5 χρονια δεσποιναριον – αναμνηστικο

Διασχιζουμε την τελευταια εβδομαδα του χρονου.  Ηδη περασαν τα Χριστουγεννα, και ειναι απιστευτο το ποσο γρηρορα εγινε αυτο. Σιγουρα βασιζεται στην θεωρια της σχετικοτητας που με απλα λογια λεει πως: “Οσο περνα ο καιρος, τοσο πιο γρηγορα περνα ο καιρος!” . Αυτο δεν μπορει να το καταλαβει ας πουμε ενα παιδακι του δημοτικου που η σχολικη χρονια του φαινεται αιωνας. Πρεπει να φτασεις σε μια ηλικια, να δεις το παιδακι σου μπροστα σου αντρα η γυναικα με τα χρωματοσωματα της δικης σου προσωπικοτητας να χορευουν αναμεσα σας, για να αναφωνησεις.  “Καλα τι εγινε, χθες ακομα επινες απο το μπιμπερο!”    Χαρακτηριστικο της παραπανω θεωριας της σχετικοτητας επισης, ειναι οτι αυτες τις ταχυτητες τις αντιλαμβανομαστε σε συγκεκριμενες χρονικες στιγμες, δηλαδη σε κατι γενεθλια,  σε αποφοιτησεις, και φυσικα στο τελος του χρονου οπως σημερα.

Ενα πραγμα που παντα βαριομουν πραγματικα ειναι αυτα τα γραμματα που στελνουν μερικοι ανθρωποι στο τελος του χρονου για να ενημερωσουν τους γνωστους και φιλους για το τι εκαναν εδω και δωδεκα μηνες.  Και αν μεν παντρεψαν καποιο παιδι,  εκαναν το ταξιδι των ονειρων τους, πηραν καποια προαγωγη, εχει καλως.  Οταν ομως διαβαζω οτι ο μπεμπης δυσκολευτηκε στο potty training η οτι τον Αυγουστο κουρεψαμε το σκυλο, ε τοτε οχι απλα βαριεμαι, αλλοιθριζω κι απο πανω.

Παρ’ολα αυτα οι απολογισμοι ειναι αναποφευκτοι αυτες τις μερες. Κι εγω ειμαι ανθρωπος των απολογισμων. Γιατι μ’αρεσει να τακτοποιω τα παντα.  Να βαζω τα γεγονοτα και τις πραξεις στη σειρα και να τους ριχνω αλλη μια εξεταστικη ματια.  Να τα δεχομαι και να τα αλλαζω αν φυσικα μπορω.  Να σχεδιαζω το υπολοιπο της ζωης μου πανω σε επιτυχιες η αποτυχιες.   Να σκαλιζω, να ψειριζω, να τρωγομαι.

Με το τελος του 2011 συμπληρωνονται πεντε (ολοκληρα) χρονια απο την ημερα που το πρωτο ποστ εμφανιστηκε στον μπλογκερ. Ειχε τον τιτλο “Πρωτοχρονια” και διαβαζε σαν ημερολογιο αλλα πιστευω ειχε ολα τα χαρακτηριστικα που διτηρησε το μπλογκ ολα αυτα τα χρονια.  Αναμνησεις, σκεψεις και καλο φαγητο με λιγη σαλτσα ” οτι θυμαται χαιρεται “.

“Πρωτοχρονιες σε χρονους αλλους… Ευτυχισμενο το 2007.. Ελαβα σημερα μια ευχη απο τη φιλη μου την Μαρια και μου αρεσε παρα πολυ. Να εχεις μου λεει να θυμασαι.. να εχεις να ονειρευεσαι .. και να εχεις να ελπιζεις.. την κλεβω για να την πω και σε αλλους. Αν ημουν στην Αθηνα σημερα θα ειχα να παω σε ενα σωρο γιορτες. Χρονια πολλα Βικυ.. πρωτοχρονιες σε χρονους αλλους.. θυμασαι στο σπιτι σου.. με το Βαγγελακη.. που να βρισκεται.. απο τοτε που καταλαβαμε τον κοσμο μεχρι που ξεβλαστωσαμε χορευοντας με χαμηλους φωτισμους. Χρονια πολλα Βασω.. πανε τοσα χρονια απο κεινο το πρωτο τηλεφωνημα.. πολλες φορες σκεφτομαι πως γενιωνται φιλιες ετσι τυχαια.. πως ταιριαζουν οι ανθρωποι και πως δενονται.. Εχω να θυμαμαι Μαρια.. αυτο ειναι σιγουρο..

Χτες παραμονη πρωτοχρονιας πηγαμε στο κυμα στην Αναπολη.. Παλιο διοροφο στο κεντρο της πολης. Λιτος διακοσμος και καλη κουζινα. Χαρακτηριζεται σαν Mediterranean cuisine. Γενικα αναρωτιεμαι αν ειναι σωστο να ανακατευουμε στοιχεια απο διαφορες κουζινες και να κανουμε ψιλοπαγοσμιοποιηση στις κατσαρολες και στα τηγανια. Σε τελικη αναλυση αν ευφραινεται η γλωσσα γιατι οχι. Δοκιμασα λοιπον στην αρχη μια κρυα σουπα gazpacho με αστακο και αβοκαντο.. πολυ νοστιμη και πρεπει να ειχε μεσα και πατατα.. μετα αρνισια παιδακια ωραια κι αυτα αλλα λιγο παραψημενα με πουρε πατατας και γλυκοπατατας.. διχρωμο .. και σαλτσα aioli στο πλαι . Εκλεψα μια μπουκιτσα απο το πιατο του Ε. ριζοττο με ψαρι και αστακο και μετανοιωσα που δεν ειχα παραγγειλει κι εγω. Το γλυκακι flan με σαλτσα πορτοκαλιου θα μπορουσε να μην εχει τοσο γλυκεια σαντιγυ στο πλαι.. χανονται οι γευσεις στην πολλη ζαχαρη. Να θυμηθω να κλεισω παλι προς το τελος του μηνα να παω με την Σοφη και τον Michael. Θαθελα να δοκιμασουμε μαζι το κανονικο μενου και να κανουμε μια βολτα στα πλακωστρωτα δρομακια της Αναπολης.”

Υποσημειωση στο παραπανω κειμενο. Η Μαρια ερχεται ακομα εδω και ποτε ποτε αφηνει και σχολια.  Η Σοφη δεν μενει πια στην Ουασινγκτων.

Κι εγω συνεχιζω να γραφω. Εκατονταδες αναρτησεις, χιλιαδες γραμμες και φωτογραφιες,  ωρες μπροστα στην οθονη, τρια λαπτοπς, δυο αει παντς, τρεις φωτογραφικες μηχανες.  Πεντε χρονια, οχτω μπλογκς, μερικες αναφορες στο Βημα της Κυριακης, σε διαφορα πορταλς, μερικες συνεργασιες.  Πεντε χρονια,  πολλες γνωριμιες, μερικες φιλιες που ευδοκιμησαν. Και μετα τι; Αυτη τη στιγμη που απολογουμαι, δεν ξερω την απαντηση. Εκεινο που ξερω σιγουρα ειναι οτι ψαχνομαι για το επομενο βημα.

Στο τελος του 2007 και καθως ξημερωνε το 2008 μοιραστηκα μαζι σας της ιστορια της αλεπους.

”  Πριν πολλα χρονια.
Μολις ειχαμε γυρισει στο σπιτι απο το παραμονιατικο παρτυ της Βικυς. Παντα γιορταζε τη γιορτη της την παραμονη. Η μαμα της ντυνοταν Αη Βασιλης κι εμεις το ξεραμε αλλα δε μιλαγαμε γιατι μας εδινε δωρα.
Η μαμα μπαινοβγαινε στο μπανιο και φιαχνοτανε. Τριχα δεν ξεφευγε απο το μαλλι.
Ο μπαμπας ειχε βγαλει το μαυρο κουστουμι και εψαχνε για γραβατα.
Επανω στο κρεββατι τους απλωμενη η ετολ αλεπου της μαμας.
Εγω δε την χωνευα αλλα η Τινα την φοβοταν κιολας. Με το κεφαλι της και με τα ολα της.
Ειχε και μια κοπιτσα στο στομα για να πιανει στην ουρα.
Εγω εφτα χρονων και η Τινα τριων. Με τα νυχτικα μας και μουτρωμενες. Δηλαδη μουτρωνα εγω, με εβλεπε η μικρη .. μουτρα κι εκεινη
Εμας δε θα μας επαιρναν στο ρεβεγιον με τους μεγαλους. Θα μεναμε σπιτι με την κυρια Τασια.
Παλι τα ιδια, θα μας εφιαχνε πατατες τηγανητες για να μας καλοπιασει κι εμεις θα της βγαζαμε το λαδι μεχρι να κοιμηθουμε.
– Τινα παμε να δουμε την αλεπου;
– Οχι να την πετατσουμε!!!!!
– ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΤΑΤΣΟΥΜΕ ΝΑΙ!!!!
Η μπαλκονοπορτα ανοιγει η αλεπου σερνεται εξω και καταληγει στα παρτερια του κηπου.
Την πετατσαμε!
Και ξυλια φαγαμε στους μικρους μας ποπους, και μειναμε να φαμε πατατες τηγανητες, και πρηξαμε και την κυρια Τασια. Που η καυμενη μας πηρε αγκαλια για να μη μυξοκλαιμε. Για μια παλιοαλεπου.
Παραμονιατικα! “

Πρεπει να ομολογησω οτι αυτη η ιστορια ειναι πολυ αγαπημενη.  Ειδικα το σημειο που περιγραφει την μαμα σαν Αγιο Βασιλη.  Οταν πια την καταλαβαμε ολοι ανελαβε ο θειος ο Τζων το ρολο για να μας ριξουν σταχτη στα ματια. Εμεις ομως δεν μασησαμε.  Οποιος ελειπε ηταν ο Αη Βασιλης.

Πρωτοχρονια 2009: Ειχα πεσει με τα μουτρα τις προηγουμενες μερες (με τη βοηθεια της ωραιοτατης) στην μελετη της επερχομενης σεζον,  ενδυματολογικα ομιλουντες. Η ωραιοτατη μαλιστα ειχε κανονισει να παρει ενα outfit οπως ακριβως το βρηκε στη φωτογραφια.  Της πηρε ενα χρονο να βρει μια παρομοια ζωνη γιατι εκεινη που βλεπαμε των οχτακοσιων ευρω, ηταν με τα σημερινα δεδομενα δυο μισθοι στην Ελλαδα.  Ελεος δηλαδη,  το στυλ θελει φαντασια οπως λεει και η αγαπητημου Ινες ντε λα Φρεσανζ.

Tο εξωφυλλο του Ιανουαριου του περιοδικου Μπαζαρ εχει μια  ωραιοτατη φωτογραφια της Βικτωρια Μπεκαμ που νομιζεις οτι ειναι ντυμενη με ενα συννεφο.   Το τευχος του Φεβρουαριου εχει μια παρομοια μεταξωτη κατακοκκινη τουαλεττα του Roberto Cavalli, που την αναδεικνυει τελεια η Σκαρλετ Γιοχανσον .  Και τα δυο εξωφυλλα φαινεται σα να εχουν βγει απο εικονογραφημενα παραμυθια με νεραϊδες.  OUT  οι λεπτες ντραπε τουαλεττες που βλεπαμε περσυ και IN το πριγκιπικο στυλ.  Δε ξερω αν θα χωρεσει το τεραστιο φουρω σε ενα κοινο αυτοκινητο, η αν θα πρεπει να ξαναφερουμε στους δρομους τις αμαξες.  Ετσι που τη βλεπω την φρεσκοκουρεμενη Βικτωρια ειναι σα την Σταχτοπουτα, που περιμενει δωδεκα η ωρα να την σωσει η νεραϊδα νονα της.  Φανταζομαι μαλιστα οτι κατω απο τα μεταξωτα λουλουδιασμενα layers  της δημιουργιας του οικου Dolce & Gabbana, φορα γυαλινα γοβακια.

Οταν χαζευα την Vogue παλιοτερα μου ελεγε η μαμα.  Αυτα ειναι πολυ εξεζητημενα,  δεν υπαρχει τιποτα που να μπορουμε να το φορεσουμε εμεις.  Διαφωνουσα τοτε μαζι της με το σκεπτικο οτι μπορει να μη φορεσουμε το ιδιο μοντελακι (ποιος θα δωσει εφτα χιλιαδες ευρω για ενα φορεμα;) αλλα βλεπουμε τα trends,  ξεσηκωνουμε στυλ και χρωματα, χτενισματα και μακιγιαζ.  Εν μερει η αισθητικη πλεον κατασκευαζεται απο την βιομηχανια της μοδας.  Και ολες οι γυναικες εχουμε προγραματιστει στο να μας αρεσει οτι μας δειχνουν.  Οι πιο λογικες συνεχιζουν να ισχυριζονται “φοραμε οτι μας πηγαινει”,  αλλα παντα το προσαρμοζουν στις γενικες γραμμες των προτασεων των σχεδιαστων.   Βλεπω αυτες τις φουστιτσες – μπαλλονια που ταιριαζουν μονο στο 1/1000 των γυναικων που ακολουθουν τις μοδες.  Και εκει παλι το να φουσκωνεις τους γοφους επιτηδευμενα, δε συμβαδιζει με τη λογικη του να κανεις διαιτα  μονιμως για να εισαι λεπτη.   Αισθητικα δεν μου αρεσουν, οπως ποτε δεν μου αρεσαν οι τετραγωνες πλατες, τα μπεϊμπυ ντολ κοψιματα, τα φουσκωτα μανικακια και τα εμπριμε λουλουδατα φορεματα.  Στην ιστορια της γυναικειας μοδας οταν αφαιρεθηκαν απο τους ωμους οι ογκωδεις βατες αισθανθηκα οτι η μοδα αρχισε να ερχεται στα συγκαλα της κι ας επεμενε η θεια μου η Σοφια οτι “το ρουχο στεκεται πιο καλα με τις βατες”  . Τι πιο ομορφο απο  το  να διαγραφεται ενας στρογγυλος ωμος μεσα απο ενα μεταξωτο πουκαμισο;

Συνεχιζοντας την πρωτοχρονιατικη μου βολτα στα γκλαμουρε περιοδικα,  επεσα πανω σε ενα αρθρο που εξηγει πως γινονται οι τσαντες μαϊμουδες.  Πως τοσοι ανθρωποι χανουν τη δουλεια τους γιατι η παραβιοτεχνια σε χωρες της ανατολης κατασκευαζει με μηδεν κοστος αυτα τα προϊοντα.  Τα χρηματα που βγαινουν απο αυτα, τροφοδοτουν ομαδες εκμεταλλευσης ανθρωπων και φυσικα οχι τα αθωα πλασματα που τα συναρμολογουν.  Αυτο το ξερουμε πανω κατω ολοι αλλα ειλικρινα με αγγιξε το αρθρο γιατι ειχε παραδειγματα απο αυτες τις καταστασεις εκμεταλλευσης.  Γι αυτο θα ηθελα να σας πω  κι εγω να μη ψωνιζετε μαϊμουδες.  Οχι μονο γιατι ετσι βοηθαμε στην εξαθλιωση του ανθρωπινου ειδους αλλα για να πουμε και την αληθεια, ενα προίον μαϊμου κανει μπαμ σε αυτους που ξερουν να διακρινουν την ποιοτητα. Καλυτερα να παρουμε που λεει ο λογος ενα κοματι μεταξωτο υφασμα και να ραψουμε ενα σακουλι (που θα ειναι και οριτζιναλ) παρα να τρεφουμε τη ματαιοδοξια μας.  Οσοι μπορουν ας αγοραζουν τα ακριβα οριτζιναλ.  Δεν ειναι κακο. Ισα ισα οταν κινειται  η αγορα και κυκλοφορει το χρημα   ανθει το εμποριο και αυξανεται  η απασχοληση.

Τωρα το Γεναρη ολα τα αμερικανικα περιοδικα μοδας ασχολουνται με ενα ζωτικο θεμα. Τι θα φορεσει  η  Μισελ Ομπαμα  στην τελετη ορκωμοσιας σε λιγες μερες.  Ασχολουνται και με τον Μπαρακ αλλα οχι τοσο πολυ.  Ολοι οι σχεδιαστες μοδας κανουν προτασεις.  Τωρα φυσικα που γραφω αυτο το ποστ θα εχει ηδη αποφασισει, αλλα πιστευω οτι και ασπρο να βαλει ακομα θα της πηγαινει ομορφα γιατι εχει ενα γλυκο σοκολατι χρωμα και δεν θα ειναι αυτο που λεμε “σαν τη μυγα μες το γαλα”.

Η Μισελ ειναι λιγο ατσουμπαλη στο περπατημα οπως πολλες αφρο-αμερικανες.  Δε το φορανε το ψηλο τακουνι ανετα (για την πλειοψηφια μιλαμε) Δεν υπαρχει λικνισμα στην κινηση τοσο που χανει πολλες φορες οτι ομορφο φορανε. Χτες το βραδυ το παρατηρησα παλι σε δυο πανεμορφες μαυρες κοπελλες που ετρωγαν σε παραπλησιο τραπεζι.  Μολις σηκωθηκαν και προχωρησαν λιγο, χαθηκε η μαγεια.

OUT η Λωρα της συντηριλας, και IN η Μισελ της κομψης απλοτητας.

Χαζευω τις κυριες που κερδισαν τον τιτλο της πιο καλοντυμενης γυναικας.  Τα τελευταια χρονια εχει αλλαξει ο ορισμος. Οι κυριες αυτες φορανε απλα και κομψα ρουχα το βραδυ αλλα το πρωι δε διαφερουν απο μια οποιοιαδηποτε απλη γυναικα.  Με τζην, ζακετουλα και ισιο μαλλακι.  Εχουν και κορμαρες γιατι ολα αυτα σε ενα ασχημο σωμα δεν κανουν την ιδια εντυπωση, κακα τα ψεμματα.  Και φυσικα εχουν και καποιο προφιλ αλλοιως δε θα τις βλεπαμε φατσα φορα στο τευχος του Ιανουαριου της Βογκ.  Παντως το ολο κονσεπτ ειναι ενθαρρυντικο γιατι σημαινει οτι οποιαδηποτε γυναικα μπορει να ειναι καλοντυμενη μεσα στην απλοτητα της.

Χαζευοντας λοιπον αυτες τις μερες τα περιοδικα μοδας εχω να πω, εν περιληψει,  οτι  φετος αν παρουμε κατι “σιμπιζακι” σαν να πηγαινουμε σε σαφαρι στην Κενυα , κατι σε δερμα πυθωνα, η ενα διπατο πεδιλο με δωδεκα λουρια, θα ειμαστε μεσα οι μανδαμες!!  Εχοντας ομως επιγνωση της οικονομικης κρισης και  της απαιτουμενης λιτοτητας, προτεινω αν δε μπορεσουμε να ικανοποιησουμε τις fashionistas εντος μας, καλο θα ηταν να επενδυσουμε σε ενα κατακοκκινο κραγιον, οπως εκαναν οι ντιβες του μεσοπολεμου.  Σας φιλω με σταμπα!

Νοσταλγικο και ταξιδιαρικο το πρωτο ποστ του 2010.  Οπου ενας γλαρος κι ενα καψουρικο μπλουζ τραγουδακι ταιριαζουν με την γκριζιλα του Γεναρη.

Γυριζω πισω στην Καλιφορνια για να φερω μερικες ακομα εικονες. Ο Δεκεμβρης μπορει να ειναι χρωματιστος αλλα ο Γεναρης ειναι γκριζογαλανος. Με τετοια χρωματα μ’αρεσει να τον φανταζομαι. Βλεποντας τους γλαρους που χαζολογανε μια ζωη στον κολπο του Σαν Φρανσισκο, μου ηρθε στο νου το παλιο εκεινο τραγουδι του υπεροχου Οτις Ρεντινγκ.  Ακουσε το, ειναι η απολυτη ηρεμια μετα τις γιορτες.

Στην Αθηνα με βρηκε η Πρωτοχρονια του 2011:
Λένε πως ότι κανεις την Πρωτοχρονιά, θα το κανεις όλο το χρόνο.  Ότι αισθάνεσαι, ότι σκέφτεσαι θα σε συνοδεύει τριακόσιες εξηντα πεντε μέρες. Δε ξέρω απο που βγηκε αυτο, που έχει τις ριζες του, ξέρω ότι έτσι μου έλεγε η μαμά όταν ήμουν μικρή, ισως για να μειωσω τις ζαβολιες μου πρωτοχρονιατικα και ότι θα μπορούσαν αυτές να προκαλέσουν.  Παίζει λοιπόν να έχει τις ριζες στην πονηριά της μαμάς, με ακολουθεί ομως πιστα κάθε Πρωτοχρονιά.
Στο γύρισμα του το 2011 με βρίσκει κρυολογημενη, με ένα απίστευτο πονοκέφαλο, και δεν έχω καταλάβει ακόμα πως τα έχω καταφέρει να ετοιμασω πεντε πραγματάκια για να υποδεχτούμε τον καινούργιο χρονο χωρίς πολλές φιοριτουρες στο διαμέρισμα της Πεύκης.  Κι ενω σερνομαι κυριολεκτικά,  υπόσχομαι στον εαυτό μου να χαμογελώ όλη την ημέρα (έστω και χαζα), για να είναι η χρόνια γεμάτη χαμογελα, έστω και απο αυτά που φοράμε, για να δώσουμε  κουράγιο σε άλλους, η να ξεγελασουμε ενα αναπάντεχο κρυολόγημα!
Μια ευχή μέσα απο αυτο μπλογκ που κλείνει σήμερα (1/1/11) τέσσερα χρόνια στον κόσμο του internet, σε όποιον φίλο η φίλη πέρασε απο εδώ, για υγεία και πολλά χαμογελα, απο αυτά που πηγάζουν απο χαρα, ευτυχισμενες στιγμές, απο έρωτες και απο επιτυχίες, έστω και απο αυτά που φοράμε για να δώσουμε κουράγιο σε κάποιους, η για να καταπολεμήσουμε κάποιο κρυολόγημα!
Ειναι μέρες που δεν έχω γράψει τιποτα εδώ, στην αγάπημενη μου γωνία στο διαδυκτιο. Τα μπέρδεψα λίγο με το iPad, και τα international plans, ομως νομίζω ότι ξαναβρήκα την άκρη και θα έχω σύνδεση τουλάχιστο για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου. Το internet πρεπει επί τέλους να γίνει μια δωρεάν υπηρεσία παντού.
Πριν φύγω για το ταξίδι μου, έχω ετοιμάσει την ανάρτηση της παραμονής της Πρωτοχρονιάς. Είναι μια πολυ αγάπημενη ιστορία που δημοσιεύτηκε πριν τρία χρόνια. Δεν βλέπει ξανά το φως του διαδυκτιου, λόγω των δυσκολιών που προανέφερα.  Δεν έχει πια σημασία, είναι πλέον ανεπικαιρη, θα περιμένει δώδεκα μήνες τη σειρά της.
Το ταξίδι μου αυτο μεχρι στιγμής, είχε απίστευτες χαρές, που με έκαναν και ξέχασα γρήγορα τις μέρες ταλαιπωρίας στο Heathrow, είχε, τόση ανθρώπινη επαφή και ζεστασιά, τόσες αγκαλιές, τόσα φιλακια, που θα μου κρατάνε ζεστη συντροφιά όταν θα γυρίσω στην “πρωτεύουσα”, μεχρι να ξανανταμωσουμε!
Γι αυτο μπαίνω φορτσατη και με κέφια στο 2011 “my fifth year in blogging”, χωρίς τους ενδοιασμούς που είχα περσυ τέτοιο καιρό, χωρίς φόβο αλλα με πάθος. Δεν θα κλείσω την πόρτα σε καμία προοπτική καινούργιας φιλίας, γιατί τώρα ξέρω ότι πίσω απο την οθόνη βρήκα εσάς, τους ανθρωπους που με καλωσόρισαν με το που πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα!
Με την ευχή να είναι το 2011 γεμάτο έρωτες, σας φιλω γλυκά!

Περσυ ειχα δηλωσει οτι μπαινω φορτσατη στο 2011. Φετος δεν κανω καμια δηλωση. Ευχομαι μια καλη χρονια σε ολους γεματη υγεια και αγαπες.

Σας φιλω μεγαλο φιλι για να κρατησει μεχρι του χρονου.