Αφορμη για το σημερινο θεμα μου εδωσε ενα δημοσιευμα στην Washington Post. Η περιπτωση μιας κοπελλας που σε μια επισκεψη στον χειροπρακτορα επαθε ανεπανορθωτη ζημια. Στο στριψιμο του λαιμου επανω στο τραπεζι του, επαθε εγκεφαλικο επεισοδειο, και σημερα ακομα ειναι τυφλη απο το ενα της ματι. Καταπελτης το αρθρο εναντια στην χειροπρακτικη.
Εικοσι εκατομυρια Αμερικανοι επισκεπτονται καποιον χειροπρακτορα ετησιως για προβληματα της μεσης του λαιμου, η καποιας κλειδωσης που πονα. Ακομα και για πονοκεφαλους και για κωλικους πηγαινουν. Προσωπικα εχω ακουσει πολλους να ορκιζονται στο ονομα καποιου χειροπρακτορα, και τωρα με την προσπαθεια μου να αποκαταστησω γερους μυες γυρω απο την σπονδυλικη στηλη εχω λαβει ουκ ολιγες καρτουλες απο ανθρωπους που θεραπευτηκαν με δυο επισκεψεις.
Προφανως αυτοι οι ανθρωποι καποια βελτιωση θα ειδαν, και φυσικα επισης θα υπαρξουν ανθρωποι που θα πουν: ” Μα δεν εχεις παει, γι αυτο μιλας.” Λοιπον εχω παει. Στα τριανταπεντε μου χρονια επαθα μια θλαση μυων στην μεση και οι πονοι ηταν αφορητοι. Θα εκανα οτιδηποτε. Η χειροπρακτικη εκει δεν βοηθησε καθολου και ειναι λογικο. Αντιθετα θα ελεγα οτι μαλλον κακο εκανε. Traction στο κρεββατι του Προκρουστη, οταν οι πληγες δεν ειχαν κλεισει, οχι μονο τις ερεθιζε, αλλα αυξανε και τον χρονο της ιασης. Μα τοτε ειλικρινα θα δοκιμαζα τα παντα. Για να μη τα πολυλογω, η ιαση ηρθε αργα και σταθερα με την βοηθεια ενος καταπληκτικου γιατρου με ειδικοτητα σε Sports Medicine, που ομως τωρα ειναι υπεργηρος, διαφορετικα θα τον επισκεπτομουν και τωρα που προσπαθω να διορθωσω ενα μικροτερο προβλημα.
Δεν αμφιβαλλω οτι πολλοι ανθρωποι κυριως με προβληματα στην σπονδυλικη στηλη θα εχουν δει καποια αποτελεσματα, εξ αλλου υπαρχουν και εγκριτες πανεπιστημιακες σχολες για την εκπαιδευση των χειροπρακτικων. Με καθησυχαζει εμενα προσωπικα αυτο; Οχι. Κατηγορηματικο οχι, γιατι κατα την γνωμη μου, δεν εστιαζει στο να διορθωσει το προβημα που προκαλει τον πονο, αλλα μαλλον στο να προκαλεσει ανακουφιση στον ασθενη.
Η ανακουφιση ομως δεν ειναι ιαση και το προβλημα θα ξαναπροκυψει καποια στιγμη. Ουσα οπαδος της φυσικοθεραπειας, εχω δυο τρανα παραδειγματα απο τον ιδιο μου τον εαυτο. Δυομισυ χρονια πριν υπεφερα απο πονους στον ωμο. Δεν μπορουσα να σηκωσω το χερι ψηλα. Ο πονος προεκυπτε σε μια ωρισμενη γωνια. Η κατασταση διαγνωσθηκε ως ” frozen shoulder” . Φυσικη θεραπεια για δυο μηνες οχι μονο διορθωσε το προβλημα, αλλα δεν ξαναεμφανιστηκε απο τοτε. Εννοειται οτι βοηθα να εξασκουμε τα μελη μας και μετα την θεραπεια.
Το προβλημα που αντιμετωπισα περσυ ηταν στην μεση και καθαρα -ψαγμενο- μυικο. Οι πρωτες μου επισκεψεις ηταν επωδυνες. Πολυ επωδυνες. Τωρα μετα απο εξι εβδομαδες απολαμβανω την γυμναστικη, και το προβλημα που ειχα καθε τοσο και λιγακι εξαφανιστηκε. Η φυσικη θεραπεια απαιτει συνεργασια με τους θεραπευτες και επιγνωση του τι ακριβως μας συμβαινει και που αποσκοπει η καθε ασκηση. Χρειαζεται επιγνωση των κινησεων μας. Δεν μπορει ο ασθενης να ειναι παθητικος. Η αποτελεσματικοτητα εξαρταται κατα πολυ μεγαλο ποσοστο απο την σταση του ασθενους. Που ομως δεν μπορει να βελτιωθει χωρις την γνωση που του προσφερουν οι ειδικοι. Ακομα χρειαζεται να συνεχισει τις σωστες πρακτικες για το υπολοιπο της ζωης του. Αν φυσικα θελει ποιοτητα ζωης.
Σιγουρα θα υπαρξουν κι εκεινοι που θα πουν, ” εγω ειδα την υγεια μου με τον ταδε χειροπρακτορα “. Επιτρεψτε μου να αμφιβαλλω. Παντα στο μυαλο μου θα υπαρχει εκεινο το παλιο: ” Πηγε στον βλαχο και του εβαλε το γονατο στη θεση του. ” . Σαν τα γιδια!
Σας φιλω γλυκα.
ασπρο - 2 