοκλασσικα ακομα στην περιοχη.  Το σπιτι της κυριας Ηβης (Κουμακη) στην διασταυρωση των οδων Ροσταν και Αγιας Λαυρας,  το διαγνωστικο  κεντρο , γωνια Αγιας Λαυρας και Ηρακλειου,  η βιλλα του Δρακοπουλου.  Ολα αυτα που καποτε ηταν τα πρωτα ” εξοχικα” σπιτια της παλιας Αθηνας.  Το σπιτι της γιαγιας μοιραστηκε σε πολλους κληρνομους και  δεν υπαρχει πια.  Το ισοπεδωσε μια μπουλντοζα,  μαζι με τους φοινικες, τα μπουζια και τα ψηλοταβανα δωματια.  Τα αλλα ομως εμειναν εκει πενηντα χρονια ακομα.  Και αφου τα καταφεραν να νικησουν το χρονο και να σταθουν ορθια μεχρι σημερα, πρεπει να  μεινουν να αγαπηθουν, να διατηρηθουν  και να τα βρουν οι επομενες γενιες.

Η γιαγια Δεσποινα Δρακουλη  (Παυλιδου)  διπλα στον μεγαλο φοινικα

Η λαιλαπα της ασυδοτης δομησης στο δευτερο μισο του προηγουμενοι αιωνα,  αλλαξε προσωπο στην  πιο πεισματαρα περιοχη της Αθηνας.   Οτι απεμεινε απο την παλιοτερη αρχιτεκτονικη  ειτε μαραζωσε με τα χρονια και φαγωθηκε απο τον καιρο,  η αγοραστηκε απο καποιους που πολλες φορες δεν  ηξεραν καν τι ειναι οι ακροκεραμοι.   Ας το φροντισουν, ας το αγαπησουν,  ας του δωσουν ζωη.  Και ας το σεβαστουν οσοι περασουν την πορτα του.

Σας φιλω γλυκα.

Gourdon

Στον δρομο απο την Νικαια της Προβηγκιας προς το αστεροσκοπειο των Alpes Maritimes, περναμε απο ενα μεσαιωνικο χωριο στην κορυφη ενος βραχου. Αξιζει τον κοπο να σταματησουμε για λιγο, προτεινουν ο Jean -Marie και η Monique.  Η θεα προς τον Νοτο ειναι εκπληκτικη. Η ατμοσφαιρα πεντακαθαρη και κατω απλωνεται η Νικαια,  η Μεσογειος και στο βαθος η Κορσικη.   Μια επισκεψη στο Μεσσαιωνικο καστρο,  ενα αξεχαστο γευμα στην ”  Poisonerie du Village ” ,  και μια  βολτα στα σοκκακια του χωριου – το αγαπημενο μου σπορ -.   Τα περβαζια των παραθυρων, τα πεζοδρομια, τα σκαλακια,   ηταν γεματα με γλαστρες.  Ματζουνια, λουλουδια και κακτοι στολιζαν ολο το χωριο. Η μυρωδια απο τα βοτανα με μεθουσε.  Παρ’ολο που ηταν τελος Νοεμβρη -ειχε αρχισει το κυνηγι του αγριογουρουνου στην περιοχη -,  στο Gourdon και σε ολη την Προβηγκια, η βλαστηση οργιαζε.  Μεσα στον γκριζο μας χειμωνα, θυμηθηκα το Gourdon  σαν ανασα χρωματος και μυρωδιας, αναμνηση απο καποιο αλλο χειμωνα.

Σας φιλω γλυκα.

oi Ναυτικοί

(*)

“Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
Κι εγώ σ΄ αυτές απλά να σε σύσταινα
σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες”

Ειναι σπάνιο, τόσο σπάνιο να μπορεις να λες μια ολόκληρη ιστορια σε τέσσερις γραμμές. Να ειναι τόσο δυνατές οι λέξεις που να φιαχνουν εικόνες. Να μυρίζουν όλες θάλασσα. Την άκουγα για χρονια αυτή τη λαλιά. Που ειναι των καραβιών, στολισμένη με τα απομεινάρια της Τζενοβεζικης ακμής. Ευρηματικά αλλαγμένη – αυθόρμητα μεταφρασμένη, να γίνεται ετσι πιο δυνατή, απρόσμενα περιγραφική.

“Ο Νάγκελ Χάρμπορ, πλοίαρχος σε φορτηγά καράβια,
αφού τον κόσμο γύρισεν ολόκληρο, μια μέρα
κουράστηκε κι απόμεινε πιλότος στο Κολόμπο.
Μα πάντα συλλογιζόταν τη μακρινή του χώρα
και τα νησιά που `ναι γεμάτα θρύλους, τα Λοφούτεν.
Όμως μια μέρα επέθανε στην πιλοτίνα μέσα
ξάφνου σαν ξεπροβόδισεν το Steamer Tank « Fjord Folden »
όπου έφευγε καπνίζοντας για τα νησιά Λοφούτεν…”

Την άκουγα χρονια αυτή την λαλιά. Έλεγε μικρές ιστορίες, ιστορίες γενναιων, ιστορίες που μαζι τους ταξιδεύεις κι εσυ, ο στεριανος, ο αταξιδευτος, ο δεμένος στον μώλο. Με έπαιρναν μαζι τους κι ας τις άκουγα στη στεριά.

“Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ’ είδες
έχω απ’ τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ’ απ’ τις Εβρίδες”

Την άκουσα και πριν τέσσερα χρονια για τελευταια φορα. Απο πάνω ο αστικός ουρανός, και μπροστα ένα καφεδάκι. Καραβισιο καφεδάκι. Οι λέξεις άλλαζαν το σκηνικό. Στο τέλος κρατάμε το πιο όμορφο σκηνικό. Φιαχνουμε πληρώματα, όλος ο κοσμος ειναι μουτσοι και λοστρομοι. Δεν ειναι μακρυα το τελευταίο μπαρκο.

“Γιατί μπερδεύω τούτη εδώ με μι’ άλλην ιστορία;
Είν’ ένα χέρι που πονάει, βαρύ και λαβωμένο.
Βλέπω συχνά στον ύπνο μου ένα άσπρο καρχαρία
με περιμένει νηστικός η εγώ τον περιμένω;”

Στη μνήμη του Νίκου Καββαδια
Στην μνήμη του “Κοραη”.

(*) Το σαπιοκαραβο Αγιος Ευστρατιος στο λιμανι της Χιου.

Σας φιλω γλυκα.

Χειροπρακτικη η Φυσικοθεραπεια

Αφορμη για το σημερινο θεμα μου εδωσε ενα δημοσιευμα στην Washington Post.   Η περιπτωση μιας κοπελλας που σε μια επισκεψη στον χειροπρακτορα επαθε ανεπανορθωτη ζημια.  Στο στριψιμο του λαιμου επανω στο τραπεζι του,  επαθε εγκεφαλικο επεισοδειο, και σημερα ακομα ειναι τυφλη απο το ενα της ματι.   Καταπελτης το αρθρο εναντια στην χειροπρακτικη.

Εικοσι εκατομυρια Αμερικανοι επισκεπτονται καποιον χειροπρακτορα ετησιως για προβληματα της μεσης του λαιμου, η καποιας κλειδωσης που πονα. Ακομα και για πονοκεφαλους και για κωλικους πηγαινουν.  Προσωπικα εχω ακουσει πολλους να ορκιζονται στο ονομα καποιου χειροπρακτορα, και τωρα με την προσπαθεια μου να αποκαταστησω γερους μυες γυρω απο την σπονδυλικη στηλη εχω λαβει ουκ ολιγες καρτουλες απο ανθρωπους που θεραπευτηκαν με δυο επισκεψεις.

Προφανως αυτοι οι ανθρωποι καποια βελτιωση θα ειδαν, και φυσικα επισης θα υπαρξουν ανθρωποι που θα πουν:  ” Μα δεν εχεις παει, γι αυτο μιλας.”   Λοιπον εχω παει.  Στα τριανταπεντε μου χρονια επαθα μια θλαση μυων στην μεση και οι πονοι ηταν αφορητοι. Θα εκανα οτιδηποτε.  Η χειροπρακτικη εκει δεν βοηθησε καθολου και ειναι λογικο.  Αντιθετα θα ελεγα οτι μαλλον κακο εκανε.  Traction στο κρεββατι του Προκρουστη, οταν οι πληγες δεν ειχαν κλεισει, οχι μονο τις ερεθιζε, αλλα αυξανε και τον χρονο της ιασης.  Μα τοτε ειλικρινα θα δοκιμαζα τα παντα.   Για να μη τα πολυλογω,  η ιαση ηρθε αργα και σταθερα με την βοηθεια ενος καταπληκτικου γιατρου με ειδικοτητα σε Sports Medicine,  που ομως τωρα ειναι υπεργηρος, διαφορετικα θα τον επισκεπτομουν και τωρα που προσπαθω να διορθωσω ενα μικροτερο προβλημα.

Δεν αμφιβαλλω οτι πολλοι ανθρωποι κυριως με προβληματα στην σπονδυλικη στηλη  θα εχουν δει καποια αποτελεσματα, εξ αλλου  υπαρχουν και εγκριτες πανεπιστημιακες σχολες για την  εκπαιδευση των χειροπρακτικων.  Με καθησυχαζει εμενα προσωπικα αυτο;   Οχι.   Κατηγορηματικο οχι, γιατι κατα την γνωμη μου, δεν εστιαζει στο να διορθωσει το προβημα που προκαλει τον πονο, αλλα μαλλον στο να προκαλεσει ανακουφιση στον ασθενη.

Η ανακουφιση ομως δεν ειναι ιαση και το προβλημα θα ξαναπροκυψει καποια στιγμη.  Ουσα οπαδος της φυσικοθεραπειας, εχω δυο τρανα παραδειγματα απο τον ιδιο μου τον εαυτο.  Δυομισυ χρονια πριν υπεφερα απο πονους στον ωμο.  Δεν μπορουσα να σηκωσω το χερι ψηλα.  Ο πονος προεκυπτε σε μια ωρισμενη γωνια.  Η κατασταση διαγνωσθηκε ως ” frozen shoulder” . Φυσικη θεραπεια για δυο μηνες  οχι μονο διορθωσε το προβλημα, αλλα δεν  ξαναεμφανιστηκε απο τοτε.  Εννοειται οτι βοηθα να εξασκουμε τα μελη μας και μετα την θεραπεια.

Το προβλημα που αντιμετωπισα περσυ ηταν στην μεση και καθαρα -ψαγμενο- μυικο.   Οι πρωτες μου επισκεψεις ηταν επωδυνες.  Πολυ επωδυνες.  Τωρα μετα απο εξι εβδομαδες  απολαμβανω  την γυμναστικη, και το προβλημα που ειχα καθε τοσο και λιγακι εξαφανιστηκε.  Η φυσικη θεραπεια απαιτει συνεργασια με τους θεραπευτες και επιγνωση του τι ακριβως μας συμβαινει και που αποσκοπει η καθε ασκηση.  Χρειαζεται επιγνωση των κινησεων μας.  Δεν μπορει ο ασθενης να ειναι παθητικος.  Η αποτελεσματικοτητα εξαρταται κατα πολυ μεγαλο ποσοστο απο την σταση του ασθενους.  Που ομως δεν μπορει να  βελτιωθει χωρις την γνωση που του προσφερουν οι ειδικοι. Ακομα χρειαζεται να συνεχισει τις σωστες πρακτικες για το υπολοιπο της ζωης του. Αν φυσικα θελει ποιοτητα ζωης.

Σιγουρα θα υπαρξουν κι εκεινοι που θα πουν, ” εγω ειδα την υγεια μου με τον ταδε χειροπρακτορα “.   Επιτρεψτε μου να αμφιβαλλω.  Παντα στο μυαλο μου θα υπαρχει εκεινο το παλιο: ” Πηγε στον βλαχο και του εβαλε το γονατο στη θεση του. ”  .  Σαν τα γιδια!

Σας φιλω γλυκα.

Tavola 2013-2014 – table settings

Σκεφτηκα να μαζεψω μερικες ομορφες στιγμες γυρω απο το τραπεζι – καποιο τραπεζι δικο μου η καποιων φιλων –  απο τον χρονο που μολις εφυγε.   Αρχιζω λοιπον με  τα τραπεζια φιλων που ορμωμενοι απο την αγαπη τους για τους καλεσμενους τους, τα στολισαν οσο πιο ομορφα μπορουσαν.  Ενα τραπεζι για να ειναι ομορφο, δεν θελει απαραιτητα πολυτελειες και ακριβα σερβιτσια.  Θελει ενα καλοσιδερωμενο τραπεζομαντηλο -ει δυνατον χωρις τσακισεις οπως το εστρωνε η θεια μου η Αντιγονη –   και φαντασια για να χρησιμοποιησουμε οτι εχουμε.  Οτι κι αν ειναι το σερβιτσιο,  απο πορσελανη μεχρι κεραμεικο, ακομα κι αν το πηραμε με κουπονια του σουπερμαρκετ,  ο καταλληλος συνδιασμος θα φιαξει μια ομορφη εικονα που θα λεει.  Σε αγαπω και σε περιποιουμαι.   Εδω θελω να σχολιασω λιγο καποια αναρτηση στο φεησμπουκ πριν ενα μηνα.  Κυκλοφορησε η φωτογραφια απο ενα τραπεζι απο εστρωσε για το Thanksgiving η συζυγος του Παυλου και Marie-Chantal .   Ας δημοσιευσω ομως πρωτα την φωτογραφια.

Να διευκρινησω πρωτα οτι δεν ειμαι θιασωτις της βασιλειας και δεν αποκαλω την Marie Chantal πριγκιπισσα.  Κοιταξτε ομως το τραπεζι που προκαλεσε την αγανακτιση μερικων.  Μερικες κολοκυθες σε ενα μπωλ, δυο κερια, ενα ροδι  και ενα γκοφρε runner.  Συνολο εικοσι ευρω.  Ναι τα σερβιτσια μπορει να ειναι ακριβα, στο κατω κατω κορη κροισου ειναι η κοπελα.  Ομως  δεν θα ηταν ασχημη ιδεα να προσπαθησουν να μιμηθουν αυτη την ωραια εικονα, ολοι οσοι επεσαν – αφου φυσικα ειναι τοσο ευκολο στα μηντια – να την φανε οτι με κατι τετοια δεν σκεφτεται τους μη εχοντες.

Συνδιαστε λοιπον οτι εχετε απο μητερα, γιαγια,  απο τον καιρο της ευημεριας, παιξτε με τα χρωματα, κοψτε μερικα φθινοπωρινα φυλλα, δυο ανοιξιατικες βιολεττες,  και καντε τους ανθρωπους που καθονται στο τραπεζι σας να αισθανθουν οτι τους σκεφτεστε και θελετε να  απολαυσουν οτι σερβιρετε.  Σε ενα απο αυτα τα τραπεζια εφαγα φακες.  Ηταν οι πιο νοστιμες φακες της ζωης μου!

Συνεχιζω με μερικα τραπεζια που εστρωσα στο σπιτι το 2013 για να γιορτασουμε κατι, η απλα για να απολαυσουμε ενα πιατο μυδια.  Το τραπεζομαντηλο που βλεπετε στην φωτογραφια ειναι απο την γιαγια μου.  Η μαμα δεν το χρησιμοποιησε ποτε, μου το εδωσε μαζι με 12 πετσετες. Ειναι εξαιρετικο λινο που δεν εχει παθει τιποτα με τα χρονια.  Απο μονο του δινει μια νοτα ομορφιας.  Εχετε κατι απο την γιαγια σας;  Βγαλτε το και φρεσκαρετε το. Αυτα τα πραγματα δεν εχουν καμια αξια στα σεντουκια, στα μπαουλα, στα παταρια.   Η φυση μας δινει χρωμα ολες τις εποχες,  μηλα, ροδια, κυκλαμινα,  νεραντζια, μαργαριτες, γαρυφαλλα, χρυσανθεμα, κολοκυθες.   Επ.. οχι ολα μαζι.. Μπορειτε να φιαξετε απιστευτους συνδιασμους με πραγματα που ηδη εχετε.

Καλα τραπεζωματα, συναξεις, και οινοποσιες με τους ανθρωπους της καρδιας σας.

Σας φιλω γλυκα.

Πη. Ες.  Στο τριτο τραπεζι της πρωτης γκαλλερι δεν παρευρεθηκα, αλλα ηταν μιας αγαπημενης φιλης και μου αρσε.

Ηλίας Λαλαουνης

Ειμαι λατρις του χρυσου.  Εγω και εκατομυρια αλλες γυναικες που φιλαρεσκα φερνουν τα χερια πισω απο τον λαιμο για να κουμπωσουν  ενα περιδεραιο,  η απλα μια αλυσιδα.  Ο χρυσος σαν μεταλλο στην κατασκευη κοσμηματων,  περασε μια κριση στην χωρα μας το δευτερο μισο του προηγουμενου αιωνα. Πολυς ποσμος στραφηκε στο ασημι και στον λευκοχρυσο.  Η λευκη λαμψη εγινε μοδα.   Ο χρυσος ομως παρεμεινε το αγαπημενο πολτιμο μεταλλο πολλων τεχνιτων κοσμηματων  Πριν δυο ημερες εφυγε απο την ζωη ενας απο αυτους τους μεγαλους ρεχνιτες του χρυσου. Ο Ηλιας Λαλαουνης.   Με οραμα, επιμονη και ακουραστη δημιουργικοτητα, καταφερε να φιαξει μια επιχειρηση που περασε τα συνορα της Ελλαδας. Τα κοσμηματα του αγαπηθηκαν και αγοραστηκαν  απο πολλες  διασημες γυναικες.  Ο Ηλιας Λαλαουνης εκανε την επανασταση του αποκλειστικα με Ελληνικη αισθητικη.  Φευγοντας αφησε μια μεγαλη επιχειρηση που φροντισε να την θεμελιωσει και να την  περασει στους απογονους του εμπνεοντας τους την αγαπη του για την δημιουργια.

Μουσειο Hλια Λαλαουνη

Ευχομαι το εργο αυτο να συνεχισει να μεγαλωνει με τις επομενες γενιες, ευχομαι οι νεοι να εμπνευσθουν απο την δουλεια και το παραδειγμα του, ευχομαι να ειναι ελαφρυ το χωμα που τον σκεπαζει. Παραθετω κειμενο απο δημοσιευμα στο Εθνος.

Σας φιλω γλυκα.

Έφυγε από την ζωή πριν από λίγες ημέρες, σε ηλικία 93 ετών, ο κορυφαίος Έλληνας χρυσοχόος, Ηλίας Λαλαούνης.
Η είδηση του θανάτου του μαθεύτηκε σήμερα λόγω του ότι η οικογένειά του ήθελε να κρατήσει το πένθος της και την κηδεία σε αυστηρά κλειστό κύκλο, σύμφωνα με την εφημερίδα «Τα Νέα».
Ο Ηλίας Λαλαούνης γεννήθηκε το 1920 στην Αθήνα. Έχοντας εργαστεί στην οικογενειακή επιχείρηση για πολλά χρόνια, το 1968 ίδρυσε τη δική του εταιρεία που σήμερα ονομάζεται Greek Gold-Ilias Lalaounis S.A.

Αρχικά η επιχείρηση εγκαινίασε υποκαταστήματα σε ελληνικά νησιά, ενώ γρήγορα επεκτάθηκε σε πρωτεύουσες της Ευρώπης όπως το Παρίσι, τη Ζυρίχη, τη Γενεύη, το Λονδίνο και πόλεις ανά τον κόσμο όπως τη Νέα Υόρκη, το Τόκιο και το Χόνγκ Κόνγκ.
Πήρε πολλά βραβεία για την δουλειά του, με ύψιστη τιμή αυτή της Γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών, ως το μοναδικό μέλος – κοσμηματοποιός που έχει εκλεγεί ποτέ. Ξεκίνησε τη καριέρα του αναλαμβάνοντας την οικογενειακή επιχείρηση “Ζολώτα” στις αρχές της δεκαετίας του ’40.
Στη δεκαετία του ΄50 η ιδιοφυής του ιδέα να αναβιώσει το ελληνικό κόσμημα γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Οι ιστορικές γνώσεις του Λαλαούνη και η ικανότητά του να εμβαθύνει στις πηγές της τέχνης και την ιστορία των πρώιμων πολιτισμών, τον οδήγησαν σε έναν αριθμό ‘αρχαιολογικών’ συλλογών εμπνευσμένων από διάφορους πολιτισμούς της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής. Το Βυζάντιο και η Αρχαία Ελλάδα υπήρξαν σταθερή πηγή αναφοράς και έμπνευσης.
Τη δεκαετία του ’70 ο Λαλαούνης απέδειξε την ανεξάντλητη ικανότητά του να δημιουργεί και την συνεχή του αναζήτηση για νέες ιδέες με μερικά θεαματικά σχέδια, βασισμένα στη σύγχρονη τεχνολογία, την αστρονομία, τη φύση και τη βιολογία, για να αναφέρουμε μόνο μερικά από τα ερεθίσματά του.
Σήμερα, στο εκσυγχρονισμένο εργοστάσιο που ιδρύθηκε το 1993, τα κοσμήματα σχεδιάζονται και παράγονται για τα επώνυμα καταστήματα της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Την επιχείρηση και το Μουσείο έχουν αναλάβει οι τέσσερις κόρες του Ηλία Λαλαούνη, Kατερίνη, Δήμητρα, Μαρία και Ιωάννα που απέκτησε από την πολυαγαπημένη του σύζυγο Λίλα.
Πηγή: ethnos.gr

close up – new years day 2014

ambiance

 

Την πρωτοχρονια εκανε το πρωτο της τραπεζι στην “πρωτευουσα”.   Ολα ηταν στην εντελεια.  Το σπιτι μοσχοβλουσε.  Το τραπεζι της στολισμενο  γιορτινα.  Μικρα γουρια περιμεναν τους καλεσμενους διπλα στο πιατο τους.  Στον φουρνο ροδοκοκκινιζαν δυο μπουτακια αρνακι γαλακτος και μινιατουρες πατατες.  Ενα στιφαδο εσπαγε τις μυτες μας.  Ολα ηταν κανονισμενα με στην εντελεια!  Με αγαπη στους καλεσμενους της.  Και η δικη μου καμερα αχορταγη εψαχνε να αποτυπωσει μια λιχουδια, μια λαμψη,  μαι λεπτομερεια,  εναν ιριδισμο.  Μαριεττα καλωσορισες στις ζωες μας!

χρωματα ανατολης

δεν λειπει ο αρχοντας παστουρμας

σιγοψηνεται και λιωνει

αγαπη μονο….

ανημερα Πρωτοχρονια, ελα να σε φιλεψω, και την καρδια σου ματια μου για παντα εγω να κλεψω.  (Απο το ημερολογιο ενος τοιχου)

Σας φιλω γλυκα

το απωθημενο – πρωτοχρονια 2014

Σε οποιο εικονογραφημενο μεσο κοινωνικης δυκτυωσης μπηκα σημερα, επεσα σε φρεσκομαγειρεμενους λαχανοιντολμαδες λουσμενους με αυγολεμονο, που μονο να φανταστω μπορω με τα ξεσηκωμενα  μου γευστικα κυτταρα ειναι βελουδινο και ξυνουλο!  Δυσκολο να κανεις πρωτοχρονια χωρις λαχανοντολμαδες!  Ο Γεναρης ειναι παγωμενος αλλα υπαρχουν κι αυτα τα ” φαγακια ”  που του δινουν νοημα και ταυτοτητα.

Για μενα ο Γεναρης ειναι λαχανοντολμαδες και γαλακτομπουρεκο.  Προσπαθησα μερικες φορες, εδω στην πρωτευουσα, να  τους φιαξω, αλλα ηταν απογοητευση. Τα λαχανα ειναι πολυ χοντρα και δεν βγαζεις ευκολα ουτε πεντε φυλλα για να γινει μια κατσαρολα.  Καποιοι μου συνεστησαν να παρω κινεζικο λαχανο που εχει πιο λεπτα φυλλα. Ισως το 2014 να κανω μια ερευνα πανω στο θεμα γιατι πρωοχρονιατικα στερημενη πλεον, κουραστηκα!

Τωρα μαλιστα που εχω βρει ενα καταπληκτικο μιγμα κιμα απο βοδινο, μοσχαρακι γαλακτος και χοιρινο, το βαζω “αμετι μουχαμετι” να επουλωσω τις πρωτοχρονιατικες πληγες.

Η πιο μεγαλη γοητεια του λαχανοντολμα ειναι το περιστασιακο καψιμο του φυλλου στον πατο της κατσαρολας.  Εκει που ριχνεις λιγο νερακι και η σαλτσα γινεται ροζ,  ειναι ενα απο τα ” μιρακολα ” της μαγειρικης τεχνης!

Ωραιιους λαχανοντολμαδες εφιαχνε η μαμα αλλα και μικρα θαυματα δοκιμασα σε ενα περασμα μου απο την Θεσσαλονικη. Εκει θα μου πειτε βεβαια, δυσκολο να φας κατι ανοστο.

Πρωτη υποσχεση στον εαυτο μου ειναι να φιαξω λαχανοντολμαδες – μετα απο σοβαρη ερευνα – μεσα στο Γεναρη.

Να ειναι το 2014 νοστιμο,  με αυγολεμονα, κρεμες και αλλα παχυρευστα!

Σας φιλω γλυκα

Πη Ες: Λοιπον σημερα ειμαι καλεσμενη σε ενα τραπεζι Ελληνικο!  Λες να εχουν λαχανοντολμαδες; Λες; ΛΕΣ;

Πη Ες 2: Αν δε γραψω εστω και μια μπουρδα στο μπλογκ την Πρωτοχρονια κατι δε μου παει καλα!

L’anno che verrà – 2 – παραμονη πρωτοχρονιας 2013

Οταν ημουν μικρη, ειχα μια εικονα του γερου χρονου που εφευγε. Ηταν ενας γεροντας κοντα στα εκατο, με μακρυα λευκη γενειαδα που τελειωνε σε μια ωραια ελαφρα στριφτη μυτη. Ηταν ξαπλωμενος σε ενα κρεββατι απο σκουρο σκαλιστο μαονι και σκεπασμενος με  λευκο σεντονι που γυριζε νοικοκυρεμενα πανω απο μια καμηλο μαλλινη κουβερτα.  Ειχε τα χερια σταυρωμενα στο στηθος και τα ματια κλειστα. Πεθαινε γαληνιος  γιατι αφηνε χαρες πισω.

Φετος, αλλα και μερικα χρονια τωρα, η εικονα εχει αλλαξει.  Ο χρονος, δεν ειναι γεροντας. Ειναι μεσης ηλικιας με γκριζα σγουρα μαλλια αλλα πολλες ρυτιδες.  Δεν υπαρχει νεκροκρεββατο, αλλα μια τρικυμια. Παλευει σε αγρια κυμματα νυχτα ανταριασμενη καπου στο Αιγαιο.  Ιδια εικονα που χαραχτηκε στο μυαλο μου χρονια πριν με το ναυαγιο της Φαλκονερας.

Ο καινουργιος χρονος ποτε δεν ηταν μωρο στην φαντασια μου. Ηταν ενας εφηβος – σαν να δημιουργηθηκε εκεινη την στιγμη, σαν μικρος Αδαμ – ετοιμος να αναλαβει την σκυταλη.

Ολες αυτες οι εικονες και οι σκεψεις εχουν ψυχολογικη εξηγηση και την ξερω γιατι παντα ψαχνω για μια λογικη εξηγηση για τα ολα. Δεν ειναι ομως χρονιαρες μερες καιρος να το βαρυνουμε με αναλυση. Η ψυχολογια ειναι το ultimatum της λογικης.

Οταν ημουν μικρη ηθελα η τελευταια λεξη που ελεγα στο τελος του χρονου, να τελειωνει σε ωμεγα, και η πρωτη με τον ερχομο του καινουργιου να αρχιζει απο αλφα.  Ετσι ολο και καποιον ευρισκα κοντα να πω ” ευχαριστω ” η “σ’ αγαπω “, και μετα να αναφωνησω ” Αχ τι ωραια ” η ” Αντε καλη Χρονια “.  Συμβαδιζα ετσι με το δικο μου τελος και την δικη μου αρχη συμβολικα  στην αλλαγη του χρονου.

Οσα χρονια ομως κι αν περασουν και οσο και αν στην προηγουμενη αναρτηση απαξιωσα την εννοια του χρονου,  εχω μια αγαπη στα εθιμα.  Δεν μπορω παρα να δω την αλλαγη του χρονου σαν αρχη, να σπασω το ροδι, να μετρησω αναποδα και να αγκαλιασω τον κοσμο γυρω μου μοιραζοντας ευχες. Και δεν ειναι η ελπιδα για ενα καλυτερο χρονο εκεινη τη στιγμη που κανει τα ματια να λαμπουν. Ειναι η ανθρωπινη επαφη, το αγγιγμα.  Την πιο βαρετη μου πρωτοχρονια την περασα νεαρη φοιτητρια και μανουλα καλεσμενη σε καποιο φιλικο σπιτι. Ειχα μαζι μου τα δυο μου βλασταρακια, τοτε τεσσαρων και ενος ετους.  Τα τραπεζια με τα χαρτια ειχαν παρει φωτια πριν βγει ο χρονος.  Συντομη διακοπη για δυο ευχες και ξανα με τα μουτρα πανω απο την πρασινη τσοχα.  Δεν επαιξα, οχι γιατι δεν ξερω να παιζω, οχι γιατι ειχα τα παιδια και επρεπε να ειμαι κοντα τους, αλλα κυριως γιατι η εκεινη η θολη απο τους καπνους εικονα με αρρωστησε.

Γραφοντας τα παραπανω αναρωτιεμαι ποσοι ανθρωποι θα περασουν απο τον ενα χρονο στον αλλο μπροστα σε μια οθονη υπολογιστη.  Να εκτιμησω.. εκατομμυρια;  Δεν νομιζω να πεφτω εξω.  Πεσσιμιστικο για την ανθρωποτητα.  Τουλαχιστο εμεις που εχουμε διαφορετικα βιωματα το βλεπουμε ετσι.  Στα πλαισια των τεχνολογικων εξελιξεων – που ειναι ραγδαιες – και τον  επαναπροσδιρισμο των αξιων, ισως σε πενηντα χρονια απο τωρα να υπαρχει καποια αλλη πηγη χαρας και ευτυχιας.  Ισως να εχουν αλλαξει και οι χαρτες.

Η ευχη που θελω να κανω σαν τελευταια μεσα απο αυτο το μπλογκ, ειναι δυναμη και αποφασιστικοτητα. Με αυτα τα δυο οπλα γινονται καθε μερα θαυματα.

Περιμενοντας με αισιοδοξια το 2014, σας φιλω γλυκα.

L’anno che verrà

 

” Φεγγαρος πανω απο το καστρο ” , Σεπτεμβριος 2013

“Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι ανθρώπινη ανακάλυψη κι εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες.”

Ταδε εφη Αλβερτος Αϊνσταϊν και μου το θυμισε ξανα φετος τον Μαη μια φιλη. Που σημαινει οτι ανα πασα στιγμη -χρονικη αναφορα- μπορουμε να ξαναπροσδιορισουμε τον χρονο με βαση καποιο αλλο επαναλαμβανομενο φυσικο φαινομενο της επιλογης μας! Ποτε αρχιζει, ποσο διαρκει, ποτε τελειωνει και -το κυ ρι ω τε ρο- πως μεταβαλλομαστε εμεις οταν το μετα γινεται τωρα, και στη συνεχεια ..πριν.  Πρεπει να εχουμε καποιον να του φορτωνουμε το φταιξιμο για την ρυτιδα που δεν ρωτησε αν ειναι ευπροσδεκτη αναμεσα στα δυο μας ματια.

Οι παλιοτεροι λοιπον απο μας ορισαν τον χρονο  και μπηκαμε ολοι σε καλουπια.  Και ποτε μα ποτε δεν μας περνα η ιδεα να φανταστουμε τον εαυτο μας εκτος χρονικου συστηματος αναφορας.  Στην δουλεια μου χρησιμοποιουμε πολλα χρονικα συστηματα αναφορας.  Ομολογω οτι το μαθημα ” Advanced Time systems ” ηταν για μενα ισως το πιο δυσκολο να κατανοησω απολυτα -μετα  την Τοπολογια Μετρικων Χωρων του καθηγητη Παντελιδη-. Πρεπει να προσεξω αν μια δορυφορικη μετρηση γινεται σε ορισμενο συστημα αναφορας και να κανω την απαραιτητη αλλαγη  αν χρειαστει για να την επεξεργαστω.  Αν δεν το κανω, πολλα μπορουν να συμβουν.  Απο -θεωρητικα μιλαμε τωρα-  λαθος υπολογισμο γεωφυσικων παραμετρων, μεχρι εκτοξευση δορυφορου σε υπερβολικη τροχια. Που θελω να καταληξω;  Ο χρονος ειναι υπουλο πραγμα και μπορει να φερει μυρια κακα.

Ακομα πρεπει να ξερετε και κατι αλλο -δικο μου- που βασικα στηριζεται στη θεωρια της σχετικοτητος.  ” Οσο περνα ο χρονος, τοσο πιο γρηγορα περνα ο χρονος.” . Ειναι εκεινο που οταν ειμαστε παιδια η σχολικη χρονια μας φαινεται αιωνας, ενω οταν ειμαστε γονεις περνα χωρις να το καταλαβουμε.  Ετσι αυτο το ” παει ο παλιος ο χρονος ”  φαινεται σα να το ειχαμε πει παλι .. προχθες!

Με βαση λοιπον τα χρονικα καλουπια που αναμεσα τους εμεις οι γηινοι κινουμαστε, μετραω ουκ ολιγα χρονια απο αυτα με τις 365 ημερες,  των 86400 δευτερολεπτων.  Δεν εκμεταλλευτηκα  τον χρονο μου οπως θα εκανα αν μπορουσα να τον γυρισω πισω.  Ομως οι μηχανες του χρονου υπαρχουν μονο στα παιδικα εργα.

Αλλος ενας χρονος που τον ελεγαν 2013 τελειωνει σε λιγες μερες.  Γυριζω το κεφαλι προς τα πισω για να ριξω μια τελευταια ματια και να του πω, αντε  “περιπεραστε εξω”  και ελπιζω το 2014 να ειναι καλυτερο.

Highlights: Μια ομορφη εβδομαδα στο Παρισι.  Συντομη επισκεψη στην Αθηνα οπου γιορτασα τα γενεθλια μου με αγαπημενους φιλους. Ολιγοημερη επισκεψη στο Μοντρεαλ του Καναδα την εποχη του Τζαζ Φεστιβαλ, με πολλη περιποιηση και ξεναγηση απο την αγαπημενη Ιουστινη Φραγκουλη.  Μερικες εβδομαδες παλι στην Αθηνα και στην Χιο τον Σεπτεμβρη. Το καινουργιο σπιτι των παιδιων, ο ερχομος της Μαριεττας στην Αμερικη και πολλες πολλες χαρουμενες στιγμες.

Στιγμες του 2013

Το κλασσικο Δεκεμβριατικο ταξιδι στο Σαν Φρανσισκο το ματαιωσα.  Ηδη απο τον Μαη ειχε αρχισει να με ενοχλει η μεση μου με σπασμους που τους αντιμετωπιζα με μυοχαλαρωτικα.  Τελος Οκτωβρη μετα απο αρκετη ταλαιπωρια αποφασισα να κανω κατι πιο αποτελεσματικο. Μεχρι τοτε οι σπασμοι συνεβαιναν με το παραμικρο χαλωντας μου καθε διαθεση και περιοριζοντας με.  Αρχισα λοιπον φυσικη θεραπεια με την συμβουλη του γιατρου μου.  Στην αρχη πονουσα πολυ.  Παρα πολυ. Τωρα εναμισυ μηνα μετα, η φυσικη θεραπεια δεν με πονα και δεν εχω πλεον σπασμους. Προσεχω και ασκουμαι καθε μερα.  Εχω μελλον ακομα για να φτασω εκει που θελω αλλα πιστευω οτι αντιμετωπιζω το προβλημα μου σωστα.  Αν λοιπον γυρνουσα τα χρονια πισω, θα απεφευγα να καθομαι πολυ.  Μιση ωρα καθε μερα για την εξασκηση του σωματος ειναι απαραιτητη.

Εχοντας βαλει λοιπον σωστες βασεις στην υγεια μου το 2013,  βλεπω το 2014 με αισιοδοξια.  Ξαναβρηκα το κοντρολ του σωματος μου που για δυο μηνες το ειχα χασει εντελως.

Καλη χρονια σε ολους,

σας φιλω γλυκα.

μαρμελαδα βερυκοκο

Ηταν κατι εποχες που μου αρεσε πολυ η μαρμελαδα βερυκοκο. Ηταν πριν δοκιμασω την μαρμελαδα πορτοκαλι η την μαρμελαδα συκο.  Την μαρμελαδα την εφιαχνε η μαμα απο τα καλυτερα μπεμπεκος την ανοιξη.  Καποια γυαλα περιμενε υπομονετικα ως τον Νοεμβρη.

Αχνιστο εβγαινε το χρυσο παντεσπανι απο τον φουρνο στο μακροστενο ταψι.  Με μεγαλη προσοχη εβγαινε η λαδοκολλα απο τον πατο.  Το παντεσπανι ξαπλωνε σε μια βρεγμενη πετσετα και τυλιγοταν σε ρολο για να παρει την φορμα του.  Οταν ηταν ετοιμο ξετυλιγοταν σιγα σιγα και η μαρμελαδα απλωνοταν στο κοιλο μερος.  Το ρολο ηταν ετοιμο και εμενε να πασπαλιστει με ζαχαρη αχνη.  Δε γινοταν γιορτη μου χωρις το ρολο με μαρμελαδα βερυκοκο.

Βεβαια υπηρχαν και φονταν και τα απαραιτητα μαρον και τα φρουι γκλασε (αχλαδακι εδω κατα προτιμηση).  Τρεις Δεσποινες ειχαμε που ονομαστηκαν ετσι απο την γιαγια.  Εγω ημουν η πρωτη (μεγαλυτερη).  Γιορταζε και η δευτερη και η τριτη διαλεξε τον Δεκαπενταυγουστο.  Εμεις οι μεγαλες οπως και η γιαγια.

Νοεμβρης προχωρημενος, ηδη δυο μηνες στο σχολειο, ειχαν ξανασφιξει οι μαθητικες φιλιες,  περιμεναμε πως και πως τις γιορτες μας για να βρεθουμε χωρις την γκριζα φουστα , το μπλε πουλοβερ και τα μοκασινια των θρανιων. Να κρατησουμε τσαντακι λουστρινι μπακλαβαδωτο με χρυση αλυσιδα (σαν αυτα που κυκλοφορουν και τωρα μετα απο τοσα χρονια παλι), να φορεσουμε λουστρινι γοβακι (χωρις λουρακι εννοειταιιιιιι) και να παμε στο παρτυ της ονομαστικης εορτης.

Συγυριζα το δωματιο μου γιατι εκει απολαμβαναμε περισσοτερο τους δισκους των 32 στροφων στο Τεπαζ.  Η μαμα ολο το καλοκαιρι επλεκε ενα φορεμα σαν δαντελλα με το βελονακι σε χρωμα τυρκουαζ.  Το φοδραρισε με ιδιο χρωμα φοδρα και πισω εβαλε ενα στρογγυλο φιλντισενιο κουμπι απο τον Καλυβιωτη.  Στην “Κοκεττα” βρηκε κι ενα κοκκαλακι φιαγμενο απο τυρκουαζ χαντρουλες.  Το χτενισμα ηταν τα μισα μαλλια μαζεμενα σε αλογοουρα και τα υπολοιπα κατω (σεσκουλα οπως τα ελεγε η μαμα).  Στο δεσιμο της αλογοουρας επιασε το κοκκαλακι.  Ετσι, σαν το κερασακι στην τουρτα.  Η μαμα εδινε σημασια στα αξεσουαρ.  Επρεπε ολα να δενουν μεταξυ τους.

Για δωρα αγοραζαμε στις φιλες μας δισκους και βιβλια.  Το αντεχε η τσεπη του χαρτζηλικιου μας αλλα μας ειχαν μαθει να τα αγαπαμε κιολας.  Τον Νοεμβρη με το τυρκουαζ φοραμα, η Βαντα μου χαρισε την “Κοινωνικη Ιστορια της τεχνης” του Arnold Hauser.  Παιδευτηκα να το διαβασω. Για χρονια το ανοιγα κατα καιρους και διαβαζα ενα κεφαλαιο.  Το εχω παντα.  Το Νοεμβρη με το τυρκουαζ φορεμα ειχε χαζεψει και ο Στεφανος να το κοιταει και η μαμα (που το ματι της επαιζε)  για χρονια ελεγε.  Με αυτο το φορεμα ησουν κουκλα, ο νεαρος δεν επαιρνε τα ματια του απο πανω σου.

Το Νοεμβρη με το τυρκουαζ φορεμα ηταν ολο το σπιτι ανοιχτο.  Μεζεδες, καπνος, ποτα,  αλλου οι μεγαλοι κι αλλου οι νεαροι και η μαμα παντου!  Στα βαζα λουλουδια, στα προσωπα χαμογελα και εξω κρυο. Προχωρημενος Νοεμβρης.

Ομορφα περασαμε, ανακαιφαλαιωσε η μαμα. Στην κουζινα ολα τα πιατακια και τα ποτηρια κι ολα τα κουταλακια που γλυκαναν τους επισκεπτες.  Η μπαλκονοπορτα της τραπεζαριας ανοιχτη για να φυγει ο καπνος. Και στο στομα μια γλυκεια επιγευση απο μαρμελαδα βερυκοκο.

Σας φιλω γλυκα.

Η φωτογραφια απο το cooktime.gr

η Χρυσανθη μου

Η Χρυσανθη ηταν εκει οταν γεννηθηκα, κι εμεινε εκει ωσπου εγινα οκτω χρονων. Mετα δεν την ξαναειδα ποτε πια.

Σημερα θα σας πω την ιστορια μας.

Η Χρυσανθη γεννηθηκε στη Λερο δυο χρονια μετα απο την μαμα μου.  Δεν ξερω αν τα παιδικα της χρονια ηταν χαρουμενα η εστω ευχαριστα, αλλα τα νεανικα της δεν πρεπει να ηταν καθολου.  Εκανε σχεση με εναν παντρεμενο εκει στο νησι  -ετσι  ελεγαν οι μεγαλοι- και αυτος την “κουτουπωσε” -χρησιμοποιω την λεξη που ακουσα-.  Πως να αντεξει τετοια ντροπη η οικογενεια, ο αδελφος παραλιγο να την σκοτωσει οταν μαθευτηκε.  Καποιοι απο εκει που ηξεραν τον παπου μου τον ρωτησαν.  Ροδολφε, το και το, θα την σκοτωσουν την κοπελα, μηπως ξερεις κανενα σπιτι να την στειλουμε παρακορη;

Ο παπους που εμενε μαζι με την μαμα και τον μπαμπα στο παλιο εξοχικο της γιαγιας στην οδο Πατησιων,  ζητησε να την στειλουν εκει, να βοηθα και την μαμα που περιμενε παιδι (το Δεσποιναριον). Η Χρυσανθη ηρθε στο σπιτι μας λοιπον για να γλυτωσει το μενος του αδελφου.  Η μαμα της ανοιξε ενα λογαριασμο στην τραπεζα για να μπορεσει η Χρυσανθη να μαζεψει χρηματα και να σταθει στα ποδια της.

Ετσι οταν γεννηθηκα η Χρυσανθη ηταν η δευτερη γυναικα που με κρατησε στην αγκαλια της.  Το προσωπο της ειναι ζωντανο στην μνημη μου παρ’ολο που δεν εχω καμια φωτογραφια της.  Δεν ηταν ιδιαιτερα ομορφη και ειχε ενα πονεμενο και λιγο αφηρημενο βλεμμα. Τετραγωνο προσωπο, κοντα μαλλια σπαστα και καστανα ματια.  Ηταν λιγομιλητη και ευγενικη, θα ελεγα μαλιστα απο οσο θυμαμαι και αρκετα ντροπαλη.

Οταν μετακομισαμε απο την οδο Πατησιων στην οδο Ροσταν, η Χρυσανθη ηρθε μαζι μας.  Οταν ελειπε η μαμα η Χρυσανθη μας φροντιζε με πολλη αγαπη. Εν τω μεταξυ ειχε γεννηθει και η Τινα.  Οταν εβγαινα κατω στον κηπο να παιξω η Χρυσανθη ηταν διπλα μου και με προσεχε.  Καποια ανυποπτη στιγμη επεσε το τοπι μου σε ενα παρτερι με τριανταφυλλιες.  Ετρεξα να το πιασω.  Σαν ελατηριο πεταχτηκε η Χρυσανθη να με αρπαξει για να μη πεσω στις κοπριες.  Εκει δεν ειδε το κλαδι της τριανταφυλιας και της εσκισε το δερμα διπλα στο ματι. Ετσι αντι να τρεχουν εμενα για αντιτετανικο ορο, ετρεχαν την Χρυσανθη στις πρωτες βοηθειες.  Το γεγονος το θυμαμαι πολυ εντονα αφου κοντευα να γινω εξι χρονων.  Η Χρυσανθουλα μου γυρισε στο σπιτι με ραμματα και το ενα ματι μπανταρισμενο. “Απο θαυμα το γλυτωσε” ελεγαν οι μεγαλοι.

Τωρα η Χρυσανθη τις Κυριακες εβγαινε “εξοδου”.  Καποτε λοιπον γνωρισε καποιον και συνδεθηκε μαζι του.  Ο τυπος ηταν -ελεγαν οι μεγαλοι- οχτω χρονια μικροτερος της.  Ηταν οικοδομος και εμενε στο Καματερο Αττικης.  Μια ωραια ημερα -οχι ωραια για μενα- ανακοινωθηκε οτι η Χρυσανθη παντρευεται τον οικοδομο της.  Δεν ειχα ιδεα τι σημαινε ευτυχια για την Χρυσανθη, αλλα για μενα ευτυχια δεν ηταν οτι θα εφευγε.  Με συνοπτικες διαδικασιες ετοιμαστηκε ο γαμος, η προικα, τα παντα.  Η μαμα στεφανωσε την Χρυσανθη κι εγω ημουν διπλα της παρανυφακι.  Ε επρεπε να στεφανωθει γιατι περιμενε το παιδι του νεαρου οικοδομου της.  Η οικογενεια της δεν ηρθε στο γαμο.  Οι ντροπες ηταν παντα ντροπες.

Μετα τον γαμο κοπηκε καθε επαφη με την Χρυσανθη.  Εκεινη εμενε στο Καματερο και δεν εμφανιστηκε ξανα στα Πατησια.  Ξερω ομως οτι με σκεφτοταν και με αγαπουσε.  Οχτω χρονια με κρατουσε αγκαλια και με προσεχε.

Αν ζει η Χρυσανθη σημερα θα πλησιαζει τα ογδοντα επτα.  Ενα παιδακι εκανε,  δεν ξερω αν εκανε αλλα.  Αλλα οπου κι αν ειναι αυτα τα παιδια δεν ξερουν οτι η μαμα τους ηταν δικη μου για οχτω ολοκληρα χρονια.

Σας φιλω γλυκα.

Πη Ες: Δεν ξερω αν οι ζωες μας ειναι προκαθορισμενες η τις οριζουμε.  Η Χρυσανθη δεν ορισε την ζωη της.  Την ορισαν αλλοι για εκεινη.  Σιγουρα σαν μανα θα ειδε καποια ευτυχια. Παραπανω δεν ξερω.  Το ονομα ειναι πραγματικο.

ειναι το graffiti τεχνη;

Εν ετει 2013 και μετα απο πολλες προσεκτικες ματιες στους τοιχους των πολεων του κοσμου μπορω να πω με βεβαιοτητα. Ναι, το γκραφιτι ειναι εκφραση τεχνης και πολλες φορες αξιολογης, αλλα υπαρχουν και φορες που απλα μια ζωγραφια σε μια μαντρα προκαλει χαμογελα αισιοδοξιας γιατι φωτιζει το περιβαλλον.  Δεν ειναι δικη μας τρελλα, ειναι σημειο των καιρων και το εχω δει σε ολα τα μηκη και πλατη της γης. Απο τους τοιχους των μετρο και σιδηροδρομων του Παρισιου οταν ξεμυτιζουν απο τα εγκατα της γης, και τις γειτονιες του Λονδινου ,  μεχρι το ελ Καμινιτο του Μπουενος Αυρες και τα μεγαλιθικα τειχη στο Περου.

Εκει που ξεφευγουμε λιγο -εως πολυ- ειναι η αυθαιρετη φιλοτεχνια της ιδιωτικης περιουσιας χωρις την συναινεση του ιδιοκτητη.  Ειναι σαν να πηγαινω στο κομμωτηριο και να μου βαφουν τα μαλλια μωβ επειδη ειναι τρεντυ.  Θελω να πω οτι και το τριφυλλι του Παναθηναικου να μου ζωγραφιζες στον τοιχο του σπιτιου μου, θα με εβρισκε αντιθετη.

Υπαρχουν πολλες ζωγραφιες που μου τραβανε την προσοχη περισσοτερο απο αλλες και με κανουν και στεκομαι να παρατηρησω την λεπτομερεια η να ” διαβασω ” το μηνυμα.  Αλλες τις προσπερνω.  Ειναι ομως και αλλες που με κανουν και στεκομαι γιατι χαλουν εντελως την αισθητικη του περιβαλλοντος,  του χωρου. Δυστυχως εκεινο που παρατηρηται στην Αθηνα τα τελευταια χρονια ειναι το εξης: Πολλα παλια νεοκλασσικα η αλλης αρχιτεκτονικης παλια σπιτια, εχουν εγκαταλειφθει για οικονομικους η αλλους λογους. Αυτα λοιπον που στεκονται εκει χωρις να τα διεκδικει κανεις, προσφερονται -σαν καμβας- στην κιμωλια και το σπρευ του επιδοξου καλλιτεχνη.  Και εκει τα συναισθηματα που μου προκαλει η εικονα, ειναι αναμικτα. Γινεται η εγκαταλειψη λιγωτερο οδυνηρη; Η ποδοπατιεται η αρχιτεκτονικη αξια και βεβηλωνεται η παλαιοτητα;  Την απαντηση δεν την εχω βρει.

Οπως και να εχει ,  σε ολες τις πολεις, σε ολο τον κοσμο, οι τοιχοι εχουν την δικη τους ιστορια. Καποιοι την γραφουν με μπογια.

Σας φιλω γλυκα.

Πη Ες.  Θα ακολουθησουν και αλλες αναρτησεις στο θεμα.

ο δρομος που πληγωνει

Επτα περιπου χρονια κοντευουν να κλεισουν που το φιν φπν μπλογκ ειναι κοντα σας.  Αλλοτε συχνα, αλλοτε πιο χαλαρα οπως το φετεινο καλοκαιρι. Μεσα απο τα ματια μου παντα, προσπαθω να φερω τις πιο ομορφες εικονες, να μοιραστω μαζι σας ταξιδιωτικες εμπειριες και να διηγηθω ιστοριες απο το παρελθον. Σημερα η αναρτηση δεν θα ειναι φιν φον.

Θα θυμαστε μερικοι απο σας την σειρα των αναρτησεων με τιτλο ” Οδος Πατησιων ” .  Ηταν ενα ταξιδι – η απλα μια διαδρομη – στην οδο Πατησιων της παιδικης μου ηλικιας,  με το τρολεϋ, χωρις να ξεφυγουμε καθολου απο την λεωφορο.  Ισια να βγουμε στα Πατησια οπως ελεγαν οι παλαιοτεροι απο μενα -δεν εχουν  μεινει και πολλοι εδω που τα λεμε- .

Ειχα λοιπον την φαεινη ιδεα, οταν βγηκαμε απο το βαπορι στον Πειραια τον περασμενο μηνα: ” Δεν παμε απο κεντρο; δεν παμε απο Τριτης Σεπτεμβριου και Πατησιων, δεν θα εχει κινηση τετοια ωρα! ”  . Ηταν επτα το πρωϊ.

Τι το ηθελα;   Πολλες φορες αναρωτηθηκα αν ηταν καλη ιδεα. Οχι γιατι φοβαμαι να δω την αληθεια καταματα. Οχι γιατι δεν ηξερα τι θα εβλεπα, αλλα για την δικη μου ψυχολογια που πραγματικα επεσε.  Και συνεχισα να αναρωτιεμαι, τι πρεπει να κανουμε οταν τα πραγματα αλλαζουν προς το χειροτερο σε ενα τοπο απο τον οποιο εχουμε φυγει, κι εκεινος μαραζωνει.  Να γυριζουμε και να ψυχοπλακωνομαστε, να φευγουμε αφου μπορουμε και να λεμε,  εκλεισε αυτη η σελιδα, να αλλαζουμε δρομο,  να τολμαμε να γυριζουμε και να στεναχωριομαστε που δεν εχουμε μαγικα ραβδακια;

Η οδος Πατησιων -ειναι γνωστο τοις πασι- αρχισε να χαλα την δεκαετια του ’60 με τον οργασμο της ανοικοδομησης.  Τα εβλεπα. μηπως δεν τα εβλεπα;  Αλλο ειναι ομως να τα βλεπεις καινουργια κι αλλο τωρα κατεστραμενα.  Μαυρισμενοι τοιχοι,  ξεσκισμενες αφισσες,  κλιματιστικα βαλμενα σαν πινεζες οπου ναναι,  μαγαζια κλειστα.  Δεν ειναι οτι θελω να παρω το σημερα και να το κανω χθες, οχι!  Αυτο δεν γινεται.  Περασαν τα χρονια, ο δρομος αλλαξε, ο κοσμος αλλαξε, η οικονομικη κριση τον μουτζουρωσε.  Το μονο που λεω ειναι οτι θα ηθελα να ειχε εξελιχθει διαφορετικα.

Θυμαστε την γκαλερι του Εδισον Βηχου – παλιου ζεν πρεμιε που ειχε πει στην μαμα να βαλει φαναρακι στηη εισοδο κι εκεινη πηρε αναποδες; – Τωρα εχει γινει φρου φρου κι αρωματα και αποθηκη με σαβουρα. Εχει διατηρησει ομωε την παλια ξυλινη – τωρα σαπια – προθηκη.

Να και το γωνιακο Πατησιων και Λασκαρατου.  Τα φυτα στα μπαλκονια δειχνουν οτι κατοικειται. Ειναι ομως σε αθλια κατασταση και ειναι κριμα γιατι ηταν ενα απο τα πιο ομορφα νεοκλασσικα.

Ποναει ξε-ποναει ομως δε παυω να τον αισθανομαι σαν ” δικο μου δρομο “.  Και ο πονος ειναι πραγματικος.  Ακομα ξερω οτι θα ξαναπαω, και ισως,  που ξερεις , ισως καποια στιγμη να δω καποια βελτιωση. Ισως ενα κλασσικο κτιριο αναπαλαιωμενο και καθαρο,  ισως πιο πολλα καταστηματα ανοιχτα, δεν ξερω τι να ευχηθω, ειλικρινα δε ξερω.  Ισως λοιπον τοτε θα κρατω μια καμερα και ισως το μπλογκ αυτο να υπαρχει ακομα.  Και τοτε θα κανω μια φιν φον αναρτηση που θα μας ενθουσιασει ολους.

Σας φιλω γλυκα.

Αναφιωτικα

Αλλος θεος!  Ηταν μια εκφραση που χρησιμοποιουσες συχνα  οταν αλλαζες περιβαλλον.  Για σενα ηρθα εδω σημερα.  Γιατι κι εσυ ερχοσουν για μενα χρονια τωρα, με μια λαμπαδα στο μποι μου, στην Παναγια την Γρηγορουσα.  Ασπρισαν τα μαλια σου σε μια νυχτα οταν δεν ημουν καλα και εκανες ταμα.  Ποσες λαμπαδες αναψες μεχρι να φυγεις!

Δυο βηματα απο το Μοναστηρακι,  ξεφευγεις απο τους τουριστες με τις φωτογραφικες μηχανες και απο τους εμπορους με τα σουβενιρ. Μια στοφη και .. αλλος θεος.  Λιγοστοι ανθρωποι προχωρουν πιο περα απο τους Αερηδες.  Ειχα χρονια να ερθω εδω.  Η τελευταια ηταν μια φορα μαζι σου και με την λαμπαδα.  Καποιος Μαρτης δεν θυμαμαι πια.

Προχωρω μονη μου καθε τοσο στεκομαι. Ενα γιασεμι,  ενα γκραφιτι,  ενα καλοδιατηρημενο κλασσικο σπιτι, ολο και κατι τραβα την προσοχη μου.  Εδω εχει μπουκαμβιλιες, γατες μα δεν βλεπω ανθρωπους.

Στενα δρομακια, ανηφοριζουν, κατηφοριζουν, καποιος πουλαει στο πεζοδρομιο χειρποιητα σανδαλια. Για οποιους φθασουν ως εδω.  Σημερα εχει λιακαδα. Το φως πεφτει καθετα στα σπιτια τα βαμμενα με ωχρα. Κλεινω τα ματια και φανταζομαι τι χρωμα θα παιρνουν τις ανατολες και τα δειλινα.  Οι ανατολες και τα δειλινα αγαπανε πολυ μερικουε τοπους.  Την Ρωμη. Τα Αναφιωτικα.

Το δρομακι που περπατω φτανει σε ενα ξεφωτο με μερικα καφενεδακια. Καθομαι στο πεζοδρομιο, κολλητα στον δρομο.  Απεναντι μια κυρια ποτιζει τεσερεις τενεκεδες με ιβισκους. Διπλα καθεται μια παρεα. Γνωριζονται.  Εχουν καλλιτεχνηκη.. οψη. Ξερεις με μπερε, με μουσι. Ο ενας λεει οτι τις ειχε ολες γκομενες. Χαμογελω. Αθανατε ρωμιε!  Παραγγελνω ενα γλυκυ βραστο διπλο.  Με το ζορι περνουν φορτηγακια για ανεφοδιασμο, διπλα στα ποδια μου.  Βριζονται με μια μοτοσυκλεττα. Το αδιαχωρητο προς στιγμην στα Αναφιωτικα.

Στης Πλακας τις ανηφοριες. Ποσο σου αρεσαν τα παλια πλακιωτικα τραγουδια.  Τιποτα δεν εχει αλλαξει. Ανηφοριες, κατηφοριες και περικοκλαδες.

Αλλος θεος σου λεω!

Σας φιλω γλυκα.

Αυγωνυμα – ενα Μεσσαιωνικο χωριο στο Πεληναιο

Στο δρομο απο την Ελιντα προς τον Αναβατο,  συνανταμε ενα προ-μεσαιωνικο χωριο, τα Αυγωνυμα.  Δεν ξερω αν φταιει ειχε μπει ο Σεπτεμβρης και ολοι εχουν φυγει, αλλα η κεντρικη πλατεια ειναι ερημη.  Στο βαθος ενα καφενειο με πεντε υπερηλικες θαμωνες που παιζουν χαρτια. Ενα σχολειο και μια εκκλησια στην πλατεια μαρτυρουν πως ισως υπαρχει μια μικρη κινηση και τον χειμωνα.

Το χωριο μεχρι τα μεσα του προηγουμενου αιωνα δεν ειχε καμια τουριστικη κινηση. Την δεκαετια του ’80 και μετα οι ξενοι και οι ντοπιοι τουριστες ανακαλυψαν την μαγεια του να μενεις σε καποιο απο τα παλια κτισματα αφου προηγηθουν μερικες στατικες και αρχιτεκτονικες παρεμβασεις για να γινει ο εσωτερικος χωρος λειτουργικος και βιωσιμος.  Εξωτερικα δεν αλλαξε τιποτα αισθητικα απο την μεσαιωνικη εικονα.

Τοσο μεγαλη ηταν η ζητηση αυτων των εριπειων ωστε χτισθηκαν και καινουργια σπιτακια καθ’ εικονα και ομοιωση των παλιων.  Τα καινουργια διακρινονται καθαρα απο τα παλια, αλλα δεν χαλανε την ολη εικονα.

Μια βολτα στα καλντεριμια του χωριου απομεσημερο Τεταρτης μεσα Σεπτεμβρη.  Ουτε πουλι πετουμενο, ουτε γατα, ουτε ανθρωπος.  Μερικα απο τα σπιτακια φαινεται να ειχαν κινηση πριν απο λιγο. Ετσι μαρτυρουσαν οι στοιβαγμενες καρεκλες η τα κουρτινακια στα παραθυρα.

Στην δυτικη πλευρα του χωριου καθως βγαινεις απο τα τελευταια χαλασματα, απλωνεται κατω μια πλαγια και το Αιγαιο στην δυτικη πλευρα, γινεται ασημενιο κατω απο τον ηλιο του μεσημεριου.  Και καθεσαι και σκεφτεσαι πως γινεται ενας ξεροτοπος, να ειναι τοσο ομορφος.

Βλεπω αρκετα πωλητηρια στα πετρινα σπιτακια.  Φανταζομαι οτι οι τιμες θε ειναι ειναι αρκετα χαμηλες.  Φανταζομαι οτι ειναι ιδανικο μερος για ησυχατηριο, για ανθρωπους που μελετουν η γραφουν.

Φευγω απο τα Αυγωνυμα με μια αισθηση οτι επισκεφθηκα ενα ερημο χωριο. Μα ουτε μια γατα;

Σας φιλω γλυκα.

Λαγκαδα- ενα χωριο σαν αγκαλια

Εχουν περασει πανω απο εικοσι χρονια οταν πρωτοαντικρυσα την Λαγκαδα σε καποια εκδρομη με την οικογενεια του Ερρικου. Εκεινα τα χρονια ο δημοσιος δρομος που ενωνει την νοτια με την βορεια Χιο απο την ανατολικη πλευρα, περνουσε μεσα απο το χωριο.  Ετσι λοιπον οπως κατεβαιναμε τον φιδωτο στενο δρομο προς το λιμανακι παρακαλωντας να μην ερχεται καποιο αλλο αυτοκινητο αντιθετα και ζοριστουμε,  ειπα αυθορμητα, μα τι ομορφο χωριο, θα ηθελα να ειχαμε ενα σπιτακι εδω.

Αναμεσα σε δυο βουνα και απο την δυτικη πλευρα το Πελληναιο την προστατευουν απο παντου.   Μπροστα ενα φυσικο λιμανακι και απεναντι η μικρη Εγνουσα (Οινουσσες) και κατι ανατολες απο τα παλια λημερια της Μικρας Ασιας που σου κοβουν την ανασα.  Τα σπιτια χτισμενα αμφιθεατρικα σκαρφαλωνουν στο υψωμα.  Μια μητροπολη, ο αγιος Γιαννης, ενα σχολειο, ενα δημαρχειο, κι ενα κοιμητηρι, σημεια σημαντικα στη ζωη του χωριου.  Αναμεσα στα δυο βουνα ο καμπος της Λαγκαδας γεματος οπωροφορα -κυριως εσπεριδοειδη- , κυπαρισσια και αρωματικους θαμνους.

Εχει κι ενα ποταμι τον Αγρελωπο, που στις κακοκαιριες γινεται χειμαρος και καταληγει στον Σκαρδανα, το προστατευμενο τεχνητο λιμανακι που δενουν τις βαρκες.

Οταν πρωτοπηγα ειχε δυο ταβερνες κι ενα καφενειο.   Ουτε μπακαλικο, ουτε μαναβικο, ουτε φουρνο.  Μονο ενα φαρμακειο κι ενα κρεοπωλειο.  Στο χωριο ζουσαν τοτε αδελφια του πατερα του Ερρικου που ποτε δεν ειχα γνωρισει.   Εκεινο που μου εκανε εντυπωση ηταν τα παιδια -εγγονια τους-  στο χωριο που εμοιαζαν φυσιογνωμικα  με τον μικρο μου τοτε Teddy.  Απο εκεινη την πρωτη επισκεψη θυμομαστε μια εικονα ενος μπομπιρα, του Σαββα, συνομιληκου και μακρυνου εξαδελφου του Teddy, να βοηθα τον παπου του χτυπωντας ενα χταποδι στα βραχια ενω ο Teddy ειχε ανατριχιασει ολοκληρος και τον ειχε πιασει τρομαρα στην θεα του μαρτυριου του χταποδιου.

Περασαν τα χρονια.  Η επιθυμια που ειχα εκφρασει τοτε -αχ να ειχαμε ενα σπιτακι  εδω- εγινε πραγματικοτητα.  Ο πατερας του Ερρικου δεν υπαρχει πια και ολα του τα αδελφια εχουν φυγει απο την ζωη.

Η Λαγκαδα αλλαξε λιγο.   Τωρα ο δρομος περνα εξω απο το χωριο.  Η φωτογραφια που βλεπετε  ειναι απο τον δημοσιο δρομο.  Στο λιμανακι υπαρχουν ακομα οι δυο ταβερνες και μερικα μεζεδοπωλεια.  Κατα μηκος της βορειας πλευρας εχουν γινει πεντε εξι καφετεριες που συγκεντρωνουν πολυ κοσμο το καλοκαιρι προκαλωντας αδιαχωρητο στο περιωρισμενο παρκινγκ στην προκυμαια.  Κοντα στο λιμανι τωρα υπαρχει ενα μινι μαρκετ και φετος για πρωτη φορα ειδαμε και φουρνο.  Παρ’ ολα αυτα καθε πρωι,  περναει το φορτηγακι με το ψωμι, το φορτηγακι με τα γαλακτοκομικα και φυσικα ο ψαρας και ο μαναβης.  Αντηχει ολο το χωριο απο τις φωνες τους.  Το ταχυδρομειο ανακοινωνεται επισης με μεγαφωνα, δεν γινεται  διανομη, πρεπει να πας στο δημαρχειο να το παρεις.  Η ακουστικη λογω μορφολογιας ειναι εξαιρετικη.

Απο το λιμανακι της Λαγκαδας εχει πολλα καθημερινα δρομολογια στην Εγνουσα.  Φετος αραξαν και πολλα Τουρκικα γιωτ.  Ερχονται, τρωνε, πινουν και περνουν παλι απεναντι.

Παραλια καλη για μπανιο δεν υπαρχει στην Λαγκαδα.  Μονο κατι βραχακια στην νοτια εισοδο του χωριου – στον Καρυδα – για τολμηρους κολυμβητες.  Υπαρχει ωραια παραλια στην επομενη βορεια βαλα που λεγεται Δελφινι – η Δερφινι- αλλα εκει υπαρχουν στρατιωτικες εγκαταστασεις και η προσβαση δεν επιτρεπεται.  Η πλησιεστερη παραλια απο την νοτια πλευρα ειναι ο Αγιος Ισιδωρος οπου λειτουργουν και κατασκηνωσεις.

Λιγοι οι κατοικοι που παραμενουν τον χειμωνα στην Λαγκαδα.  Μονο δεκαεξι μαθητες στο δημοτικο σχολειο -πριν λιγα χρονια ηταν 65 -.  Ερημια μετα τον Σεπτεμβρη.

Βρεθηκαμε εκει παλι φετος τις πρωτες ημερες του Σεπτεμβρη.  Το πευκακι που τυχαια φυτρωσε στην αυλη μας εχει θεριεψει.  Μια μανταρινια, μια νεραντζια κι ενα περγαμοντο διφορο, ηταν καταφορτα με καρπους.  Λυπαμαι που δεν θα τα χαρω . Εξυνα το φλουδι τους για να χορτασω αρωμα.   Ο καμπος στελνει απανω μια γλυκεια μοσχοβολια.  Ανακατη απο λυγαριες, συκιες και κυπαρισια. Θυμαμαι μια   φραση της Μαργαριτας Λυμπερακη καπως ετσι: Απο ολους τους κοσμους αυτος εδω ειναι ο πιο ομορφος.

Μια μακρυνη θεια που αγαπουσα -η θεια Μαρια- πεθανε περσυ.  Μου εδινε κοπανιστη ντοπια, απο την καλη της τυροκαλαθας με το μελιπαστο.  Τα παιδια της που μενουν εκει με ρωτησαν αν θα μπορουσα να μεινω στην Λαγκαδα για πολυ καιρο.  Νομιζω πως οχι.  Θα μπορουσα αν ημουν οργανωμενη να μεινω εναμισυ μηνα το πολυ δυο.  Νομιζω οτι θα μου ελειπε η πολη. Παρ’ ολα αυτα το θεωρω ευλογια που υπαρχει αυτη η γωνια εκει στην ακρη της Ελλαδας και μπορω να την χαιρομαι κατα καιρους.  Που μπορω να βλεπω τετοια ομορφια και να μυριζω ολα τα καλα της μυροβολου. Κι ας με ξυπνουν τα σκυλια και τα κοκκορια.

Στο κατω αριστερο μερος της φωτογραφιας, βλεπετε μια σκεπη;  Εκει θα με βρειτε. Στο δρομακι προς Αγρελωπο μετα την βρυση αριατερα στην ανηφορα πριν την στροφη. Κι αν δε το βρητε, ρωτηστε που ειναι ο γιος  και η νυφη του Κοραη,  Θα σας πουν.

Σας φιλω γλυκα.

kapnos – a new rustic Greek restaurant in Washington DC.

Το εστιατοριο kapnos  στην 14η οδο (Washington DC NW) ανοιξε τις πορτες του στο κοινο στις 5 Ιουλιου, δηλαδη περιπου ενα μηνα πριν.  Στο διαστημα αυτο εχει παρει πολυ καλες κριτικες απο τους ειδημονες της γαστρονομιας του τοπικου τυπου.  Η συνταγη επιτυγχανει οταν τα υλικα ειναι καλα.  Ιδιοκτητης και σεφ ο Mike Isabella γνωστος στην πολη μας κυριως απο το εστιατοριο Zaytinia στο DC που επισης ειχε μεζεδακια απο ολη την περιοχη της Μεσογειου.  Πολυ ψαγμενο κι εκεινο και ισως το μονο στο DC που μπορουσες να βρεις αυγοταραχο Μεσσολογγιου.  Το ” kapnos ”  παλι ειναι κλασσικα Ελληνικο στις επιλογες του και βασιζει το μενου του σε κρεατα που ψηνονται τουλαχιστο τεσσερεις ωρες σε σουβλες πανω απο κουτσουρα. Στο kapnos δεν χρησιμοποιουν γκαζι για το ψησιμο.

Μαζι με τον Mike Isabella σε αυτη την καινουργια προσπαθεια συμβαλλουν πολυ οι δυο αδελφοι George και Nicholas Pagonis.  Ξεκινωντας απο το εστιατοριο του πατερα τους στην Αλεξανδρεια της Βιρτζινια,  και με σπουδες στην CIA και σε διοικηση επιχειρησεων αντιστοιχα,  με  προηγουμενες συνεργασιες με top chefs στο DC και στην Νεα Υορκη, αλλα κυριως με Ελληνικη καταγωγη,  εχουν ολα τα προσοντα για την δημιουργια και λειτουργια ενος Ελληνικου εστιατοριου στην πολη μας.

Τα ψητα κρεατα ειναι πραγματικα λουκουμια.  Το κατσικακι που δοκιμασαμε ηταν για μας εκπληξη.  Πουθενα αλλου στην πολη δε θα βρεις ψητο κατσικακι στη σουβλα. Βεβαια μη νομισετε οτι ηταν καμια μεριδα μεγαλη γιατι στο kapnos σερβιρονται μεζεδακια.  Ηταν ομως σαν να το ετρωγες απο σουβλα στη Λειβαδια οπου ο βλαχος καθεται απο πανω με το κουρελι και το λαδολεμονο.   Το μενου ειναι πλουσιο και εκ πρωτης οψεως φαινεται λιγο πειραγμενο, ομως οι γευσεις ειναι καθαρα Ελληνικες και μαλιστα απο την βορεια Ελλαδα .  Συζητωντας με τον κ. Νικο Παγωνη,  μας ειπε οτι περσυ ειχαν κανει μια περιοδεια στην βορεια Ελλαδα με σκοπο να μαθουν περισσοτερα μυστικα απο τοπικα μαγειρεια.  Ετσι λοιπον η πιτα που σερβιρουν με τα dips,  ειναι καταφρεσκη ψημενη στον ξυλοφουρνο και ποασπαλισμενη με νιφαδες αλατιου.

Οι πατατες φουρνου τοσο λεμονατες οσο τις κανω εγω, με κοματαικια παστουρμα και φετα ηταν αλλο ενα εξαιρετικο πιατο.   Απο το μενου δικιμασαμε επισης το χταποδι.  Δεν μπορω να πω οτι συγκρινεται με το χταποδι του Πάσσα στην Λαγκαδα,  αλλα ηταν νοστιμο.  Πρωτα βρασμενο και μετα τελειωμενο στα καρβουνα.  Η τυροκαυτερη φιαγμενη με μανουρι ηταν εξαιρετικη.  Τα καπνιστα μανιταρια του δασους με ριγανη και γραβιερα ασυνηθιστα αλλα τοσο μα τοσο κοντα στην δικη μας Ελληνικη παλεττα.

Η λιστα κρασιων εξαιρετικη.  Συνοδεψαμε τους μεζεδες με ενα ΝΟΣΤΟΣ Μανουσακη 2007. -bordeaux- .

Η αιθουσα απλη και φιλοξενη σε μοντερνο στυλ.  Η κουζινα ανοιχτη και ολες οι ετοιμασιες απο τον George Pagonis και τον Mike Isabella σε κοινη θεα -τερψη-.  Το εστιατοριο διαθετει επησης ενα κοινο μεγαλο τραπεζι -community-  και τον παγκο του σεφ κοντα στις ψησταριες οπου σε σερβιρει ο ιδιος.

Τελευταια αλλα και καλυτερα ειναι  τα γλυκα του kapnos.  Δοκιμασαμε τους λουκουμαδες – που τους ειχα δει να καταφθανουν σε ενα αλλο τραπεζι και τους λιγουρευομουν απο την αρχη -,  και το semolina cake που ηταν βασικα ενα μικρο ραβανι με παγωτο και ψημενα συκα.

Σιγουρα το kapnos θα μας ξαναδει συντομα!  Θελω να δοκιμασω τo γουρουνοπουλο και το αρνακι.  Καρνιβορον Δεσποιναριον γαρ!

Σας φιλω γλυκα.

Λουκουμαδες με αρωμα και φλουδα λεμονιου, μελι και καρυδια!

Kapnos

2201 14th st nw
washington dc 20001

at the corner of 14th & W Streets, NW

phone: 202-234-5000
email: eat@kapnosdc.com

meeting Miss Judy at the Red Truck Bakery

Πηγαινοντας να επισκεφθουμε τον αμπελωνα και οινοποιειο Μολων Λαβε – Molon Lave – την περασμενη Κυριακη, περασαμε μεσα απο το Warrenton ψαχνοντας να κανουμε μια σταση για ενα καφε. Οσοι εχετε ταξιδεψει στην Αμερικη εκτος μεγαλων πολεων θα εχετε παρατηρησει οτι αυτο δεν ειναι και πολυ ευκολο. Μου ειναι αδιανοητο να σταματησω για καφε σε ΜακΝτοναλντς η σε καποιο μαγαζι απο αυτα που ειναι αλυσιδες στην εισοδο των πολεων. Αποφασισαμε να κατευθυνθουμε προς το κεντρο της πολης κανοντας μια τυχαια στροφη αριστερα απο τον κεντρικο δρομο (29). Δεν περασαν μερικα λεπτα οταν εχοντας ανεβει μια ανηφορα βρεθηκαμε σε μια μικρη πλατεια και ειδα μπροστα μου ενα μικρο υπαιθριο παρκιν και στο βαθος το Red Truck Bakery.
Εδω, εδω φωναξα σαν να ειχα ανακαλυψει θησαυρο! Και πραγματικα ειχα ανακαλυψει ενα θησαυρο.

Το Red Truck Bakery μας περιμενε με μια βιτρινα γεματη καταφρεσκα γλυκα,  muffins, pies, scones και οτι αλλο καλουδι δεν περιμεναμε να δουμε πριν μπουμε.  Στην βιτρινα επισης ειδα μια ποικιλια απο φρεσκα σαντουιτς που εκ των υστερων εμαθα οτι ειναι .. φημισμενα.

” Καφε θα σερβιρετε μονοι σας ”  ειπε η χαμογελαστη υπαλληλος.  Το Red Truck Bakery εχει δικα του χαρμανια.  Στεγασμενο σε παλια Βενζινα (ESSO) εχει δωσει στους καφεδες του αναλογα ονοματα. Hi Octane ειναι ενας πολυ δυνατος αρωματικος καφες για τους πολυ μερακληδες.  Premium Blend ειναι  η δευτερη επιλογη που ειναι επισης δυνατος και αρωματικος αλλα για καφεποτες σαν εμενα που δεν μας αρεσουν τα ψησιματα των Starbucks.  Γεμιζουμε τα φλυτζανια καφε και περναμε στην διπλανη αιθουσα.  Το Red Truck Bakery διαθετει μονο… ενα μεγαλο τραπεζι οπου οι θαμωνες καθονται γυρω γυρω και απολαμβανουν τον καφε τους συζητωντας.  Γνωριζονται;  Πιθανον οχι αλλα αυτο δεν εχει καμια σημασια.

Φθανοντας στο τραπεζι εφερνε τον καφε της μια κυρια ηλικιωμενη αλλα πολυ φροντισμενη. Γυρω στα 80  θα ηταν.  Μας καλημερισε με ενα πλατυ χαμογελο.  Στο τραπεζι υπηρχε ακομα ενα ζευγαρι μεγαλοι ανθρωποι, και ενα νεαρο ζευγαρι με ενα χρονιαρικο αγορακι που ολοι το κανακευαν.

Χωρις να το θελουμε, ετσι αυθορμητα μπηκαμε στην συζητηση -και να φανταστειτε οτι δυσκολα πιανω κουβεντες με αγνωστους – .  Οι Αμερικανοι εχουν την συνηθεια – καλη η κακη- να μοιραζονται λεπτομερειες της ζωης τους ευκολα και αυθορμητα με τον πρωτο ανθρωπο που θα καθισει διπλα τους.

Η μις Τζουντυ  μενει εκει κοντα.  Επισκεφτεται το κεφε καθημερινα και συζητα με τον κοσμο.  Παιζει γκολφ, εκανε αρκετα ταξιδια στη ζωη της αλλα τωρα ” αραξε ”  στο Warrenton και της αρεσει πολυ.  Μας λεει την ιστορια του καφε και του ιδιοκτητη του, Brian Noyes τον  οποιο γνωριζει προσωπικα.  Μας εξομολογειται οτι ειναι φιλη του γηραιου  Robert Duval που  ερχεται συχνα στο καφε, που ομως ειναι πολυ κατσουφης και κακοτροπος τωρα πια.

Συντομα – μεσα σε δεκα λεπτα – την προσφωνουμε με το ονομα  της – Miss Judy – .  Μας ρωτα απο που ειμαστε γιατι διακρινει ενα cute accent.  Στο ακουσμα Ελληνες,  η Miss Judy, μας περιγραφει πως ενα εγγονι της διαλεξε την Ελλαδα σαν προορισμο για ενα ταξιδι μετα την αποφοιτηση του.  Και λυπαται που δεν εχει παει ποτε στην Ελλαδα, αλλα τωρα εχει “αραξει”  στο Warrenton πλεον.

Το Red Truck Bakery ειναι δυο αιθουσες ολο ολο – εκτος απο τα εργαστηρια -.  Απλα διακοσμημενο -καντρι σταιλ-  με ενα ξυλινο παλιο τραπεζι που παντα εχει φρεσκα λουλουδια και μια παλια ξυλινη βιβλιοθηκη γεματη ντοπιες μαρμελαδες και πικλες.  Στους τοιχους εχει κορνιζες με τις – εξαιρετικες παντα – κριτικες γνωστων περιοδικων και εφημεριδων.

Φευγοντας πηραμε μερικα απο τα καταπληκτικα scones – που δεν ειναι τα κλασσικα αγγλικα αλλα μου θυμισαν πολυ κατι μπισκοτα που φιαχνει ο Βενετης στην Πευκη – κι ενα πακεττο καφε απο το Premium Blend που με ενθουσιασε.  Αποχαιρετισαμε εγκαρδια την γλυκεια Miss Judy υποσχομενοι οτι θα ξαναρθουμε καποια Κυριακη.

Σας φιλω γλυκα.

Πη. Ες:  Για να πω την αμαρτια μου, το μονο που θα αλλαζα σε ολο αυτο το σκηνικο, ειναι να βαλω απλα πορσελανινα φλυτζανια η κουπες για την καταναλωση του καφε εκει. Γιατι ειμαι ακομα Ευρωπαια και αδιορθωτη φιν φον! Πως να το κανουμε δηλαδη!

Διαβαστε την ιστορια του καφε και του ιδρυτη του.

Here is a brief story about the Red Truck Bakery and it’s founder Brian Noyes.

Brian Noyes, the former art director of several national magazines including Smithsonian, Preservation and House & Garden, pursued his passion of food and cooking with the launch of his Red Truck Bakery. After he moved to the nation’s capital to work for The Washington Post, Noyes and his buddy Dwight bought a small farm 50 miles west in the Virginia village of Orlean, planted fruit trees, and explored the Fauquier and Rappahannock countryside in a red 1954 Ford farm truck that Noyes bought from fashion designer Tommy Hilfiger.

Always looking for a creative outlet, Noyes started making jams at the farm on Saturdays, slapping a “Red Truck” label on the jars and selling them through local country stores. The enthusiasm of his customers led to baking, and soon Noyes was turning out dozens of loaves of breads, pies and pastries on Friday nights to meet the weekend demand. When he showed up in the old red truck early one Saturday to drop off baked goods and found the parking lot full of waiting customers—half an hour before the store opened—he knew he was heading down the right road. When The New York Times featured the Red Truck Bakery in its round-up of their 15 favorite food purveyors across the country two years in a row, epicureans elsewhere learned of the good things coming from his farmhouse kitchen.

Noyes has solid professional food training; he was twice a student at the prestigious Culinary Institute of America (the other CIA) in Hyde Park, NY studying café breads and pastries as well as artisan, hearth & specialty breads. Noyes was also a pastry arts student at the highly respected L’Academie de Cuisine outside of Washington, D.C. He was a student at the CIA’s extended Mexican cooking course in Oaxaca, Mexico, taught by renown American chef Rick Bayless, and completed an advanced bread course at King Arthur Flour in Norwich, Vermont.

The Red Truck Bakery is located in the northern Virginia Piedmont, close to area farmers and their organic and naturally-grown produce and dairy products (the bakery is a proud participant in the Piedmont Environmental Council’s “Buy Fresh, Buy Local” campaign). In 2009, the Red Truck Bakery opened its first retail store and commercial kitchen in the heart of Old Town Warrenton in a renovated 1921 Esso filling station at Courthouse Square. Solid reviews from national publications soon followed, and now the Red Truck Bakery ships nationwide.

The Red Truck Bakery & Market
22 Waterloo Street at Courthouse Square
Old Town Warrenton Virginia 540-347-2224

Molon Lave – A vineyard in Warrenton Virginia

” Οινος ευφραινει καρδιαν ανθρωπου “.
Ισως η μονη αναφορα της Βιβλου που ο ανθρωπος θυμαται τοσο καλα.

* English text at the end of the post *

Παει ενας μηνας απο τοτε που εγραψα κατι σ’ αυτο το μπλογκ. Απο τοτε που επεστρεψα απο το Μοντρεαλ. Θελεις το καλοκαιρι , θελεις η πολλη δουλεια, θελεις οι καταιγιδες στην ” πρωτευουσα ”  που πια εχω βαρεθει να ασχολουμαι μαζι τους,  θελεις ολα μαζι,  με κρατησαν απλα περιστασιακη αναγνωστρια των συντομων αναφορων στις σελιδες της κοινωνικης δικτυωσης.

Χθες ομως εκανα κατι διαφορετικο.   Προσπαθουσα να γεμισω τα Σαββατοκυριακα με ομορφες εικονες και εμπειριες μεχρι να ερθει η ωρα των καλοκαιρινων μου -οψιμων- διακοπων.  Ειχε στειλει η Δαφνη ενα δωρακι , μια επισκεψη με περιηγηση και tastings στο οινοποιειο “Molon Lave”  στο Warrenton της πολιτειας της Βιρτζινια. Γι αυτους που γνωριζουν λιγο την τοπικη γεωγραφια, η Βιρτζινια, η Ουασινγτων και το Μερυλαντ ειναι γειτονες και η αποσταση μας απο το οινοποιειο ειναι περιπου εκατο μιλια, οτι πρεπει δηλαδη για μια ημερησια εξορμηση. Ολη την προηγουμενη εβδομαδα μελετουσα τις καιρικες προβλεψεις, που εδειχναν οτι το Σαββατο θα ηταν η πιο ωραια ημερα για τετοια εξορμηση.  Οπως παντα τα απροοπτα στις προβλεψεις ανετρεψαν το αποτελεσμα,  ομως και με συννεφια η επισκεψη στο ” Μολων Λαβε”  ηταν απροσμενα ευχαριστη.

Μερικα μιλια νοτια, εξω απο το Warrenton  σε μια πλαγια που την λουζει ο ηλιος, εχουν τους αμπελωνες και το οινοποιειο τους ο αθηναιος κ.  Λουιζος Παπαδοπουλος και η οικογενεια του.  Η επιχειρηση ειναι περιπου τεσσαρων χρονων.  Εχοντας προσφατα επισκεφθει αλλους αμπελωνες και οινοποειεια,  με εντυπωσιασε κατ’ αρχας η τοποθεσια και αμεσως μετα οι εσωτερικοι χωροι.  Φωτεινοι, ευρυχωροι και καλαισθητα διακοσμημενοι με την εκδηλη σφραγιδα της μεσογειακης προελευσης των ιδιοκτητων.

Η περιηγηση αρχισε με δοκιμες ελαιολαδου εισαγωγης -απο Ελλαδα φυσικα- . Το αγνο παρθενο λαδι ” Lakoniko “.  Σε original γευση αλλα και φυσικα αρωματισμενο -κατα τη διαρκεια της συμπιεσης- με κλασσικες μεσογειακες γευσεις οπως το λεμονι, τα πορτοκαλια σαγκουϊνια , τον βασιλικο και το σκορδο.  Με εντυπωσιασε γευστικα το ντελικατο λεμονι που μοσχοβολουσε η φλουδα του και το πορτοκαλι.

Η περιηγηση στο οινοποιειο εγινε απο την γλυκητατη Κατερινα Παπαδοπουλου, κορη του ιδιοκτητη.  Μια βολτα στις εγκαταστασεις με περιγραφη των τροπων παλαιωσης, εμφιαλωσης και αποχυμωσης οχι μονο ηταν εξαιρετικα κατατοπιστικη, αλλα ο ενθουσιασμος της εδειχνε την αγαπη της σε αυτο που κανει.

Τα κρασια που δικιμασαμε ηταν λευκα και ερυθρα.  Ενα Chardonnay 2011,  το δροσερο ερυθρο ” Katie’s Charm ”  απο ποικιλια Chambourcin του 2010,  ενα Merlot του 2011 , δυο Cabernet Franc -2010 και 2011-   και τελος το 2010 Autumn Nectar ενα λευκο αναμικτο Pinot Gris, Riesling και  Viognier οψιμου τρυγου του Οκτωβρη. Τοτε που  τα σταφυλια εχουν φτασει στο απογειο της γλυκας τους.

Ακολουθησε οινοποσια και συνοδευτικο γευμα στο patio σχεδον διπλα στην λιμνη. O κ. Λουιζος Παπαδοπουλος οταν του ειπε η Κατερινα οτι εχουν Ελληνες επισκεπτες, ετρεξε να μας γνωρισει και να μας χαιρετισει.  Ακολουθησε ενα πραγματικα ομορφο απογευμα με εγκαρδιες συζητησεις, οινοποσιες και κερασματα.

Δεν ειναι τυχαιο λοιπον αυτο που ολοι εχουμε πει κατα καιρους. ” Οινος ευφραινει καρδιαν ανθρωπου ”  πολυ πιο περα απο τα στενα ορια της ευεξιας.

Απολαυστε μερικες φωτογραφιες που σας εφερα απο την επισκεψη στο ” Molon Lave”.

Σας φιλω γλυκα.

Ο εσωτερικος χωρος λιτος και φωτολουσμενος σε μεταφερει στην Μεσογειο.

Στο πατιο για την απογευματινη γευστικη απολαυση

Ο χρυσος

A few miles south of Warrenton, I urge you to visit the vineyards and the winery ” Molon Lave”. Located on a sunny Virginian hill, this business is about four years old and offers a variety of wines,  daily tastings and the opportunity to enjoy an unforgettable meal by the lake in the property.  Further more one can find there, a range of  extra virgin olive oils -some of them naturally flavored with Mediterranean aromas-.

The owner Mr. Louizos Papadopoulos and his daughter Katerina as well as the cordial personnel, will show you around the winery and explain to you about the wines if you decide to have a tasting.   ” Molon Lave ” that is ..come and take it! From the famous answer of king Leonidas of Sparta to the Persians who demanded the surrender of Spartans.

Molon Lave Vineyards
Lees Mill Road,
Warrenton , Virginia,  20186
tel. 540-4395460

rue Sherbrooke -Montreal

Dale Chihuly’s ” The Sun” , γλυπτο υψους 4 μετρων εξω απο το κλασσικο κτιριο του μουσειου καλων tεχνων στο Μοντρεαλ οπου φιλοξενειται η εκθεση Chihuly.

Το τετραημερο της 4ης Ιουλιου,  βρεθηκα στο Μοντρεαλ.  Η πολη εκεινες τις ημερες φιλοξενουσε το ετησιο φεστιβαλ Μουσικης Τζαζ.  Την ιδεα της επισκεψης την ειχε η αγαπημενη φιλη Ιουστινη Φραγκουλη (Καναδεζα).  Την φιλοξενια της και τον τροπο που  παρουσιασε την πολη της θα την θυμαμαι για παντα.  Οι επομενες αναρτησεις θα ειναι αφιερωμενες σε αυτη την πανεμορφη πολη.  Αρχιζω ομως με μια βολτα στην οδο Sherbrooke που διασχιζει την πολη ανατολικα-δυτικα.  Αυτη την μονη βολτα που δεν ηταν μαζι μου η Ιουστινη,  την αφιερωνω σε κεινη και στον γλυκητατο Τεντυ.  Αρχικα ειχα στο νου να επισκεφθω μερικα μουσεια -το οποιο και εκανα-. Ομως στη διαδρομη, κοντοσταθηκα πολλες φορες να θαυμασω εκκλησιες, σπιτια, εμπορικα καταστηματα, ξενοδοχεια και καφε.  Στα μουσεια θα επανελθω καποια αλλη φορα.  Τωρα παμε πανω-κατω να χαζεψουμε στην οδο Sherbrooke.

Le Chateau (Apartments)  rue Sherbrook Ouest – Montreal

Εισοδος κλασσικου κτιριου

Οι αντικατοπτρισμοι ειναι αγαπημενο θεμα στο ” ασπρο ” . Τους βλεπουμε σε ολες τις πολεις και τους φωτογραφιζουμε. Στο Μοντρεαλ ειναι ιδιαιτερα εντυπωσιακοι. Οπου υπαρχει αυτη η αισθητικη -το παλιο καθρεφτιζεται στο καινουργιο – η πολη ομορφαινει με καινουργιες εικονες.

Σταση για καφε εξω απο το μουσειο. Τα δεντρα μεταφερονται εδω οταν ειναι καλος ο καιρος!

Σας φιλω γλυκα.

Postcards from Montreal

Με την ευκαιρία της πενθημερης αργίας λόγω 4ης Ιουλίου στην Αμερική, βρέθηκα προσκεκλημένη της φίλης μου Ιουστινης Φραγκουλη-Αργυρη στο Μοντρεαλ του Καναδά. Για την φιλοξενία και τις βόλτες μας θα γράψω οταν γυρίσω. Τωρα απλα στέλνω καρτ ποσταλ στους φίλους του blog.
Σας φιλω γλυκα!

Boulevard de Champs Elysees

Η ημερα -μια απο τις τελευταιες του Μαη που μας περασε- ηταν σποραδικα βροχερη. Η βολτα στην λεωφορο των Ιλυσιων Πεδιων προσφερει την εναλλακτικη να χωθεις σε καποιο καφε η καταστημα οταν δεις τα σκουρα.  Εξω αποσπαται η προσοχη σου μην γλυστρησεις, μην πατησεις την λακουβα με το νερο και γινει το παπουτσι βαρκα, μην βγαλεις καποιο ματι με την ομπρελλα.  Μεσα δεν αντεχεις στους πειρασμους των κρουασσαν που μοσχοβολανε βουτυρο.  Στα χερια η τσαντα, το iPad και η βρεγμενη ομπρελα και αν κατορθωσουμε να φτασουμε την φωτογραφικη μηχανη στην τσεπη τηε καμπαρντινας τοτε εξασφαλιζουμε λιγες φωτογραφιες για το μπλογκ.  Η βολτα θα συνεχιζοταν στην φιν φον Faubourg Saint Honore,  και συνεχιστηκε, μονο που τοτε ανοιξαν οι ουρανοι και δεν κατορθωσα να φτασω ως την γωνια με το γνωστο πορτοκαλι χρωμα για ρεπορταζ βιτρινας.  Αυτα ειναι λοιπον, οσα προλαβα να φωτογραφισω.  Τι εκανα μετα;  Φυσικα χωθηκα σε ενα μπιστρο   και  παρηγγειλα μιση καραφα Bordeaux και μια ποικιλια τυριων!

Aux Champs-Élysées
Au soleil, sous la pluie
À midi ou à minuit
Il y a tout ce que vous voulez
Aux Champs-Élysées

Σας φιλω γλυκα!

 

Marais

Αν ειναι μια γειτονια στο Παρισι που δεν παραλειπω ποτε να επισκεφθω, αυτη ειναι το Marais. Καταλαμβανει το 3ο και 4ο arrondissements και συνδιαζει το αριστοκρατικο παρελθον με το σημερινο μποεμ. Το εμποριο τεχνης στις αμετρητες γκαλερι, αλλα και και την εκθεση τεχνης με μερικα απο τα πιο ωραια μουσεια του Παρισιου και ισως του κοσμου. Το μουσειο Πομπιντου, το μουσειο Carnavalet, το μουσειο Πικασο. Αρχιτεκτονικα αριστουργηματα οπως το Palais des Vosges, το hotel de Sully, η εκκλησια του Αγιου Παυλου και στα βορεια το περιφημο Hotel de Ville.

Κυριακη 20 Μαιου, 2013. Στο Παρίσι ψιλοβρέχει. Η φωτογραφικη βολτα αρχιζει στην πλατεια της Βαστιλλης και μετα απο περιπλανηση στους δρομους του Μαραι φτανουμε στο Hotel de Ville. Περνάμε μεσα απο την εβραϊκή συνοικία με πολλούς γαστρονομικους πειρασμούς στις βιτρίνες.  Ειναι η αργια του Αγιου Πνευματος της καθολικης εκκλησιας και πολλα μαγαζια δεν θα ανοιξουν. Ειναι ανοιχτα ομως εκεινα που θα μας προσφερουν ενα ζεστο καφε και ενα διαλειμμα απο τις περιπλανησεις μας στα πλακοστρωτα δρομακια και στην Μαγιατικη επιμονη βροχη. Ελατε μαζι μου!

Σας φιλω γλυκα!

 

με λενε Ποπη, σαν την γιαγια μου την Καλλιοπη!

Θα πρεπει να ειμαι το τελευταιο ατομο που μπορει να μιλαει και να κρινει περιεργα ονοματα, αλλα το κυριως θεμα σημερα στο facebook ηταν το ονομα του υιου του Αλεξη Τσιπρα. Ορφεας Ερνεστος το ονομα αυτου και να ζησει το παιδακι χαρουμενο κι ευτυχισμενο.  Ενα ασυνηθιστο ονομα  παντα μας τραβα την προσοχη, σε αλλους ευχαριστα και σε αλλους δυσαρεστα.  Θυμαμαι  συμμαθητες παλια που οταν το ονομα ξεφευγε απο τα συνηθισμενα,  αρχιζαν την πλακα.  Προσωπικα τα παραξενα ονοματα δεν μου προκαλουν διαθεση για σχολια εκτος αν…. δεν ταιριαζουν με την προσωπικοτητα των ανθρωπων που τα φερουν.

Τον παπου μου τον ελεγαν Ροδολφο και τους αδελφους του Ριχαρδο και Μεντορα με αποτελεσμα να γεμισει καποτε η οικογενεια με αυτα τα ονοματα.  Θα ελεγε κανεις οτι η προγιαγια μου διαλεξε ονοματα απο διαφορους Ευρωπαϊκους πολιτισμους.  Το πρωτο μου ραντεβου στα 13 βγηκα με καποιον Ερνεστο απο το φροντιστηριο των αγγλικων. Ντηηηζαστερ το παιδακι ηρθε με γραβατα στο σινεμα.  Την επομενη φορα τον καλεσα στα γενεθλια μου, και η μαμα που το ματι της επαιζε, μολις κρατιοταν να μη πει τα δικα της διοτι ηρθε παλι με γραβατα, δεν μιλαγε με κανενα και απλα με κοιταγε.  Αρκεστηκε (η μαμα ) να πει, βρε παιδακι μου περιεργος τυπος..

Για μενα λοιπον που τα ονοματα τα συνδεω με τους ανθρωπους το ονομα Ερνεστος ειναι συνωνυμο – και ας με συγχωρησουν οι καλοι Ερνεστοι – με geek.  Αν ενδιαφερεσαι για τη συνεχεια, αλλαξα θεση στα αγγλικα.

Η επιλογη του ονοματος των παιδιων μας – τουλαχιστο σε μας που ακομα πολλοι δινουμε ονοματα απο γιαγιαδες και παπουδες – δεν ειναι τοσο πολυπλοκη οσο στους Αμερικανους που το εχουν αναγαγει σε ερευνα ονοματων, και τι σημαινουν και λοιπα και λοιπα.  Εχουμε -λεει- καταληξει σε δεκα ονοματα και θα τραβηξουμε κληρο.  Το θεμα δε με απασχολησε καθολου αφου ειχα προαποφασισει οτι θα εδινα στα παιδια μου τα ονοματα των γιαγιαδων και των παπουδων τους που ηταν ομορφα και ευηχα.  Επι πλεον,  εν ζωη τοτε ολοι πηραν μεγαλη χαρα.   Με το που γεννιοταν το καθενα αμεσως ειχε ονομα.  Πρωτον επρεπε να δηλωθει στα ληξιαρχεια και δευτερον ποτε δε θα ελεγα το παιδακι μου μπεμπα η μπεμπη.  Δεν περιμενα τα βαφτισια.

Πολλες φορες τα ονοματα -ισως παπουδων η και λοξας των γονιων – δεν ταιριαζουν με την εικονα του παιδιου η ακουγονται αστεια συνοδευομενα απο καποιο επωνυμο.  Ετσι ενας μπουλουκος με μπουκλιτσες που ξελαρυγγιαζοταν η μαμα του να τον φωναζει στην παραλια .. Πυθαγορακο,  προκαλουσε μειδιαματα στους λουομενους, και μια τσιλιβηθρα κορη φιλης της αδελφης μου ονομαστηκε Νασταζια,  κι εφερε ενα επωνυμο που δεν θελω να αναφερω εδω για ευνοητους λογους αλλα ηταν τουρκικης προελευσης και θυμιζε ταγαρι.   Μις ματς σου λεω.

Στο δημοτικο ειχα δυο φιλες που ηταν μαλιστα εξεδελφες.  Την μια την ελεγαν Παολα και την αλλη Ντεπυ.  Η Ντεπυ ηταν Δεσποινα, και με ειχαν πιασει τοτε τρελλες ζηλειες γιατι εμενα δε μου εδωσαν ενα φιν φον υποκοριστικο.  Η τουλαχιστο γιατι δε με βαφτιζαν κι εμενα Παολα. Οχι δε θα μου πηγαινε το Παολα; Επιασαν να καλαμπουριζουν η μαμα και ο μπαμπας. Θα σε λεμε Πεπη η μαλλον Πεπιτα.  Μονο κλακετες δεν επαιζαν.  Παρ’ ολες τις πλακες τιποτα δεν αλλαξε.  Μου περασε κι εμενα το στραβο μου και γενικα εμαθα να αγαπω το ονομα μου.  Πρεπει να σου πω οτι το Δεσποιναριον ειναι εκφραση του παπου μου που ξεχαστηκε με τα χρονια, μεχρι που προσπαθησα να δημιουργησω λογαριασμο στο gmail και σκονταψα σε διακοσιες χιλιαδες Δεσποινες.  Τελικα το ονομα μου το εκανε διασημο στην Ελλαδα μια δημοφιλης αοιδος και οταν γραψεις Δεσποινα στο γκουγκλ σου πεταει την φατσα της.

Πριν πολλα χρονια πολλοι παπαδες δεν εβγαζαν περιεργα ονοματα ακομα κι αν προερχονταν απο παπουδες και γιαγιαδες. Ειχαμε βρει ομως εμεις ενα τρελλο παπα στον Λουμπαρδιαρη που σου εβγαζε το παιδι Ναβουχοδονοσωρα αν ηθελες.  Αρκει που θα ειναι Χριστιανος ελεγε. Εκει λοιπον βρισκομασταν καθε πεντε και δεκα και βαφτιζαμε τα ξαδερφακια μας με τα φιν φον ονοματα. Εκει πηγε και η φιλη της μαμας μου η κυρια Διανα που διαβαζε Ινδικη φιλοσοφια και εδωσε στα κοριτσακια της τα ονοματα, Λαχιρα και Γιογκαναντα.  Αντε τωρα να πηγαινεις πρωτη γυμνασιου και να σε λενε Γιογκαναντα.

Τα  ασυνηθιστα ονοματα δεν με ξενιζουν. Ειχα φιλαρακι Ραμον στο δημοτικο (με τα πιο ομορφα πρασινα ματακια του κοσμου) οπως και Υβο.  Ειχα φιλεναδα Κρισταμπελ στο γυμνασιο και τελος πηγα και παντρευτηκα καποιον ονοματι Ερρικο-Ιωακειμ. Τι να λες τωρα;!

Σας φιλω γλυκα.

Μια βολτα στην αριστερη οχθη του Σηκουανα.

Μια απο τις λιγες φορες που ο Παρισινος ουρανος αποφασιζει να κανει ενα διαλειμμα και να κλεισω την ομπρελα, βρισκομαι στην αριστερη οχθη του Σηκουανα.  Η σημερινη βολτα αρχιζει περιπου στο υψος του Palais Royal οπου τα αντικερι μου παιρνουν το μυαλο.  Συνεχιζεται στο τελος της οδου Bonaparte στην αποβαθρα Malaquais.  Εκει περιπου αρχιζουν και τα υπαιθρια βιβλιοπωλεια (bouquinistes).  Δυστυχως τα μισα και περισσοτερα ειναι κλειστα λογω καιρου.  Ειναι μια απολαυση να ψαχνεις στα παλια βιβλια και στις φωτογραφιες. Μια συμπαθεστατη κυρια με αφηνει να χαζεψω παλιες φωτογραφιες  απο ολη την Ευρωπη.

Η αριστερη οχθη του Σηκουανα, στις αρχες του προηγουμενου αιωνα,  μαζευει ολους τους καλλιτεχνες και τους διανοουμενους. Σημερα οτι εχει μεινει εκει, ειναι τα σκονισμενα τους βιβλια και οι φτηνες reproduction να κρεμονται στα κιοσκια.

La Rive Gauche!  Ενεπνευσε και τον Yves Saint Laurent να δημιουργησει ενα εξαιρετικο αρωμα που η δημοτικοτητα του ακομα και σημερα ειναι αξιοσημειωτη.

Περνω το μουσειο των τεχνων και χαζευω τις μπρουτζινες κλειδαριες που οι επισκεπτες αφηνουν στα κιγκλιδωματα τηε Pont des Arts.  Απο την αριστερη οχθη, η θεα των παλατιων της Ile de la Cite ειναι φαντασμαγορικη.  Λιγοι ανθρωποι κανουν βολτα στις αποβαθρες της δεξιας οχθης.

Απο την Pont Neuf και μετα φτανοντας στο τελος της λεωφορου Saint Michel η αριστερη οχθη γινεται πολυ τουριστικη. Βλεπεις πλησιαζουμε στην Notre Dame.  Αρχιζει παλι να βρεχει.  Απο την αρχη που ξεκινησα, ψαχνω για ενα καφε που ειχα επισκεφτει πριν δεκαπεντε χρονια, μα δε το βρισκω πουθενα. Ειχε γαλαζια κλασσικη ταπετσαρια, μικρες ροτοντες και ασημενια σερβιτσια.  Η πολη αλλαζει, εγω αλλαζω.  Ο Σηκουανας ειναι παντα εκει και αγκαλιαζει το Παρισι.  Χωνομαι στο πρωτο cafe που βρισκω,και πινω ενα ζεστο χαμομηλι.  Προγραμματιζω την επομενη ημερα. Ας μη βρεχει!

Σας φιλω γλυκα.

ΕΡΤ

Χθες σαν με ενα απλο κατεβασμα του διακοπτη, εκλεισε η Ελληνικη Ραδιοφωνια-Τηλεοραση.  Χθες το βραδυ περασα αμετρητες ωρες διαβαζοντας αρθρα και γνωμες πανω στο θεμα αυτο.  Γνωμες και αποψεις που αν και πολλες φορες φαινονταν συγκρουομενες, η καθεμια ειχε μια μικρη δοση “δικιου” .  Τον ντορο που ειδα χθες στις σελιδες κοινωνικης διαδρασης δεν τον  εχω δει ξανα τοσα χρονια, ουτε στα γεγονοτα που ακολουθησαν την εξαγγελια του ανοιχτου επαγγελματος των ταξι ουτε τις ημερες που ολοκληρη η Ελλαδα κλυδωνιζοταν αναμεσα σε δυο διαδοχικες κοντινες εκλογες.

Προσωπικα, στις σελιδες κοινωνικης δικτυωσης -τουλαχιστο ετσι που εχω διαμορφωσει τις δικες μου- με ενοχλει πολλες φορες η βερμπαλιστικη εμπαθεια με την οποια κρινεται ενα γεγονος και οχι αυτη καθεαυτη η γνωμη του γραφοντος.  Ετσι δεν ασχοληθηκα καθολου εκει και κυριως οταν διαπιστωσα οτι πολλες συζητησεις ξεφυγαν εντελως κυριως απο πολιτικα κολληματα.

Εκλεισε λοιπον το κρατικο καναλι, κι αυτο θεωρητικα ειναι ενα μειον για την χωρα μας.  Ισως το μονο καναλι που σχεδιασε και εξεπεμπψε πεντε εκπομπες της προκοπης -εδω μιλαω παντα υποκειμενικα-.  Εκανε ομως και εντελως ανοητες παραγωγες που το περιεχομενο και το κοστος παραγωγης ηταν μηδαμινα και οι μισθοι των παρουσιαζοντων αστρονομικοι.  Ειχαν ομως ακροαματικοτητα, αλλοιως δεν θα επιζουσαν.  Τι λετε δεν εκαναν δημοσκοπησεις στην ΕΡΤ;  Ετσι ειναι λοιπον, οτι αρεσει στον κοσμο αυτο προωθουμε, κι ας κοπτονται οι διανοουμενοι.

ΕΡΤ καποτε εβλεπα (SAT) εδω στην ” πρωτευουσα “.  Ομως αυτο το προγραμμα ηταν επιλεγμενες εκπομπες απο ΕΡΤ ΕΤ1 και ΝΕΤ απο τις οποιες μονο το 5% μπορω να πω οτι μου αρεσαν.  Ετσι οταν αλλαξε ο δορυφορος με το σημα της ΕΡΤ αλλαξε και επρεπε να κοψω το δασος πισω απο το σπιτι μου για να το λαμβανω,  σταματησα να το αγοραζω.

Απο τοτε οταν χρειαζοταν να δω κατι,  συνδεομουν στο Ιντερνετ.  Οι επιλογες για τους κατοικους του εξωτερικου δεν ειναι πολλες.

Θα ελεγα οτι εχω γλυκειες παιδικες ακουστικες αναμνησεις απο την κρατικη ραδιοφωνια  κυριως.  Το Κυριακατικο θεατρο στο μικροφωνο του κυριου Αχιλλεα Μαμακη,  το θεατρο της Δευτερας απο το Pilot του παπου στο δωματιο μου,  τις ειδησεις με τον Κωστη Μεραναιο.  Απο τοτε ομως εχουν περασει πολλα χρονια.

Το οτι η ΕΡΤ δεν λειτουργουσε με διαφανεια δεν ειναι μυστικο.  Γινεται ομως σκανδαλο οταν αυτο γινεται με χρηματα που συνεισφερει αποκλειστικα ο κοσμος.  Ουτε ειναι καινουργιο.  Εχω προσωπικο παραδειγμα που δεν θελω να αναφερω εδω δημοσια.  Σιγουρα πολλοι εχουμε παραδειγματα.  Η κριτικη λοιπον που ασκουμε στην αδιαφανεια της ΕΡΤ  δεν εχει καμια σχεση με την αδιαφανεια των ιδιωτικων καναλιων, αφου εμεις την πληρωνουμε εξ ολοκληρου. – Ναι κι εγω πληρωνω ΕΡΤ καθε μηνα -.

Πολλα σχολια επι του θεματος εχουν να κανουν με την ποιοτητα των – εστω και ελαχιστων – εκπομπων.   Η ποιοτητα της τηλεθεασης δυστυχως τα τελευταια χρονια παει απο το κακο στο χειροτερο.  Η κριση φερνει κριση παντου.  Σταδιακα και με δικαιολογια οτι θελειε να ξεφυγει ο κοσμος,  εφτασε να βλεπει εισαγομενα τουρκικα σηριαλ και συγχρονως να φωναζει για το κλεισιμο της κρατικης ραδιοτηλεορασης.

Η ΕΡΤ χρειαζοταν αναδιαρθρωση.  Υπαρχουν ομως ερωτηματα που πιστευω οτι κανεις μας δεν μπορει να απαντησει με σιγουρια αυτη την στιγμη.  Γιατι αυτη την στιγμη ολα ειναι στον αερα.

Μια αναδιαρθρωση και ξεκαθαρισμα χωρις να κλεισει η ΕΡΤ θα γινοταν με λιγωτερα προβληματα η θα προκαλουσε περισσοτερο επι μερους εμπλεκομενους  -εργαζομενους -και φορολογουμενους -κοσμακη-;

Πως θα ξαναγινει μια καινουργια κρατικη ραδιοτηλεοραση απο ανθρωπους που δεν προκειται να αλλαξουν νοοτροπια σε δυο μηνες;  Υπαρχει καποιο σχεδιο για την καινουργια κρατικη ραδιοτηλεοραση που να το ξερει ο πρωτιστα ενδιαφερομενος φορολογουμενος; Εδω να αναφερω οτι το PBS (Public Broadcasting System) δεν φορολογει τον Αμερικανο πολιτη. Ο πολιτης προσφερει χρηματα αν του αρεσει το προγραμμα. Επομενως γινεται συνεχης προσπαθεια να του αρεσει. Τωρα πως αυτο θα εφαρμοζοταν στην Ελλαδα της κρισης και του “δεν πληρωνω” δεν ξερω.

Ακουω οτι σχεδιαζεται να επανελθει η κρατικη ραδιοφωνια και τηλεοραση τον Σεπτεμβρη. Δεδομενου οτι τα καλοκαιρια η Ελλαδα την αραζει στις ξαπλωστρες, επιτρεψτε μου να αμφιβαλλω με αυτη την δηλωση.

Ηταν σωστος ο τροπος που εγινε το κλεισιμο της ΕΡΤ μια κι εξω;   Ο κοσμος εχει συνδεσει την εφαρμογη μιας αποφασης αμεσα με το χουντικο “αποφασιζομεν και διατασσομεν”  και αυτο θα το χρησιμοποιησουν για πολιτικολογιες, αλλα δεν ειναι εδω το θεμα μου.  Οταν παραδιδεται μια αποφαση σε καποιο υπουργειο για εφαρμογη,  αρχιζει το παιχνιδι της παραπομπης της σε διαφορους υπευθυνους και ποτε δεν εκτελειται γιατι το συστημα ειναι σαθρο πρωτον και φοβαται ο Γιαννης το θεριο και το Θεριο τον Γιαννη δευτερον.  Και μια και αρχισα τις παροιμιες να πω οτι μερικες που αναφερονται πανω σ’ αυτο το θεμα ευκολα και αβιαστα – μαζι με τα ξερα καιγονται και τα χλωρα – ουδεν καλον αμιγες κακου – απλα βγαζουν αναισθησια και κακια. Εκεινο που βλεπω να ισχυει στην Ελλαδα ειναι το ” Δρυος πεσουσης πας ανηρ ξυλευεται”

Σας φιλω γλυκα