η Χρυσανθη μου

Η Χρυσανθη ηταν εκει οταν γεννηθηκα, κι εμεινε εκει ωσπου εγινα οκτω χρονων. Mετα δεν την ξαναειδα ποτε πια.

Σημερα θα σας πω την ιστορια μας.

Η Χρυσανθη γεννηθηκε στη Λερο δυο χρονια μετα απο την μαμα μου.  Δεν ξερω αν τα παιδικα της χρονια ηταν χαρουμενα η εστω ευχαριστα, αλλα τα νεανικα της δεν πρεπει να ηταν καθολου.  Εκανε σχεση με εναν παντρεμενο εκει στο νησι  -ετσι  ελεγαν οι μεγαλοι- και αυτος την “κουτουπωσε” -χρησιμοποιω την λεξη που ακουσα-.  Πως να αντεξει τετοια ντροπη η οικογενεια, ο αδελφος παραλιγο να την σκοτωσει οταν μαθευτηκε.  Καποιοι απο εκει που ηξεραν τον παπου μου τον ρωτησαν.  Ροδολφε, το και το, θα την σκοτωσουν την κοπελα, μηπως ξερεις κανενα σπιτι να την στειλουμε παρακορη;

Ο παπους που εμενε μαζι με την μαμα και τον μπαμπα στο παλιο εξοχικο της γιαγιας στην οδο Πατησιων,  ζητησε να την στειλουν εκει, να βοηθα και την μαμα που περιμενε παιδι (το Δεσποιναριον). Η Χρυσανθη ηρθε στο σπιτι μας λοιπον για να γλυτωσει το μενος του αδελφου.  Η μαμα της ανοιξε ενα λογαριασμο στην τραπεζα για να μπορεσει η Χρυσανθη να μαζεψει χρηματα και να σταθει στα ποδια της.

Ετσι οταν γεννηθηκα η Χρυσανθη ηταν η δευτερη γυναικα που με κρατησε στην αγκαλια της.  Το προσωπο της ειναι ζωντανο στην μνημη μου παρ’ολο που δεν εχω καμια φωτογραφια της.  Δεν ηταν ιδιαιτερα ομορφη και ειχε ενα πονεμενο και λιγο αφηρημενο βλεμμα. Τετραγωνο προσωπο, κοντα μαλλια σπαστα και καστανα ματια.  Ηταν λιγομιλητη και ευγενικη, θα ελεγα μαλιστα απο οσο θυμαμαι και αρκετα ντροπαλη.

Οταν μετακομισαμε απο την οδο Πατησιων στην οδο Ροσταν, η Χρυσανθη ηρθε μαζι μας.  Οταν ελειπε η μαμα η Χρυσανθη μας φροντιζε με πολλη αγαπη. Εν τω μεταξυ ειχε γεννηθει και η Τινα.  Οταν εβγαινα κατω στον κηπο να παιξω η Χρυσανθη ηταν διπλα μου και με προσεχε.  Καποια ανυποπτη στιγμη επεσε το τοπι μου σε ενα παρτερι με τριανταφυλλιες.  Ετρεξα να το πιασω.  Σαν ελατηριο πεταχτηκε η Χρυσανθη να με αρπαξει για να μη πεσω στις κοπριες.  Εκει δεν ειδε το κλαδι της τριανταφυλιας και της εσκισε το δερμα διπλα στο ματι. Ετσι αντι να τρεχουν εμενα για αντιτετανικο ορο, ετρεχαν την Χρυσανθη στις πρωτες βοηθειες.  Το γεγονος το θυμαμαι πολυ εντονα αφου κοντευα να γινω εξι χρονων.  Η Χρυσανθουλα μου γυρισε στο σπιτι με ραμματα και το ενα ματι μπανταρισμενο. “Απο θαυμα το γλυτωσε” ελεγαν οι μεγαλοι.

Τωρα η Χρυσανθη τις Κυριακες εβγαινε “εξοδου”.  Καποτε λοιπον γνωρισε καποιον και συνδεθηκε μαζι του.  Ο τυπος ηταν -ελεγαν οι μεγαλοι- οχτω χρονια μικροτερος της.  Ηταν οικοδομος και εμενε στο Καματερο Αττικης.  Μια ωραια ημερα -οχι ωραια για μενα- ανακοινωθηκε οτι η Χρυσανθη παντρευεται τον οικοδομο της.  Δεν ειχα ιδεα τι σημαινε ευτυχια για την Χρυσανθη, αλλα για μενα ευτυχια δεν ηταν οτι θα εφευγε.  Με συνοπτικες διαδικασιες ετοιμαστηκε ο γαμος, η προικα, τα παντα.  Η μαμα στεφανωσε την Χρυσανθη κι εγω ημουν διπλα της παρανυφακι.  Ε επρεπε να στεφανωθει γιατι περιμενε το παιδι του νεαρου οικοδομου της.  Η οικογενεια της δεν ηρθε στο γαμο.  Οι ντροπες ηταν παντα ντροπες.

Μετα τον γαμο κοπηκε καθε επαφη με την Χρυσανθη.  Εκεινη εμενε στο Καματερο και δεν εμφανιστηκε ξανα στα Πατησια.  Ξερω ομως οτι με σκεφτοταν και με αγαπουσε.  Οχτω χρονια με κρατουσε αγκαλια και με προσεχε.

Αν ζει η Χρυσανθη σημερα θα πλησιαζει τα ογδοντα επτα.  Ενα παιδακι εκανε,  δεν ξερω αν εκανε αλλα.  Αλλα οπου κι αν ειναι αυτα τα παιδια δεν ξερουν οτι η μαμα τους ηταν δικη μου για οχτω ολοκληρα χρονια.

Σας φιλω γλυκα.

Πη Ες: Δεν ξερω αν οι ζωες μας ειναι προκαθορισμενες η τις οριζουμε.  Η Χρυσανθη δεν ορισε την ζωη της.  Την ορισαν αλλοι για εκεινη.  Σιγουρα σαν μανα θα ειδε καποια ευτυχια. Παραπανω δεν ξερω.  Το ονομα ειναι πραγματικο.