Ηταν κατι εποχες που μου αρεσε πολυ η μαρμελαδα βερυκοκο. Ηταν πριν δοκιμασω την μαρμελαδα πορτοκαλι η την μαρμελαδα συκο. Την μαρμελαδα την εφιαχνε η μαμα απο τα καλυτερα μπεμπεκος την ανοιξη. Καποια γυαλα περιμενε υπομονετικα ως τον Νοεμβρη.
Αχνιστο εβγαινε το χρυσο παντεσπανι απο τον φουρνο στο μακροστενο ταψι. Με μεγαλη προσοχη εβγαινε η λαδοκολλα απο τον πατο. Το παντεσπανι ξαπλωνε σε μια βρεγμενη πετσετα και τυλιγοταν σε ρολο για να παρει την φορμα του. Οταν ηταν ετοιμο ξετυλιγοταν σιγα σιγα και η μαρμελαδα απλωνοταν στο κοιλο μερος. Το ρολο ηταν ετοιμο και εμενε να πασπαλιστει με ζαχαρη αχνη. Δε γινοταν γιορτη μου χωρις το ρολο με μαρμελαδα βερυκοκο.
Βεβαια υπηρχαν και φονταν και τα απαραιτητα μαρον και τα φρουι γκλασε (αχλαδακι εδω κατα προτιμηση). Τρεις Δεσποινες ειχαμε που ονομαστηκαν ετσι απο την γιαγια. Εγω ημουν η πρωτη (μεγαλυτερη). Γιορταζε και η δευτερη και η τριτη διαλεξε τον Δεκαπενταυγουστο. Εμεις οι μεγαλες οπως και η γιαγια.
Νοεμβρης προχωρημενος, ηδη δυο μηνες στο σχολειο, ειχαν ξανασφιξει οι μαθητικες φιλιες, περιμεναμε πως και πως τις γιορτες μας για να βρεθουμε χωρις την γκριζα φουστα , το μπλε πουλοβερ και τα μοκασινια των θρανιων. Να κρατησουμε τσαντακι λουστρινι μπακλαβαδωτο με χρυση αλυσιδα (σαν αυτα που κυκλοφορουν και τωρα μετα απο τοσα χρονια παλι), να φορεσουμε λουστρινι γοβακι (χωρις λουρακι εννοειταιιιιιι) και να παμε στο παρτυ της ονομαστικης εορτης.
Συγυριζα το δωματιο μου γιατι εκει απολαμβαναμε περισσοτερο τους δισκους των 32 στροφων στο Τεπαζ. Η μαμα ολο το καλοκαιρι επλεκε ενα φορεμα σαν δαντελλα με το βελονακι σε χρωμα τυρκουαζ. Το φοδραρισε με ιδιο χρωμα φοδρα και πισω εβαλε ενα στρογγυλο φιλντισενιο κουμπι απο τον Καλυβιωτη. Στην “Κοκεττα” βρηκε κι ενα κοκκαλακι φιαγμενο απο τυρκουαζ χαντρουλες. Το χτενισμα ηταν τα μισα μαλλια μαζεμενα σε αλογοουρα και τα υπολοιπα κατω (σεσκουλα οπως τα ελεγε η μαμα). Στο δεσιμο της αλογοουρας επιασε το κοκκαλακι. Ετσι, σαν το κερασακι στην τουρτα. Η μαμα εδινε σημασια στα αξεσουαρ. Επρεπε ολα να δενουν μεταξυ τους.
Για δωρα αγοραζαμε στις φιλες μας δισκους και βιβλια. Το αντεχε η τσεπη του χαρτζηλικιου μας αλλα μας ειχαν μαθει να τα αγαπαμε κιολας. Τον Νοεμβρη με το τυρκουαζ φοραμα, η Βαντα μου χαρισε την “Κοινωνικη Ιστορια της τεχνης” του Arnold Hauser. Παιδευτηκα να το διαβασω. Για χρονια το ανοιγα κατα καιρους και διαβαζα ενα κεφαλαιο. Το εχω παντα. Το Νοεμβρη με το τυρκουαζ φορεμα ειχε χαζεψει και ο Στεφανος να το κοιταει και η μαμα (που το ματι της επαιζε) για χρονια ελεγε. Με αυτο το φορεμα ησουν κουκλα, ο νεαρος δεν επαιρνε τα ματια του απο πανω σου.
Το Νοεμβρη με το τυρκουαζ φορεμα ηταν ολο το σπιτι ανοιχτο. Μεζεδες, καπνος, ποτα, αλλου οι μεγαλοι κι αλλου οι νεαροι και η μαμα παντου! Στα βαζα λουλουδια, στα προσωπα χαμογελα και εξω κρυο. Προχωρημενος Νοεμβρης.
Ομορφα περασαμε, ανακαιφαλαιωσε η μαμα. Στην κουζινα ολα τα πιατακια και τα ποτηρια κι ολα τα κουταλακια που γλυκαναν τους επισκεπτες. Η μπαλκονοπορτα της τραπεζαριας ανοιχτη για να φυγει ο καπνος. Και στο στομα μια γλυκεια επιγευση απο μαρμελαδα βερυκοκο.
Σας φιλω γλυκα.
Η φωτογραφια απο το cooktime.gr
ασπρο - 2 