almost cherry blossoms – Washington DC

 

Το ηξερα -γιατι ειχα ενημερωθει απο το δελτιο μπουμπουκιασματος των κερασιων – οτι τα μπουμπουκια ειχαν μολις ανοιξει.  Ηξερα οτι δεν θα εβλεπα το εκτυφλωτικο ροζ σε ολο του το φασμα.  Το κορυφωμα της ανθησης εχει ημερομηνια μεταξυ 8-12 του Απριλη.

Ομως την επομενη εβδομαδα λογω ανειλημμενων φιν φον υποχρεωσεων,  δεν θα μπορουσα να παω για το ετησιο προσκυνημα.  Ακομα και αν δεν σταματησωω – γιατι το παρκιν ειναι προβλημα παντα τετοιες μερες στην ” πρωτευουσα ” –  μια βολτα – η δυο – γυρω απο το Tidal Basin και την Mall θα την κανω.

Ετσι και χθες,  Ηταν μια μερα να την πιεις στο ποτηρι.  Τα λευκα κτιρια της πολης ελαμπαν.  Και σαν τα πιο υπεροχα αξεσουαρ της ανοιξης, λουλουδιασμενα δεντρα παντου.  Παρ’ ολο που η Ουασινγτων ειναι ελαχιστα πιο νοτια απο μας,  εδω οι Θιβετιανες μανολιες ηταν ηδη μπουμπουκιασμενες εξω απο το Smithsonian.  Συντομα θα φερω περισσοτερες φωτογραφιες.  Αν θελει καποιος να δει τις κερασιες ολανθιστες τον παραπεμπω σε παλιοτερες δημοσιευσεις,  εδω   και   εδω !

Να λοιπον τι  ειδα χθες:

dogwood

σε αναμονη

τα μπουμπουκια στς κερασιες μολις ανοιξαν

 

παρ’ ολα αυτα ο κοσμος ειχε κατεβει στο παρκο να χαρει μια μεγαλειωδη ηλιολουστη ημερα

και για οσους αγαπουν την ποιηση, ενα αγαπημενο του Ουωλτ Ουιτμαν:

THESE, I, singing in spring, collect for lovers,
(For who but I should understand lovers, and all their sorrow and joy?
And who but I should be the poet of comrades?)
Collecting, I traverse the garden, the world—but soon I pass the gates,
Now along the pond-side—now wading in a little, fearing not the wet,
Now by the post-and-rail fences, where the old stones thrown there, pick’d from the fields, have accumulated,
(Wild-flowers and vines and weeds come up through the stones, and partly cover them—Beyond these I pass,)
Far, far in the forest, before I think where I go,
Solitary, smelling the earthy smell, stopping now and then in the silence,
Alone I had thought—yet soon a troop gathers around me,
Some walk by my side, and some behind, and some embrace my arms or neck,
They, the spirits of dear friends, dead or alive—thicker they come, a great crowd, and I in the middle,
Collecting, dispensing, singing in spring, there I wander with them,
Plucking something for tokens—tossing toward whoever is near me;
Here! lilac, with a branch of pine,
Here, out of my pocket, some moss which I pull’d off a live-oak in Florida, as it hung trailing down,
Here, some pinks and laurel leaves, and a handful of sage,
And here what I now draw from the water, wading in the pondside,
(O here I last saw him that tenderly loves me—and returns again, never to separate from me,
And this, O this shall henceforth be the token of comrades—this Calamus-root shall,
Interchange it, youths, with each other! Let none render it back!)
And twigs of maple, and a bunch of wild orange, and chestnut,
And stems of currants, and plum-blows, and the aromatic cedar:
These, I, compass’d around by a thick cloud of spirits,
Wandering, point to, or touch as I pass, or throw them loosely from me,
Indicating to each one what he shall have—giving something to each;
But what I drew from the water by the pond-side, that I reserve,
I will give of it—but only to them that love, as I myself am capable of loving.

Walt Whitman , Φυλλα Χλοης, 1900

περιπατητες γυρω απο το Tidal Basin. Στο βαθος λαμπερο το Jefferson Memorial.

 

Σας φιλω γλυκα.

το κηπακι

Ξαφνιάστηκα με ενα “ping” στο iPad πρωι πρωι. Ήταν ενα συγκινητικό μήνυμα στο inbox του Facebook σταλμένο απο μια φιλη κυρια που μένει τωρα με την κορούλα της στο πατρικό μου. Εκει που έμενε παλια η μαμα. Παραλείποντας ονόματα που δεν έχουν καμια σημασία αντιγράφω το μήνυμα.

“Αγαπημένη Δέσποινα σήμερα άνθισε το πρώτο λουλουδάκι της αβοκαντιάς στον κήπο, οι λεμονιές ανθίζουν εδώ και 10 ημέρες, η μανταρινιά προχθές, η σαγκουινιά δεν έχει αποφασίσει ακόμη. Φυτέψαμε ίριδες, ανεμώνες, φρέζιες, γλαδιόλες, ντάλιες και μόλις έσκασαν τα βλασταράκια τους. Πολύ τα αγαπάμε αυτά τα δέντρα και όσα φυτέψαμε και κάθε μέρα τα παρατηρούμε και τους στέλνουμε την αγάπη.”

Ο κήπος στο πατρικό μου ήταν στα νιάτα του πανέμορφος. Μπροστα ειχε γκαζόν και παράλληλα με το πεζοδρόμιο, φουντωτα λιγουστρα. Η μαμα ειχε φυτέψει κατα μήκος της προσοψης πολλές τριανταφυλλιές και ήξερε και τα ονόματα των ποικιλιών. Ήταν ονόματα περίεργα τοπονυμιων η ωραίων γυναικών που δεν τα θυμάμαι πια. Στα μεσα του Απρίλη άνθιζανε οι τριανταφυλλιές και μοσχοβολουσε η γειτονια. Ήταν τόσο όμορφες που δεν γλύτωναν τις βραδυνες επιδρομές απο περαστικούς που τις ρημαζανε. Ολόκληρα κλαδιά κατέβαζαν. Η μαμα ειχε πει, θα τους βάλω ενα κλαδευτήρι, τουλάχιστο να μην τις ξεμασχαλιαζουν.

Στο πλάι του σπιτιού είχαμε μια τσιντονια που την ανοιξη γινοταν κατακόκκινη.

Στο πισω μερος του σπιτιού υπήρχε ενα πλακόστρωτο και γυρω γυρω παρτερια. Εκει φυτεύτηκαν οπωροφορα. Οι λεμονιές υπάρχουν ακόμα και σημερα σαράντα χρονια και βάλε. Ήταν διάφορες, ολο το χρονο κόβαμε λεμόνια!

Στα παρτερια η μαμα φυτευε λουλούδια, φτέρες και πρασιναδες, διαφορα κατα καιρούς. Της αρεσε η κηπουρική και ειχε φιαξει ενα τροπικο δασακι εκει πισω. Την δεκαετία του 60 φύτρωσε μονη της μια τζανερια που θεριεψε κι έφτασε στο μπαλκόνι του επάνω ορόφου. Τα καλοκαίρια ήταν κατάφορη απο τζανερα. Κόβαμε, πλεναμε και είχαμε το πιο νόστιμο φρούτο.

Την δεκαετία του 80 φύτρωσε μόνο του ενα δέντρο άβοκαντο. Αυτο κι αν θεριεψε. Ακόμα και σημερα βγάζει καρπούς, μα ειναι δύσκολο να τους φτάσει κανεις.

Στο πλακόστρωτο έφεραν μια κούνια fer forge’ για μας τα κοριτσάκια. Η Τίνα την χρησιμοποιούσε σαν μονόζυγο. Παντα κρεμασμένη απο τα πόδια ανάποδα ήταν με το κεφαλι να αιωρείται στο κενό. Λαχταρούσε η μαμα και την έλεγε, το παιδι μου ο Τιραμολας. Εκει μεγαλώσαμε δυο χελωνιτσες που τις είχαμε φέρει απο κατι εκδρομές. Τον Τσικο και τον Τσίλι. Ειχαν εξοικειωθεί και έτρωγαν ντοματες απο τα χεράκια της Τινας χωρις να χωνονται στο καβούκι τους μόλις μας έβλεπαν.

Η μαμα ειχε φιαξει όμορφο και το μπαλκόνι της κουζίνας της που ήταν αρκετα μεγάλο κατα μήκος του σπιτιού. Ειχε παντα γλάστρες με κακτους, δενδροφυλλα, βασιλικους, αρμπαροριζες και αλλα αρωματικά. Αυτο το μπαλκόνι το τόσο ευωδιαστο, ήταν για μενα το … καλοκαιρινό μου γραφείο. Στο βάθος του μπαλκονιού ειχα βγάλει ενα τραπεζάκι κι εκει διάβαζα. Αυτή η γωνία με φιλοξένησε νύχτες αξημερωτες το καλοκαιρι που έδινα εισαγωγικές. Προστατευμενη απο μια πράσινη τεντα απο τον καιρο, με τα αρώματα απο τις γλάστρες, με το ποτήρι του νες καφε, και το φως του γραφείου μου που ειχα μεταφέρει εξω, με έβρισκε το πρωι, πάνω απο την οργανική χημεία που μισούσα η την γεωμετρία που λάτρευα.

Κι εκανα ενα ετσι και χαιδευα τον βασιλικό και γέμιζε ο αέρας ευωδίες.

Αργοτερα οταν γυριζα τα καλοκαίρια η μαμα μου ειχε παντα μια γλάστρα με βασιλικό. Εκει τρώγαμε μαζι πρωινό. Το τραπεζάκι μου τωρα ειχε ενα λουλουδενιο τραπεζομάντηλο. Εγω καφε με γάλα κι εκεινη γάλα με καφε – πως το πίνεις αυτο το μαυροζουμι; απορουσε καθε μα καθε φορα! –

Σε πείσμα των καιρών, το κηπάκι εξακολουθεί να ειναι μυρωδατο και να αγαπιέται! Σε πείσμα των δεκαετιών, η λεμόνια εξακολουθεί να δίνει. Σε πείσμα που νικά το χρονο, αλλα κοριτσάκια μεγαλώνουν στο κηπάκι μου!

Σας φιλω γλυκα.

The last storm

Τον Μάρτη περικάλεσα
και τον μικρό Νοέμβρη
Τον Αύγουστο τον φεγγερό
κακό να μη μας έβρει (*)

Μας βρήκε όμως. Ο Μαρτης δεν καταλαβαίνει απο παρακάλια. Τι τον υποδεχτήκαμε με άσπρες και κόκκινες κλωστιτσες, τι ξόρκια είπαμε, χαμπάρι δεν πήρε. Εδω και δυο μηνες, σχεδον κάθε Δευτέρα ανοίγουν οι ουρανοί και αρχίζει ο χορός των νιφάδων. Ετσι και σημερα, μάθαμε πια, εγινε … της μαρμοτας το κάγκελο. Μου καταπλάκωσε και τους κρόκους που μόλις άνθισαν.

Επειδη όμως ειμαι αισιόδοξη, πιστεύω οτι τελείωσε το πανηγύρι. Απο την τελευταια χιονοθύελλα της χρονιάς, φέρνω ενθύμια. Περιμένω Απρίλη ξανθό και Μαη μυρωδατο.

Σας φιλω γλυκα.

(*) απο το ποίημα του Οδυσσέα Ελυτη.

μουτη μου σε λεπω

Γεννηθηκε στην Σμυρνη το 1888.  Ηταν ο  μεγαλυτερος απο τα τρια αγορια  της Δαφνης και του Ιωαννη Δρακουλη.   Μεγαλωσε στην περιοχη της Αγιας Φωτεινης και σπουδασε στην Ευαγγελικη σχολη της Σμυρνης. Δεν μιλουσε ποτε για τα παιδικα του χρονια.   Ποτε δεν καταλαβα γιατι,  ηταν κοινωνικωτατος και μιλουσε για πολλα αλλα πραγματα.

Το 1900, ηρθε στην Αθηνα με εναν απο  τους μικροτερους αδελφους του, τον Μεντορα.  Ο αλλος του αδελφος ο Ριχαρδος εφυγε για την Ρουμανια και δεν τον ξαναειδαν ποτε πια. Ασχοληθηκε με το εμποριο ζαχαρωδων προιοντων και ανοιξε μαζι με καποιον αλλο συνεταιρο ,  ενα εργοστασιο στον Πειραια.

Γνωρισε και παντρευτηκε την Δεσποινα Παυλιδου. δωδεκα χρονια μικροτερη του.  Μια ωραια Αθηναια δεσποσυνη που γεννηθηκε στην Πλακα και πηγαινε στην σχολη Χιλλ.  Μαζι εκαναν πεντε παιδια,  δυο αγορια και τρια κοριτσια. Μετακομισαν απο την Δεξαμενη στα Πατησια στην ασπρη βιλλα ακριβως απεναντι απο την κοκκινη του Κλωναριδη – ιδιοκτησια του Εμμανουηλ Παυλιδη-.

Μετα ηρθαν οι δυσκολιες.   Καποιο καραβι που μετεφερε μια μεγαλη παραγγελια ζαχαρης βουλιαξε και ετσι χαθηκαν ολα.  Δεν το εβαλε κατω.  Αρχισε απο την αρχη.  Ανοιξε  μια βιομηχανια φλαντζων και  ειχε πολλους πελατες.  Μετα ηρθε ο πολεμος και η κατοχη.  Η Δεσποινα δεν αντεξε την οικονομικη καταστροφη και πεθανε στα 48 της χρονια με το μαραζι πως θα παντρεψει τρεις κορες χωρις προικα.

Κανενας ομως δεν χαθηκε,  μονο η Δεσποινα.  Τα παιδια μεγαλωσαν, σπουδασαν και καλοπαντρευτηκαν.  Εκεινος,  την ειχε αγαπησει πολυ και για χρονια φοραγε το μαυρο περιβραχιονιο και παντα μαυρη γραβατα.

Αργοτερα ηρθα εγω στη ζωη.   Παιδι της δευτερης κορης του της Δαφνης, σε αυτο το ιδιο σπιτι στα Πατησια.  Μου εδωσαν το ονομα της γιαγιας της Δεσποινας, και ημουν  η αγαπημενη του εγγονη.  Ζησαμε μαζι δεκατεσσερα χρονια.  Αυτα τα δεκατεσσερα χρονια, ηταν απο  τα πιο ομορφα χρονια της ζωης μου.  Το παιδι και τα ματια σου Δαφνη, της ελεγε  Μολις εμαθα να περπαταω, με επαιρνε μαζι του παντου. Ντυνοταν κομψα, παντα με την μαυρη γραβατα και μοσχοβολουσε κολωνια.  Την ανοιξη φορουσε κι ενα μενεξε στο πετο του σακκακιου.  Δεν τον ειχα δει ουτε μια φορα να βγαινει απο το δωματιο του ατημελητος.

Πηγαιναμε στα τσαγια του φιλανθρωπικου συλλογου στην Νεα Φιλαδελφεια, για παγωτο στου Κανακη, στο θεατρο, στο Σινεακ,  για ψωνια για περιπατους.  Εκεινος με πηγε στα μπαλεττα Μπολσοϊ οταν ηρθαν στην Αθηνα και μαγευτηκα. Ηταν ομορφος, γελαστος με καταγαλανα ματια,  και με φωναζε “μπουλου”  .   Αγορασε ενα σωρο ξυλινες παιδικες κρεμαστρες για τα ρουχαλακια μου, και εγραψε απανω με καλλιγραφια, το ονομα μου σε διαφορες παραλλαγες. Μπουλου, μπουληθρα, μπουληθρονα, μπουλσοσονα ..

Τα Σαββατα αγοραζε ενα παιδικο βιβλιο, που το διαβαζε πρωτα, και τις Κυριακες τα πρωϊνα πηγαινα κοντα του και μου ελεγε την ιστορια, χωρις το βιβλιο.  Οταν πηγα στο σχολειο,  ηταν εκεινος που μου αγοραζε  κασσετινα και τσαντα.  Πηγαιναμε στο βιβλιοπωλειο του Πετρου Πατσιλινακου -Πανεπιστημιου διπλα στο Αρσακειο Μεγαρο  κι εκει ψωνιζαμε.   Μετα πηγαιναμε για ρυζογαλο σε μια στενη στοα στην Ομονοια.

Καθε μερα μου εδινε ενα σνακ για το σχολειο.  Συνηθως ηταν σοκολατα γκοφρεττα, αλλοτε οταν εβρισκε κατι καινουργιο στην αγορα το εφερνε κι αυτο,  σοκολατα μπιτερ, κροκαν,  με γεμιση φραουλας, και παντα μου ελεγε, η σοκολατα κανει καλο, αλλα μη τρως ποτε καραμελλες αστακου.  Εκεινος ηξερε τι παλιοζαχαρες ειχαν.  Απο τις γκοφρεττες μαζευα τα χαρτακια,  σημαιες, ηρωες του ’21 και παραδοσιακες στολες.  Μαζι αρχισαμε να φιαχνουμε αλμπουμ.  Μια σημαια μας ελειπε και ειχαμε τρελλαθει να την βρουμε.  Πηγε και αγορασε ολοκληρο το κουτι χονδρικη στην αγορα. Σαν μικρο παιδι κι εκεινος μαζι μου ανοιγε τις γκοφρεττες μηπως και βρουμε την σημαια.  Δεν την βρηκαμε.  Αλλαξαμε σοκολατα!

Οταν μετακομισαμε απο την οδο  Πατησιων στην οδο Ροσταν,  διατηρησε την επιχειρηση του επι της Πατησιων.  Κατεβαινα με την σακκα μου το πρωι, περνουσα απο το γραφειο του κι εκεινος στη συνεχεια με περνουσε τον δρομο απεναντι και περιμεναμε μαζι το πουλμαν του Αρσακειου.  Μου αρεσε το γραφειο του .  Ειχε δερματινο χαρτοφυλακα επανω, μελανοδοχειο, ωραια χαρτια, εγραφε με πενα και διπλα ειχε και στυποχαρτο.  Μου αρεσε η μυρωδια του φελλου και του αμιαντου.  Μου αρεσαν τα μηχανηματα που εκοβαν τις φλαντζες.  Ιδιαιτερη αδυναμα ειχα σε μικρες ροδελλες που τις εβαζα στο ματι και τον κοιτουσα απο την τρυπα.

Μουτη μου σε λεπω – δωστη μου να σε βλεπω.

Απο τοτε που ηρθε απο την Σμυρνη το 1918, δεν ειχε ξαναμπει σε καραβι.  Μπηκε ακομα μια φορα για χατηρι μου, να με δει στην Αλλονησο που παραθερισαμε τρεις μηνες ενα καλοκαιρι.

Διαβαζε πολυ,  επαιρνε συνδρομητικα περιοδικα απο την Ελληνικη κοινοτητα της Σμυρνης – τα χρονικα του Μπουτζα –  εφερνε καθε μερα δυο εφημεριδες,  και το περιοδικο Εικονες. Μετα ηρθε η εποχη που ηταν μοδα οι εγκυκλοπαιδειες σε τευχη και μου αγοραζε την “Δομη” και την μαγειρικη της Χρυσας Παραδειση.   Διαβαζε λογοτεχνια και παρακολουθουσε καθε μερα τις ειδησεις.  Πηγαινε σε εκθεσεις και κουβαλουσε παντα κατι καινουργιο για  διαβασμα.  Κρατησα με αγαπη τα σχολικα του βιβλια απο την Ευαγγελικη σχολη που προφανως ταξιδεψαν απο εκει μαζι του και αρκετα λογοτεχνικα βιβλια.  Τα απαντα του Σουρη, του Ξενοπουλου, τον Λουκη Λαρα, την Αιολικη γη του Βενεζη και πολλα ακομα. Μου αρεσε να σκαλιζω την βιβλιοθηκη που ειχε στο δωματιο του.  Εκεινος μου εκανε δωρο το πρωτο μου πικ-απ και τους πρωτους δισκους σαρανταπεντε στροφων.  Λουις Αρμστρονγκ και Ντορις Ντεη.  Θεοφραστο Σακελλαριδη και Αττικ.  Μετα απο μακροσκελη συζητηση εμαθε για τους Μπητλς και τους Ρολινγκ Στοουνς και ηρθαμε πιο κοντα ..μουσικα.

Καθε Σεπτεμβρη ανεβαινε στην εκθεση της Θεσσαλονικης για τις δουλειες του.  Ηθελα να παω μαζι του μια φορα αλλα δεν προλαβα.

Ηταν ο πιο πραος ανθρωπος του κοσμου.  Δεν τον ακουσα ποτε να φωναζει, να οργιζεται, να θυμωνει. Εκτος απο μια. Πλησιαζα στο γραφειο του ενα πρωι πριν παω στη σταση του σχολικου, οταν καποιος στο πεζοδρομιο αρχισε να ασχημονει και να μου επιτιθεται. Εβαλα τις φωνες κι εκεινος μολις με ακουσε πεταχτηκε εξω και ποιος ειδε τον Θεο και δεν τον φοβηθηκε.  Ηταν ηδη περασμενα εβδομηντα.

Ολα αυτα τα χρονια δεν εμεινε ουτε μια μερα στο σπιτι.  Τις καθημερινες πηγαινε στο εργαστηριο η για δουλειες κατω στην Αθηνα, και τα Σαββατοκυρικα ειχε του κοσμου τις κοινωνικες υποχρεωσεις.  Στα τραπεζια που τον εκαναν πελατες του,  επαιρνε κι εμενα μαζι του. ” Θα φερω και την Μπουλου”.  Οταν καποιος πελατης του ζητησε να βαφτισει την κορη του,  εκεινος του ειπε: ” Εγω ειμαι  πολυ μεγαλος τωρα θα το βαφτισει η Μπουλου”.  Ετσι εγινα νονα στα οχτω μου χρονια σε μια Σμαραγδα που δεν ξαναειδα ποτε. Δεν πηγε ουτε μια φορα σε καφενειο να πιει καφε η κατι αλλο.  Δεν τον ειδα ουτε μια φορα να καθεται.  Το πρωτο καρδιακο επεισοδειο ηρθε καθ’ οδον προς τη δουλεια του ενα πρωι του Μαρτη.  Εζησε λιγες ημερες ακομα.

Δυο ημερες πριν τον χασουμε για παντα με φωναξε κοντα του και μου μιλουσε για την πολιτικη κατασταση της Ελλαδας, τι πρεπει να προσεξω οταν θα μεγαλωνα. Σαν να μιλουσε σε καποιο φιλο του. Αφηνε την παρακαταθηκη των αποψεων του -που ακομα και σημερα σεβομαι και εκτιμω – στην αγαπημενη του Μπουλου.

Την ημερα του θανατου του  μας πηγαν ολα τα παιδια στο σπιτι του μεγαλου του γιου.  Σαν παιδια αρχισαμε να παιζουμε και να γελαμε οταν ο θειος μας ανακοινωσε οτι εκεινος πεθανε.  Παγωσαμε, κανενα απο μας δεν ηθελε να το πιστεψει.  Θυμηθηκαμε εκεινα τα τραπεζια που μας εκανε ολα τα εγγονια του τα καλοκαιρια στην ταβερνα “Κληματαρια” στην Κυπριαδου.  Βγαζαμε και φωτογραφιες. Απο κατω γραφαμε και λεζαντες. ” Λοχος μικτος υποβαλλει τα σεβη του!”.  Στο κεφαλι του τραπεζιου καθοταν επιβλητικα παντα εκεινος. Γελαστος με τα γαλανα του ματια να μας καμαρωνει.

Ηταν ο μοναδικος και αγαπημενος  παπους μου ο Ροδολφος.

Εκατό λογιων χαπάκια!

Η φωτογραφια ειναι απο το κομοδινο μου, αφου πηρα κι εκρυψα στο ντουλαπι του μπανιου τα υπολοιπα πεντε κουτακια με διαφορα χαπια.

Σημερα θα πουμε λιγα πραγματα που δεν ειναι ισως πολυ φιν φον και θα ξεφυγουμε απο την διαθεση και το υφος  που προσπαθω να κρατω σε αυτο εδω τον χωρο.   Η διαθεση ομως ενος χωρου σαν αυτον, αντικατοπτριζει την διαθεση του γραφοντος, και πρεπει να ομολογησω οτι εδω και καιρο, προσπαθω να την κρατησω ψηλα με νυχια και με δοντια. Και συνεχιζω να προσπαθω, ισως τωρα με μεγαλυτερη επιτυχια σε σχεση με δυο μηνες πριν.

Θυμαμαι πριν απο εικοσι χρονια που ειχε ερθει η μαμα εδω στην ” πρωτευουσα ”  να περασουμε μαζι δυο μηνες τον χεομωνα. Ειχε φερει μαζι της ενα βαλιτσακι με διαφορα χαπια, τοσο πολλα που τρομαξα. Εκεινη ηξερε τι ειναι το καθενα και τα επαιρνε με ευλαβεια στην ωρα τους.  Το ενα για την μνημη, το αλλο για την χοληστερινη, το παραλλο για τις κραμπες.  Και ενω ηταν ανθρωπος με πολυ καλη υγεια γενικα,  κουβαλουσε μαζι της ενα ολοκληρο φαρμακειο.

Στην προσπαθεια μου να ξεπερασω ενα ας πουμε  αθωο προβλημα ισχυαλγιας, τον Γεναρη καπου ξεπερασα τον εαυτο μου και για να μην τα πολυλογω,  ενα μηνα πριν βρεθηκα στις πρωτες βοηθειες μη μπορωντας να σταθω στα ποδια μου.   Απο τοτε μεχρι τωρα -ναι σε ενα μηνα-  πολλα εχουν αλλαξει προς το καλυτερο και κυριως ο τροπος που αντιμετωπιζω το προβλημα μου που εκτος απο φυσιολογικο ηταν και ψυχολογικο.   Δεν θα επεκταθω σε αυτο,  γιατι ακομα προσπαθω,  ισως οταν περασουν ολα να επανελθω.

Βρεθηκα ομως ξαφνικα με εξι συνταγογραφημενα φαρμακα στο κομοδινο μου, απο μυοχαλαρωτικα, αντιφλεγμονωδη,  αναλγητικα, στεροειδη, βιταμινες, σπασμολυτικα, μεχρι και οπιωδη.   Ενενηντα χαπια σε καθε συνταγη.  Η αληθεια ειναι οτι χωρις αυτα, δεν  θα αντεχα τις δυο πρωτες μερες μετα το.. συμβαν.    Και μεσα στον πονο μου τρομαξα.  Με ποση ευκολια βρεθηκαν ολα αυτα διπλα μου!   Οποιο σε βοηθησει!  Η μεριμνα του να τα παιρνω με γνωση ποια δεν επιτρεπονται ταυτοχρονα, δικη μου. Δοκιμασε αυτο δοκιμασε κι εκεινο.  Αν εγω δεν ειχα τον ελεγχο των πραξεων μου και τη γνωση, θα μπορουσα να εκτραπω ευκολα,  και ισως αν ο γιατρος μου (για εικοσιπεντα χρονια) δεν με ηξερε ισως να μη μου τα εδινε.   Οσοι δεν εχετε βρεθει σε τετοια κατασταση, δε φανταζεστε ποσο ευκολο ειναι να εξαλειφεις τον πονο για μερικες ωρες με ενα χαπακι. Διαβασα προχθες ενα αρθρο που εβαλε μια φιλη στο φεησμπουκ για τον εθισμο στα φαρμακα, διαβασα ενα σωρο πληροφοριες για μακροχρονια ολεθρια αποτελεσματα και πατησα φρενο.

Τι εγινε σε διαστημα ενος μηνος;   Χλαρωσα και σταματησα να τρεχω σε οποιον υποσχοταν οτι εχει την θεραπεια, με εβαζε να κανω τουμπες  ,  και μου εδινε ενα φαρμακο ακομα.  Σταματησα να ακουω σε οποιον ελεγε … μπορεις κανε το,  ενω εγω δεν αισθανομουν ετοιμη να το κανω.   Βρηκα ενα ειδικο που κανει accu-pressure που με ακουει.  Ξερω οτι ειναι εναλλακτικη θεραπεια, αλλα με βοηθαει να χαλαρωνω, να μην πονω  κι αυτο για μενα ειναι σπουδαιο.  Ολα αυτα τα μυικα θελουν χρονο,  ας περνα πιο χαλαρα χωρις χαπια. Μαθαινω να ακουω το σωμα μου.  Σταματησα τα αγχολυτικα που επαιρνα για μια εβδομαδα.  Εκρυψα τα οπιωδη να μη τα βλεπω. Εκρυψα και τα υπολοιπα.   Κρατησα ενα αντιφλεγμονωδες που δεν μου προκαλει αλλα συμπτωματα αλλα κι αυτο δεν το παιρνω καθε μερα.   Παρακαλεσα για ανοιξη και ηρθε.   Κινουμαι ,  βγαινω και περπαταω, οδηγω , πηγαινω στο γραφειο, και συνηδειτα προσεχω καθε μου κινηση καθε μου σταση.   Προσεχω την διατροφη μου και αυξησα λιγο την πρωτεινη.  Ξερω παρα πολυ καλα οτι εχω ακομα προβλημα με φοβο και αγχος.  Φοβαμαι τα πισωγυρισματα σαν εκεινο πριν ενα μηνα.   Ξερω οτι ειναι θεμα χρονου να το ξεπερασω.   Πολλες φορες ομως ερχονται σε συγκρουση αυτα που θελουμε με αυτα που πρεπει και με αυτα που μας λενε να κανουμε.

Στο ταξιδι της ισορροπιας -θα το κανω εδω- θα ευχαριστησω την αγαπημενη φιλη μου Λενα που ειναι τοσο κοντα μου σε αυτη τη φαση αν και μακρυα.  Φυσικα πολλοι αλλοι εδειξαν ενδιαφερον και συμπαρασταση και τους ευχαριστω απο τα βαθη της καρδιας μου.  Την Λενα ομως την γνωρισα μεσα απο αυτο τον χωρο  πριν μερικα χρονια και οπως πολλοι αλλοι που γνωρισα εδω, ειναι φιλη ζωης.

Σας φιλω γλυκα.

μια λαμπαδα ισα με το μποι της Καρυατιδας, στη χαρη σου θα αναψω αγιε μου Γιωργη Κλουνη

Λιγα λογια σημερα για το πολυσυζητημενο γεγονος της απαντησης του ωραιοτατου Τζωρτζ Κλουνευ σε Ελληνιδα δημοσιογραφο, κατα την διαρκεια Press Conference. Ο γνωστος ηθοποιος απαντησε θετικα στην ερωτηση αν τα κλεμμενα εργα τεχνης της Ελληνικης αρχαιοτητας, πρεπει να επιστραφουν απο το Βρεττανικο μουσειο στην χωρα και στον τοπο που ανηκουν.  Και φυσικα απαντησε ναι.  Η Press Conference εγινε με αφορμη την τελευταια ταινια του Τζωρτζ, και το βρισκω πολυ φυσικο  και επικοινωνιακο επαγγελματικα να απαντησει οπως απαντησε.
Την προηγουμενη της συνεντευξης -οπως και καμια αλλη προηγουμενη ημερα – δεν νομιζω πως ο συμπαθεστατος Τζωρτζ ειχε σκεφτει ποτε να ασχοληθει με τις κλεμμενες αρχαιοτητες.  Ισως να ηξερε για αυτα, ισως πραγματικα να πιστευει οτι καλο θα ηταν να γυρισουν στον τοπο τους, ομως ποτε μα ποτε, δεν αρχισε απο μονος του καποια σχετικη διαδικασια ουτε εκανε καποια εθελοντικη κινηση.
Αν ειχε, τοτε τουλαχιστο θα ηξερε πως ο Παρθενων βρισκεται στην Αθηνα και το Πανθεον (οπως αποκαλεσε τον Παρθενωνα)  στο Παρισι.
Πολλοι καλλιτεχνες παγκοσμιας εμβελειας, αποφασιζουν καποια στιγμη στην ζωη τους να ασχοληθουν με καποιο κοινωνικο, πολιτικο, η πολιτιστικο θεμα, και πολυ καλα κανουν γιατι θα τους προσεξει ο κοσμος. Η δημοτικοτητα ενεργει υπερ της δημοσιοτητας.
Εδω ομως τα πραγματα συνεβησαν εντελως διαφορετικα.
Τα μηντια και πολλοι χρηστες κοινωνικων ιστοσελιδων μονο που δεν τον ανακυρηξαν εθνικο ηρωα. Παρ’ ολα αυτα, τα δημοσιευματα ταραξαν τα νερα και μια προσφατη στατιστικη ερευνα συην Μ. Βρεττανια, ενα ποσοστο 88% Βρεταννων εδειξε να συμφωνει με την επιστροφη των αρχαιοτητων στην Ελλαδα. Δεν γνωριζω σε τι πληθυσμιακο δειγμα εγινε αυτη η ερευνα, οποτε (οπως κανω με καθε στατιστικη ερευνα) αμφισβητω καπως το αποτελεσμα. Οπως αμφισβητω οτι θα δουμε συντομα την ξενητεμενη καρυατιδα να ταξιδευει στην Ελλαδα.  Κατι τετοιο θα ανοιγε τεραστια πληγη στο Βρεττανικο μουσειο και αυτο δεν τους συμφερει.
Το θεμα της επιστροφης των αρχαιων μνημειων ειναι θεμα πολλων δεκαετιων και ακομα και σε σοβαροτερες προσπαθειες απετυχε. Θελω κι εγω, οπως ολοι οι Ελληνες, να επιστραφουν ολα αυτα στον τοπο μας, ιδιαιτερα τωρα που υπαρχει υποδομη και χωρος να τα δεχτει σωστα. Το Μουσειο της Ακροπολης εχει θεση για το καθενα απο αυτα.  Με επιχειρηματα, με σοβαροτητα, με συλλογικες προσπαθειες, με κρατικο ενδιαφερον.
Δεν μπορω ομως να βλεπω φωτοσοπ με την Καρυατιδα να αποζητα ταχα τις αδελφες της, δεν μπορω να βλεπω ορμηνεμενα απο δασκαλους παιδακια, να διαδηλωνουν στο Βρεττανικο μουσειο με σημαιες, και κυριως δεν μπορω να ακουω τον κοσμο να ζητα πισω τα μαρμαρα του. Μαρμαρα ηταν αυτα που εκοβε ο μαστορας ο Σπυρος στην μαντρα οικοδομικων υλικων του Μιχα στα Πατησια. Αυτα που ζηταμε ειναι αγαλματα, μετοπες, γλυπτα και πρεπει να λεγονται με το ονομα τους.
Αφηστε που στη μεταφραση χανει το πραγμα γιατι ο μεσος Αμερικανος θα νομιζει οτι ζηταμε πισω βωλους (γκαζες).
Αν λοιπον τελικα ολο αυτο το θεμα που ανακινηθηκε απο μια απαντηση του Τζωρτζ Κλουνευ υποθεσουμε οτι εχει αισιο τελος,  μας βλεπω συντομα να κτιζουμε ξωκλησι διπλα στον Αη Δημητρη  τον Λουμπαρδιαρη αφιερωμενο στον Αη Γιωργη τον μαρμαροκουβαλητη και ολες οι πιστες θαυμαστριες να κανουν ταματα στη χαρη του.

Σας φιλω γλυκα

retail in the Washington Metropolitan area

Οδηγωντας προς το Rockville πριν λιγες ημερες πηρε το ματι μου μεγαλα πανὠ στο καταστημα Loehmanns που μαλιστα εχει δωσει και το ονομα ” Loehmann’s Plazza ” σε ολη την strip mall,  που ανακοινωναν οτι ξεπουλανε τα παντα γιατι κλεινει το καταστημα. Αναρωτηθηκα αν κλεινει απλα αυτο το καταστημα, που το θυμαμαι οσα χρονια βρισκομαι στην περιοχη,   η εαν η επιχειρηση κατεβαζει ρολα! Αργοτερα διαβασα στα νεα οτι πραγματικα η επιχειρηση Loehmanns κλεινει εντελως μετα απο εκατο περιπου χρονια λειτουργιας. Δεν ξερω ακριβως την ιστορια αλλα θυμαμαι οτι καπου ειχα διαβασει  πως μια γυναικα ανοιξε αυτη την επιχειρηση, οταν ο ανδρας της δεν μπορουσε πλεον να εργαστει και σιγα σιγα το κονσεπτ του καταστηματος εγινε οχι απλα αποδεκτο αλλα ανθισε για πολλες δεκαετιες. Τα καταστηματα αυτα εφοδιαζονταν με περασμενης εποχης μοντελα μεγαλων οικων  και τα πουλουσαν σε χαμηλοτερες τιμες. Κατι ας πουμε σαν τα λεγομενα ” στοκατζιδικα ” που την τελευταια δεκαετια ανοιξαν και στην Ελλαδα. Με αφορμη λοιπον αυτο το γεγονος σκεφτηκα να γραψω λιγα λογια για το πως εχει εξελιχθει η αγορα εδω στην περιοχη της ” πρωτευουσας”

Κατ’ αρχας ο βασικος λογος που η επιχειρηση κλεινει, ειναι η επικρατηση του internet shopping απο επιχειρησεις που κανουν ακριβως την ιδια δουλεια. Οι διαφορες ειναι οι εξης. Στο ιντετρνετ δεν μπορεις να δοκιμασεις τα ρουχα η τα παπουτσια, αλλα εχει ενα εκπληκτικο αβανταζ. Οι λεξεις κλειδια παραδειγματος χαριν ” παλτο ασπρο Ντιορ “, η ” τσαντα μπεζ Μποτεγκα Βενεττα ” σε παραπεμπουν αυτοματα στα συγκεκριμενα διαθεσιμα προιοντα, αντι να χανεις την ωρα σου να ψαχνεις αναμεσα σε στοιβες απο προιοντα. Μεταξυ μας οσο καλα κι αν τα τακτοποιουσαν στις κρεμαστρες, παντα γινοταν ” ο χαμος ο μεγας “. Στο συγκεκριμενο καταστημα εμπαινα καμια φορα οταν ειχα καιρο, και – επειδη σιχαινομαι και τα πολλα ψαξιματα – εριχνα μια ματια και αρκετες φορες ειχα βρει εκπληκτικες ευκαιριες, Οπως μια γαλλικη καμπαρτνινα μπλε με ωραια καρω μαλλινη φοδρα που αφου την φορεσα δεκαπεντε χρονια -και ειναι ακομα καινουργια- την κρεμασα στην αθηναικη μου ντουλαπα, μηπως με πιασει κανενα μελτεμι και ψαχνομαι.

Οταν ειχα πρωτοερθει στην ” πρωτευουσα” υπηρχαν καταστηματα που πλεον δεν υπαρχουν και δεν εννοω μονο overstock, outlets και λοιπα, αλλα κανονικα εμπορικα καταστηματα. Τα Garfinkel’s, I. Magnin και Woodoord and Lothorp εχουν κλεισει εδω και πολλα χρονια.  Αργοτερα εβαλε λουκετο και η επιχειρηση Hechts.  Καποτε υπηρχε στην περιοχη Rockville λιγο βορρεια απο την Bethesda  η White Flint Mall με σθμπαθητικα καταστηματα οπως Bloomingdale’s , Anthropologie,  William Sonoma ,  Border’s κλπ.  .  Η πελατεια, αλλαξε,  η περιοχη θα ελεγα υποβαθμιστικε λιγο και ολα αυτα εκλεισαν.   Η παραπλησια Montgomery Mall κρατιεται ακομα  αλλα δεν εχει τιποτε το εντυπωσιακο.  Ακομα και το καταστημα Nordstrom εχει περιωρισμενα ονοματα και εμπορευματα.  Ειναι γεγονος οτι  τα ιδια καταστηματα εχουν διαφορετικα εμπορευματα και σερβις αναλογα την περιοχη που βρισκονται.  Η Tyson’s Galleria στην Βιρτζινια εχει μεγαλυτερη ποικιλια καλων  καταστηματων  και μερικες καλεσ boutiques,  αλλα βρισκω πως κι εκει το σερβις δεν ειναι και τοσο καλο.

Στα συνορα Maryland-DC  (Friendship Heights- Chevy Chase ) υπηρχε απο παλια ενα ανοιχτο αγοραστικο κεντρο παντα με καλα καταστηματα.  Saks, Meiman Marcus,  αλλα και μπουτικ οπως, Dior, Tiffany’s , Louis Vuitton,  Εγινε κι ενα καινουργιο Bloomingdale’s  πριν λιγα χρονια παλι με περιωρισμενα εμπορευματα.  Τα καλυτερα καταστηματα, ειναι αδειανα (τουλαχιστο Σαββατα που μπορω να εχω γνωμη) .    Στο Saks μια μερα που πηγα για μια αλλαγη,  εκτος του οτι πληρωσα $16 για μιση ωρα παρκιν,  ημουν η μονη πελατισσα. Μου πεσανε απανω μου μονες και διπλες οι κομψοτατες υπαλληλοι των καλλυντικων,  για να με βαψουν και να με περιποιηθουν, μηπως και παρω καμια κρεμουλα.  Η υπαλληλος με μαυρο κουστουμι και μεταξωτη μπλουζα, δωδεκαποντο λουστρινι, κι εγω με κολλαν,  ενα φαρδυ πλεχτο πουλοβερ και μποτακι κατα των γλυστρηματων.   Μη το παρετε στραβα, τρελλαινομαι να ειναι περιποιημενοι οι υπαλληλοι.  Το προτιμω  απο κατι αλλες αχτενιστες και καραβαμμενες που ενω δεν ξερουν να  φιαξουν τον εαυτο τους καλα-καλα θελουν να κανουν εσενα ωραια! Αλλα δε μου ερχεται Σαββατιατικα πρωι πρωι να σενιαριστω για ενα ψωνιο.  Εικοσι φιγουρινια κι εγω σε ενα οροφο, ειναι βρε παιδια αβολο και ανορθογραφια.

Οι μπουτικ απο την αλλη μερια εχουν παντα ενα φρουρο (αυτο δε με πειραζει, μαλλον το συνηθισα)  και ειναι αδειες. Αντε να εχουν μεσα ενα πελατη.  Τωρα θα μου πεις, αν πουλησουν δεκα τσαντες, νατο το ενοικιο!  Και με profit μαλιστα.

Στην ιδια περιοχη ομως (ενας δρομος τους χωριζει)  εχουν ανοιξει τελευταια και στοκατζιδικα.   Nordstrom Rack,  Loehmanns (που τωρα κλεινει)  Filene’s Basement (που εκλεισε πριν μερικα χρονια και T.J. Maxx .  Μιλαμε για ενα συνοθυλευμα αγορας για ολα τα βαλαντια.  Αλλοιως ομως δεν θα μπορουσαν να επιζησουν αυτα τα αγοραστικα κεντρα.

Η Columbia Mall που προσφατα εμφανιστηκε σε ολες τις τηλεορασεις την προπερασμενη Κυριακη,  και η οποια ειναι αρκετα κοντα στο σπιτι μου, εχει ενα Nordstrom (μικρο και περιωρισμενο) , ενα Williams Sonoma,  επισης μικρο κι ενα J. Crew  και σε αυτα πηγαινω καμια φορα.  Ολα τα αλλα, παρ’ ολο που μερικα χρονια πριν ηταν υποφερτα,  τωρα ειναι σκετη καταθλιψη.   Η κλειστη  μωλ ηταν καποτε η Σαββατοκυριακατικη βολτα της  μεσης οικογενειας.   Αυτο ειλικρινα ποτε δεν το καταλαβα,  δεν παω στην μωλ για βολτα, παω να παρω κατι συγκεκριμενο.   Θα μου πεις τι να κανουν τα παγωμενα πρωϊνα;  Ολο και περισσοτερα ” τζατζαλομαγαζα ” ανοιγουν σ αυτες και διαφορα ” φαστφουνταδικα” .   Τα καταστηματα Macy’s ” παλιωνουν ”  σε ολες τις πολεις πια.  Ακομα και στο Σαν Φρανσισκο που θεωρουσα οτι ηταν το καλυτερο,  τωρα πλεον δεν μου κανει κεφι να μπω.   Υπηρξε μια εποχη γυρω δτην δεκαετια του  ’90  στην περιοχη της “πρωτευουσας”  που ειλικρινα πιστευω οτι η αγορα μας ηταν καλυτερη  σε προιοντα και σερβις.   Παντου ομως .. τα παντα, η οικονομια τα αλλαξε ολα.  Ολο και περισσοτεροι ανειδικευτοι υπαλληλοι,  το σερβις χειροτερευει,  ολο και περισσοτερες φιρμες κατασκευαζουν προϊοντα μονο για ” outlet shopping”  ,  ολο και περισσοτερο το διαδυκτιο γινεται η επιλογη για τις αγορες.

Τα βιβλιοπωλεια εξαφανιζονται,  κι εχουν μεινει μονο δυο Barnes and Noble.   Ενα στο Rockville κι ενα στο λιμανι της Βαλτιμορης.   Μεσα σε αυτη την  μιζερια που αναγκαστικα περναει ολος ο πλανητης υπαρχουν ακομα μερικοι επιχειρηματιες (κυριως στον τομεα της εστιασης) που κανουν κατι καινουργιο, ανανεωτικο και κρατιεται η πολη στα ποδια της. Γιατι οι ανθρωποι ποτε δεν θα παψουν να τρωνε!

Σας φιλω γλυκα.

κατα λαθος μαυροασπρο (black and white Georgetown)

Στα σπανια διαλειμματα του χειμωνα μου αρεσει να βγαινω και να περπατω εξω.   Οταν τα διαλειμματα αυτα  συμβαινουν  Κυριακη,  ειναι ακομα πιο ομορφες και χαλαρες αυτες οι βολτες.   Κατεβαινω απο την Μ street προς τον ποταμο Potomac.  Περνω την γεφυρα πανω απο το C&O Canal και φτανω στην μαρινα.  Τα τελευταια χρονια  εχει διαμορφωθει πολυ ομορφα κατα μηκος του ποταμου.   Τα νερα ειναι σχεδον παγωμενα.  Δεξια μου η Key Bridge και αριστερα στο βαθος το περιφημο Watergate.  Με την φωτογραφικη μηχανη του κινητου βγαζω φωτογραφιες.   Τα παγωμενα νερα,  την γεφυρα , το καναλι,  ενα γλαρο,   τα παλια κτιρια,  τα στενα δρομακια, τα σταχυα στις οχθες του ποταμου,  ακομα και τα αεροπλανα οπως χαμηλωνουν για να προσγειωθουν στο αεροδρομιο Reagan.

Ηρεμει η ψυχη μου και ανοιγει ο οριζοντας της.

Αργοτερα ξανακοιτω τις φωτογραφιες μου και ανακαλυπτω οτι ειχα την ρυθμιση στο μαυροασπρο.  Παω να ταραχτω, αλλα … μια στιγμη!  Μου αρεσουν στο μαυροασπρο!

Απο την χθεσινη μου βολτα στην Georgetown.

Σας φιλω με αγαπη.

the Mall in Columbia – tragedy hits close to home

This time tragedy hits very close to home.  The Mall in Columbia, is a large popular shopping mall  in the relatively new town with the same name ,  in the neighboring Howard county, only  seven miles away from my house.  In the past, I  wrote a story about the beautiful lake Kitamaqundi.   The lake is across the Mall in Columbia.  Thousands of people visit the mall  on a Saturday morning.  More now, with the very cold weather, the mall is the likely place to go and spend some time for many youngsters (hanging out) for many families who may push a stroller  and grab a bite at the food courts,  and for many shoppers as well.  I have shopped often at the Mall in Columbia, as it is the largest mall close to me  and it features some nice shops.

This time tragedy hits so close.  Still at this time the  police has not released much information on the details of the incident,  All we know is that a young male armed with a gun and ammunition  killed  a young woman and another young man,  injured some more, and then took his life.   Needless to say that all the local media talk about now,  is this incident.

Out in the parking lot, a witness is answering some questions of a local reporter.  She wonders.  ” Who in their right mind want to do such a thing on a Saturday morning?” .  That is all most people wonder.  Well it is very simple.

If someone goes to a mall armed like that, he will  kill.

If  one wants to kill he is not sane.

If he is going to kill in a public busy place, he does not expect to survive.

If he is determined to commit suicide he is not sane.

Yet this insane person  was obviously able to obtain a gun.

Why not?  He was exercising his 2nd amendment!

The system helps him.

Various discussions started already in all the media.  Some say that the first thing to do, is to identify and correct the psychological problems of the young people.  I agree, but this  may take a generation, if all is done correctly and systematically.  Others say that a gun law will not stop  a murderer.  I wonder how, without a gun, can someone take so many lives so quickly and kill themselves.   I say that there is no reason to make it easy for anyone.  I say that even a normal person may acquire the mentality of power just because he can easily obtain a weapon.   We see it in this country more and more, every day. How many times we have received a message that someone suspicious has been spotted in a University Campus!  And yet tragedies like this happen more and more often.  If this is not an alarming pattern, I don’t know what would be.  I am tired of this hypocritical society. The same people who  promote violent video games, are the same ones who defend  gun ownership.

Today, three more families lost their children,  thousands of people lived terrified moments,  millions of people realize that threat is hovering over their heads,  and yet those who make the important decisions,  just  “pray”  and  play political games.  They all agree on the increasing psychological  issues,  yet to those disturbed people, getting a gun is as easy as getting a bubble gum.

Σας φιλω γλυκα.

Η Βαλτιμορη τον Γενάρη (Lancaster street)

Στην Βαλτιμορη, μολις περασουμε το λιμανι (Inner Harbor) αφηνοντας πισω μας την περιοχη ” Little Italy “, εαν προχωρησουμε προς την θαλασσα, φτανουμε στην οδο Lancaster. Πριν μερικα χρονια , η περιοχη αυτη του λιμανιου ηταν μερος της παλιας βιομηχανικης πολης που παραλιακα εφτανε ως το Fells Point. Μεγαλοι δρομοι, ραγιες σιδηροδρομων και τεραστια κτιρια-αποθηκες ηταν τα χαρακτηριστικα της περιοχης. Τα τελευταια δεκα χρονια,   εχει μετατραπει στην πιο trendy ισως περιοχη της Βαλτιμορης. Η παραλια διαμορφωθηκε σε μια ομορφη μαρινα, και κατα μηκος της οδου Lancaster βρισκουμε τα καλυτερα στεκια της πολης. Με πρωτο και καλυτερο το εστιατοριο Charleston, που θεωρειται το καλυτερο της Βαλτιμορης, τα Ιταλικα στεκια Cinghiale, βορειο-ιταλικη οινοθηκη, και Pazo, σε μια μοντερνα διαμορφωμενη παλια αποθηκη, την Λιβανεζικη Ταβερνα (Lebanese Taverna) και το ελληνικο εστιατοριο Ouzo Bay. Μπυραριες, καφε και πολλα εμπορικα καταστηματα στεγαζονται στα τεραστια καινουργια κτιρια που στηθηκαν μεσα σε λιγα χρονια σ’ αυτη την αναβαθμισμενη γωνια της πολης. Ξενοδοχεια, διαμερισματα και γραφεια, ακομα κι ενα παραρτημα του πανεπιστημιου Johns Hopkins δινουν ζωη στην οδο Lancaster. Η μαρινα, χρονια κρυμμενη πισω απο ενα ψηλο προστατευτικο τοιχο, ανοιξε και γεμισε περιπατητες. Στο τελος της οδου Lancaster βρισκουμε το (ελληνικης ιδιοκτησιας και διαχειρησης) ξενοδοχειο “Inn at Black Olive” ( Boutique Organic Hotel)  που διαθετει εστιατοριο με θεα και νοστιμιες, στον τελευταιο οροφο, ενω στο ισογειο ενα Ελληνικο μπακαλικο και ντελικατεσσεν  ειναι πια το αγαπημενο πολλων αμερικανων!

 Παμε μια βολτα στην προκυμαια!

Σςα φιλω λυκα!