Το πρώτο πράγμα που κάνω οταν βρεθώ σε αυτή την όμορφη πόλη ειναι να επισκεφθώ ένα ζαχαροπλαστείο. Ναι ναι καλά διαβάσατε. Παίρνω ένα κουτακι marrons glaces, κι ένα κουτακι calissons de Nice. Αυτά αν δε ξέρετε ειναι μικρά αμυγδαλωτα σε σχήμα ρομβου καλυμμένα με λευκό γλασο. Ειναι τοπική λιχουδια πεντανοστιμη. Θα μου πείτε που τα θυμηθηκες τωρα ολα αυτα;
Ξεκαθαριζω παλιές φωτογραφίες, άνοιξα το αρχείο ¨ Νικαια ¨ , και συνειδητοποίησα οτι δεν σας έχω ταξιδέψει εκεί.
Στην Νικαια για πρώτη φορά πήγα στα 14 μου χρονια, εκδρομή με το σχολείο. Ηταν καλοκαίρι και ομολογώ οτι απογοητευτηκα. Περίμενα να δω την πιο όμορφη ακτή του κόσμου. Την Κυανη Ακτή. Για μένα ήταν η παραλία που κολυμπουσε η Γκρεης Κελλυ και η Μπριζιτ Μπαρντο. Φτάσαμε μα συννεφιασμενη ημέρα και η θάλασσα ήταν γκρίζο πράσινη. Ξαφνικά συνειδητοποίησα οτι η Βουλιαγμενη που πλατσουριζα με την Ολγα τα καλοκαίρια ήταν πολυ καλύτερη.
Απο τότε έχω παει αρκετές φορές και την βλεπω με άλλο μάτι. Η παλιά πόλη, ειναι πολυ όμορφη. Στενά σοκάκια, χρώματα γήινα, φασαρία στην αγορά και ένα σωρό νοστιμιες.
Αν ποτέ βρεθείτε στην Νικαια, πρεπει να δοκιμάσετε – εκτός απο τα γλυκα που προανέφερα- μερικές απο τις πιο χαρακτηριστικές λιχουδιές. Socca, μια τραγανη πίτα φτιαγμένη με αλεσμενα ρεβυθια. Pissaladiere, λεπτή πίτσα με αντζουγιες, κρεμμύδια και ελιές. Σίγουρα μια σαλάτα niceoise, και τέλος οπωσδηποτε μπουγιαμπεσα που οι ντόπιοι μαγειρεύουν σε πηληνη αμφορα.
Επισκεφθείτε ένα απο τα πολλα καταστήματα υφασματων να διαλέξετε υπέροχα τραπεζομαντηλα. Προσοχή τις φτηνές τουριστικές απομιμησεις made in India. Αρωματικά σαπουνια και κολωνιες ειναι ωραία για δωράκια αν δεν πρόκειται να επισκεφθείτε την γειτονική Grasse η την Μασσαλια.
Ελπίζω να σας αρέσουν οι φωτογραφίες μου,
Σας φιλω γλυκά.
ασπρο - 2 
Η Νικαια εμενα με απογοητευσε επισης να σου πω την αληθεια μου..με στεναχωρησε που τα κτιρια τα εχουν αφησει στη τυχη τους και πλεον υπαρχει μονο στον αερα η αιγλη του τοτε…το Μονακο ωραιο, και συνεχιζει να εχει το γκλαμουρ του…αλλα το πιο ωραιο μερος πραγματικα ηταν η Εζε 🙂
Κι εγω ειχα αυτη την αισθηση , οταν ομως βλεπω την δικη μας παρακμη, σκεφτομαι οτι ετσι ειναι ολα, ακμη και παρακμη Λονλινακι.
Οι φωτογραφίες σου, όπως πάντα, υπέροχες και κατατοπιστικές. Κρίμα που δεν ήξερα γι’ αυτες τις νοστιμιές όταν βρέθηκα εκεί πριν 20+ χρόνια για δουλειά. Συμφωνώ, η θάλασσά της τίποτε το ιδιαίτερο. Ο απόηχος της γκλαμουριάς έχει δημιουργήσει τον μύθο! Οι δικές μας θάλασσες 100Χ ανώτερες!
Εινα ι το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα πραγματικα Ηλιοτυπον. Απλα η μολυνση πηγε πιο γρηγορα σε αυτους.