Εχουν περασει πανω απο εικοσι χρονια οταν πρωτοαντικρυσα την Λαγκαδα σε καποια εκδρομη με την οικογενεια του Ερρικου. Εκεινα τα χρονια ο δημοσιος δρομος που ενωνει την νοτια με την βορεια Χιο απο την ανατολικη πλευρα, περνουσε μεσα απο το χωριο. Ετσι λοιπον οπως κατεβαιναμε τον φιδωτο στενο δρομο προς το λιμανακι παρακαλωντας να μην ερχεται καποιο αλλο αυτοκινητο αντιθετα και ζοριστουμε, ειπα αυθορμητα, μα τι ομορφο χωριο, θα ηθελα να ειχαμε ενα σπιτακι εδω.
Αναμεσα σε δυο βουνα και απο την δυτικη πλευρα το Πελληναιο την προστατευουν απο παντου. Μπροστα ενα φυσικο λιμανακι και απεναντι η μικρη Εγνουσα (Οινουσσες) και κατι ανατολες απο τα παλια λημερια της Μικρας Ασιας που σου κοβουν την ανασα. Τα σπιτια χτισμενα αμφιθεατρικα σκαρφαλωνουν στο υψωμα. Μια μητροπολη, ο αγιος Γιαννης, ενα σχολειο, ενα δημαρχειο, κι ενα κοιμητηρι, σημεια σημαντικα στη ζωη του χωριου. Αναμεσα στα δυο βουνα ο καμπος της Λαγκαδας γεματος οπωροφορα -κυριως εσπεριδοειδη- , κυπαρισσια και αρωματικους θαμνους.
Εχει κι ενα ποταμι τον Αγρελωπο, που στις κακοκαιριες γινεται χειμαρος και καταληγει στον Σκαρδανα, το προστατευμενο τεχνητο λιμανακι που δενουν τις βαρκες.
Οταν πρωτοπηγα ειχε δυο ταβερνες κι ενα καφενειο. Ουτε μπακαλικο, ουτε μαναβικο, ουτε φουρνο. Μονο ενα φαρμακειο κι ενα κρεοπωλειο. Στο χωριο ζουσαν τοτε αδελφια του πατερα του Ερρικου που ποτε δεν ειχα γνωρισει. Εκεινο που μου εκανε εντυπωση ηταν τα παιδια -εγγονια τους- στο χωριο που εμοιαζαν φυσιογνωμικα με τον μικρο μου τοτε Teddy. Απο εκεινη την πρωτη επισκεψη θυμομαστε μια εικονα ενος μπομπιρα, του Σαββα, συνομιληκου και μακρυνου εξαδελφου του Teddy, να βοηθα τον παπου του χτυπωντας ενα χταποδι στα βραχια ενω ο Teddy ειχε ανατριχιασει ολοκληρος και τον ειχε πιασει τρομαρα στην θεα του μαρτυριου του χταποδιου.
Περασαν τα χρονια. Η επιθυμια που ειχα εκφρασει τοτε -αχ να ειχαμε ενα σπιτακι εδω- εγινε πραγματικοτητα. Ο πατερας του Ερρικου δεν υπαρχει πια και ολα του τα αδελφια εχουν φυγει απο την ζωη.
Η Λαγκαδα αλλαξε λιγο. Τωρα ο δρομος περνα εξω απο το χωριο. Η φωτογραφια που βλεπετε ειναι απο τον δημοσιο δρομο. Στο λιμανακι υπαρχουν ακομα οι δυο ταβερνες και μερικα μεζεδοπωλεια. Κατα μηκος της βορειας πλευρας εχουν γινει πεντε εξι καφετεριες που συγκεντρωνουν πολυ κοσμο το καλοκαιρι προκαλωντας αδιαχωρητο στο περιωρισμενο παρκινγκ στην προκυμαια. Κοντα στο λιμανι τωρα υπαρχει ενα μινι μαρκετ και φετος για πρωτη φορα ειδαμε και φουρνο. Παρ’ ολα αυτα καθε πρωι, περναει το φορτηγακι με το ψωμι, το φορτηγακι με τα γαλακτοκομικα και φυσικα ο ψαρας και ο μαναβης. Αντηχει ολο το χωριο απο τις φωνες τους. Το ταχυδρομειο ανακοινωνεται επισης με μεγαφωνα, δεν γινεται διανομη, πρεπει να πας στο δημαρχειο να το παρεις. Η ακουστικη λογω μορφολογιας ειναι εξαιρετικη.
Απο το λιμανακι της Λαγκαδας εχει πολλα καθημερινα δρομολογια στην Εγνουσα. Φετος αραξαν και πολλα Τουρκικα γιωτ. Ερχονται, τρωνε, πινουν και περνουν παλι απεναντι.
Παραλια καλη για μπανιο δεν υπαρχει στην Λαγκαδα. Μονο κατι βραχακια στην νοτια εισοδο του χωριου – στον Καρυδα – για τολμηρους κολυμβητες. Υπαρχει ωραια παραλια στην επομενη βορεια βαλα που λεγεται Δελφινι – η Δερφινι- αλλα εκει υπαρχουν στρατιωτικες εγκαταστασεις και η προσβαση δεν επιτρεπεται. Η πλησιεστερη παραλια απο την νοτια πλευρα ειναι ο Αγιος Ισιδωρος οπου λειτουργουν και κατασκηνωσεις.
Λιγοι οι κατοικοι που παραμενουν τον χειμωνα στην Λαγκαδα. Μονο δεκαεξι μαθητες στο δημοτικο σχολειο -πριν λιγα χρονια ηταν 65 -. Ερημια μετα τον Σεπτεμβρη.
Βρεθηκαμε εκει παλι φετος τις πρωτες ημερες του Σεπτεμβρη. Το πευκακι που τυχαια φυτρωσε στην αυλη μας εχει θεριεψει. Μια μανταρινια, μια νεραντζια κι ενα περγαμοντο διφορο, ηταν καταφορτα με καρπους. Λυπαμαι που δεν θα τα χαρω . Εξυνα το φλουδι τους για να χορτασω αρωμα. Ο καμπος στελνει απανω μια γλυκεια μοσχοβολια. Ανακατη απο λυγαριες, συκιες και κυπαρισια. Θυμαμαι μια φραση της Μαργαριτας Λυμπερακη καπως ετσι: Απο ολους τους κοσμους αυτος εδω ειναι ο πιο ομορφος.
Μια μακρυνη θεια που αγαπουσα -η θεια Μαρια- πεθανε περσυ. Μου εδινε κοπανιστη ντοπια, απο την καλη της τυροκαλαθας με το μελιπαστο. Τα παιδια της που μενουν εκει με ρωτησαν αν θα μπορουσα να μεινω στην Λαγκαδα για πολυ καιρο. Νομιζω πως οχι. Θα μπορουσα αν ημουν οργανωμενη να μεινω εναμισυ μηνα το πολυ δυο. Νομιζω οτι θα μου ελειπε η πολη. Παρ’ ολα αυτα το θεωρω ευλογια που υπαρχει αυτη η γωνια εκει στην ακρη της Ελλαδας και μπορω να την χαιρομαι κατα καιρους. Που μπορω να βλεπω τετοια ομορφια και να μυριζω ολα τα καλα της μυροβολου. Κι ας με ξυπνουν τα σκυλια και τα κοκκορια.
Στο κατω αριστερο μερος της φωτογραφιας, βλεπετε μια σκεπη; Εκει θα με βρειτε. Στο δρομακι προς Αγρελωπο μετα την βρυση αριατερα στην ανηφορα πριν την στροφη. Κι αν δε το βρητε, ρωτηστε που ειναι ο γιος και η νυφη του Κοραη, Θα σας πουν.
Σας φιλω γλυκα.
ασπρο - 2 